Σε αλλεπάλληλες αναρτήσεις μας δείξαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρνει το νέο , αλλά επιχειρεί να υποκαταστήσει με πιο αριστερό πρόσημο το «σύστημα ΠΑΣΟΚ».
Οι συνεχείς άλλωστε αποκαλύψεις του Τύπου για την διαπλοκή συνεργατών του Άκη Τσοχατζόπουλου, συνδικαλιστών και ...
άλλων κρατικοδίαιτων πρασινοφρουρών με τον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν ότι η συμμαχία με “βαθύ ΠΑΣΟΚ” αποτέλεσε το όχημα που έδωσε δυναμική διεκδίκησης της εξουσίας στο κόμμα του κ. Τσίπρα.
Την πενταετία 2004 – 2009 (με αποκορύφωμα τα «Δεκεμβριανά» του 2008) ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται στον πρωταγωνιστή της διαμαρτυρίας, ακριβώς όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκαν πριν την Μεταπολίτευση του 1974 πρωταγωνιστές του αγώνα κατά της δικτατορίας, ενώ δεν ήταν. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό ήταν το σχέδιο εξαρχής, ή αν το συνέλαβαν στη συνέχεια, το γεγονός είναι ότι αφού εξέφρασε τους νέους που κατέβηκαν στους δρόμους, μετά τον Δεκέμβρη του 2008, ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιεί στροφή προς τους δημόσιους υπαλλήλους και τα μεσαία στρώματα. Στόχος να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ ως ο βασικός πολιτικός φορέας της κεντροαριστεράς, αλλά με αριστερότερο, κεϋνσιανό πρόσημο…
Τον Δεκέμβριο του 2008 άρχισε επίσης και η αποδόμηση της κυβέρνησης Καραμανλή, παράλληλα με μια επιχείρηση επιβολής των προταγμάτων της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης. Στόχος η αποσύνθεση του εθνικού και κοινωνικού ιστού και η αποσταθεροποίηση της χώρας.
Μέσω μιας απίθανης και αδίστακτης σκανδαλολογίας και γενικότερης αποδόμησης της εσωτερικής έννομης τάξης, φτάσαμε έτσι στις εκλογές του 2009, όπου με την ψήφο του λαού η κυβέρνηση Παπανδρέου ανάλαβε να υποδουλώσει την χώρα στο ΔΝΤ και στους Δανειστές.
Γράψαμε εγκαίρως ότι το ΔΝΤ, δεν ήρθε για να σώσει τη χώρα. Το ΔΝΤ ήρθε για να υποτάξει την χώρα και να διαλύσει το πολιτικό της σύστημα. Πράγμα που συνέβη τα δυο προηγούμενα χρόνια, σε συντομότατο δηλαδή χρονικό διάστημα. Σήμερα η κοινωνία έχει εκραγεί, η εθνική κυριαρχία έχει υπονομευθεί και το πολιτικό σύστημα έχει διαλυθεί.
Και ποιος προβάλει τώρα ως “σωτήρας” της διαλυμένης κοινωνίας; Ποιος άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ!!! Ο πολιτικός εκφραστής δηλαδή όλων των εθνοαποδομητικών “ιδεών” που ευδοκίμησαν στα “Δεκεμβριανά” του 2008 και καρποφόρησαν επί Γεωργίου Α. Παπανδρέου. Ως ευθεία πολιτική συνέχεια της δεκαετίας του 80, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν στην πραγματικότητα να επαναφέρουν το αποτυχημένο μοντέλο της μεταπολίτευσης που χρεοκόπησε τη χώρα, αλλά με άλλους όρους και άλλες προϋποθέσεις.
Ο Σαμαράς και το επιτελείο αντελήφθησαν εγκαίρως τις αλλαγές που σηματοδοτούσε για το πολιτικό σκηνικό η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ όπως άλλωστε επιβεβαιώνουν όχι μόνο οι ιδεολογικές και πολιτικές επιθέσεις εναντίον του, αλλά και η προσπάθεια του να προσδώσει σαφή ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά στη ΝΔ από την πρώτη στιγμή της ηγεσίας του.
Στις 29 Νοεμβρίου του 2009 ο Σαμαράς επέστρεψε από την πολιτική εξορία πίσω στον φυσικό του χώρο, ως ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης, παρά τον ανελέητο πόλεμο του κατεστημένου μηντιακού συστήματος. Θέτει αμέσως τις βάσεις για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική επανόρθωση της παράταξης σε εθνική και πατριωτική κατεύθυνση, αλλά αυτό το έργο έμελε να μείνει ημιτελές επειδή και αυτός και το κόμμα βρέθηκαν σύντομα αντιμέτωποι όχι απλώς με την διαχείριση μιας εκλογικής ήττας, αλλά με τον …κατακλυσμό. Με Μνημόνια, Δανειστές, διαπλοκές, κομματικές αντιπαλότητες, ξεπερασμένες νοοτροπίες και όλο το κακό συναπάντημα.
