Η χρεοκοπία μιας χώρας δεν συμβαίνει ξαφνικά

Βία // Γιώργος Λακόπουλος

Η χρεοκοπία μιας χώρας δεν συμβαίνει ξαφνικά, όπως ο σεισμός. Ούτε προβάλλεται απέναντι – σε μια οθόνη για να τη βλέπουν όλοι. 

Πρακτικά χρεοκοπία σημαίνει σταδιακή κατάρρευση των ...

επιμέρους συστημάτων της. Π.χ. η δημόσια παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση κ.λπ. πάνε διαρκώς προς το χειρότερο, η διοίκηση διαλύεται, οι δημόσιοι χώροι παραμελούνται, οι συγκοινωνίες παραλύουν, το αίσθημα ανασφάλειας μεγαλώνει.

Στο τέλος κάνει την εμφάνισή της η βία με πολλές μορφές: αύξηση της εγκληματικότητας, ανεξέλεγκτες συμπεριφορές στον δρόμο, επιθετικότητα ανάμεσα σε πρόσωπα, σε κοινωνικές ομάδες, ακόμη και σε περιοχές, και – αναπόφευκτα – οι θεσμοί ακυρώνονται και η πολιτική μεταβάλλεται σε πυγμαχία.

Το επεισόδιο με τον τηλεοπτικό ξυλοδαρμό είναι η πρώτη ένδειξη για την ορμητική είσοδο του τραμπουκισμού στον δημόσιο βίο. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί το θέαμα σε μια Βουλή στην όποια τα ακροδεξιά άνθη του κακού θα περιβάλλονται με ασυλία. Το μαζικό φαινόμενο ψηφοφόρων που έδωσαν την ψήφο τους σε ένα νεοναζιστικό μόρφωμα για να… τιμωρήσουν τους πολιτικούς και τα κόμματα, έχει συνέπειες.

Ωστόσο, πίσω από όσα συνέβησαν σε ένα τηλεοπτικό στούντιο και όσα έβγαλε η κάλπη της 6ης Μαΐου, ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει κάτι χειρότερο: κάποιοι εθίζουν – αλλά και εκπαιδεύουν – ομάδες νέων ανθρώπων στη χρήση της βίας. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες συμπεριφορές προβληματικών ανθρώπων, που χάνουν τον έλεγχο. Πρόκειται για οργανωμένα τάγματα εφόδου που επιδιώκουν να μετατραπούν σε περίπολα εκφοβισμού της κοινωνίας. Κάποιος τα οργανώνει μετατρέποντας νέους ανθρώπους σε ασύδοτους παλικαράδες. Αυτός ο κάποιος πρέπει να βρεθεί και να αποκαλυφθεί. Ο ίδιος, το επιτελείο του, οι διασυνδέσεις του, οι υποκινητές και οι χρηματοδότες του.

Στην ιστορία της πολιτικής, η βία ήταν πάντοτε εφενός το πιο αποκρουστικό σύμπτωμα της κρίσης και αφετέρου όχημα εθνικής καταστροφής και εμφύλιας παραφροσύνης. Αλλά δεν ήταν αναπόφευκτη. Απλώς, αν την ανεχθείς στο ένα άκρο του πολιτικού φάσματος, θα προκύψει και στο άλλο. Αν δεν την αντιμετωπίσεις στο γήπεδο, θα τη βρεις και στη Βουλή. Συνεπώς, η βία είναι σαν ασθένεια: μπορεί να αντιμετωπιστεί στα πρώτα στάδια. Γιατί όπως ορίζει ένα αξίωμα της εγκληματολογίας, «ο ένοχος μιας εγκληματικής πράξης πληροί τρεις προϋποθέσεις: είχε το κίνητρο, είχε τα μέσα και είχε και την ευκαιρία».

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