Στην πρώτη περίοδο της ηγεσίας του στην Αξιωματική Αντιπολίτευση (2010 – Καλοκαίρι 2011) ο Σαμαράς δείχνει το νέο που κομίζει στην πολιτική σκηνή. Απέναντι στην εφαρμογή του Μνημονίου, πέρα από μικροκομματικούς εκβιασμούς και άστοχες απειλές διαβλέπει το θνησιγενές του Μνημονίου και λέει “όχι”. Παράλληλα κάνει το αυτονόητο για κάθε πατριώτη, αλλά … αλλοπρόσαλλο για κάθε διαπλεκόμενο τρόφιμο της ελληνικής πολιτικής σκηνής: Υπεύθυνη αντιπολίτευση! Προτείνει μέτρα, προσφέρει στήριξη, χτυπάει το καμπανάκι. Φωνή βοώντος όμως…
Καλοκαίρι-Χειμώνας 2011. Θα μπορούσε να περιγραφεί και ως “ο Ρουβίκωνας του Σαμαρά προς την διακυβέρνηση και την εξουσία“. Η πολιτική που άσκησε μέχρι τότε οδήγησε στην καταρράκωση και του του ΠΑΣΟΚ και του ΓΑΠ και του δελφίνου του Βενιζέλου. Όμως η Ελλάδα φτάνει ένα βήμα πριν από τον γκρεμό με τα δημοψηφίσματα και τους άλλους τυχοδιωκτισμούς του Παπανδρέου. Φτάνει έτσι η μεγάλη στιγμή του Σαμαρά για τους φίλους του και η χειρότερη για τους εχθρούς του. Η στιγμή που κυριάρχησε στην προηγούμενη και την τωρινή εκλογική αναμέτρηση. Επιλέγει να σώσει τη χώρα από το να βγει πρωθυπουργός με 60% σε ένα κράτος απομεινάρι, σε ένα failed state. Κλείνει τα αυτιά του σε όσους κάνουνε όνειρα για εκλογές «εδώ και τώρα» και μέσα από επίπονες διεργασίες η Ελλάδα κάνει ένα βήμα πίσω από το χείλος του γκρεμού.
Όποια κι αν είναι η γνώμη του καθενός, το PSI, με τα όποια λάθη του, έδωσε ανάσες ζωής στην Ελλάδα, αλλά και τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης που κλείδωσε ο Σαμαράς με την περιβόητη επιστολή του. Η περίπτωση της Ισπανίας τον δικαιώνει περισσότερο. Για φανταστείτε να είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στην Ισπανία και την Ελλάδα; Ποιόν θα διέσωζαν;
Τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου ακολουθεί … ορυμαγδός. Το «σύστημα» παίζει τα τελευταία του χαρτιά. Ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν αντέχει και καταρρέει μέσα από τις δικές του αλλεπάλληλες κυβιστήσεις ύψιστης πολιτικής ανευθυνότητας και αναδύεται το «αστέρι» του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων – μια από τις χειρότερες μορφές έκφανσης της διαπλεκόμενης, παλαιοκομματικής και λαϊκίζουσας πολιτικής φιλοσοφίας της μεταπολίτευσης, αλλά και ένα σκληρό και χρήσιμο μάθημα για τη Νέα Δημοκρατία.
Στις εκλογές του Μάη συνέβη αυτό που απευχόμασταν όλοι. Λειτούργησε το θυμικό και η οργή. Η απαξίωση και η απελπισία. Η σβάστικα στη Βουλή, οι φιλοσκοπιανοί και οι τουρκολάγνοι έτοιμοι να καταλάβουν τα θερινά ανάκτορα. Στις διερευνητικές εκλογές που ακολουθούν πέφτουν και τα τελευταία προσωπεία του μεταπολιτευτικού βούρκου.
Δεν εξαντλείται στις προηγούμενες φράσεις η περιγραφή όσων δύσκολων στιγμών ζήσαμε. Εμείς έχουμε πάρει καθαρή θέση σε όλες τις κρίσιμες στιγμές αυτής της περιπέτειας και είναι σίγουρο ότι θα ξαναπάρουμε καθώς η συζήτηση αυτή αφορά το μέλλον της Ελλάδας και δεν κλείνει εδώ.
Ωστόσο, όποια άποψη όμως κι αν έχει κανείς, παραμένει ως γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η μόνη σταθερά αυτές τις 133 εβδομάδες υπήρξε ένας άνθρωπος. Ένας πολιτικός που προτίμησε τον κακοτράχαλο δρόμο της πραγματικής υπηρεσίας στην Πατρίδα (και των λαθών, και των σφαλμάτων, και των συνεπειών) από την ευκολία της πεπατημένης οδού της μηντιακής θαλπωρής και της δόξας του λαϊκισμού. Ένας πολιτικός που δεν έχασε σε όλο το ταξίδι το κουράγιο του. Ο Αντώνης Σαμαράς.
Σήμερα, μπροστά στις πιο κρίσιμες κάλπες από το 1974, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Παίζεται στην κυριολεξία η συνέχεια του έθνους μας. Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στα επόμενα χρόνια, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος και ιδιαίτερο ιστορικό υποκείμενο.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σήμερα ανοίγει μια νέα ιστορική περίοδος.
Στις εκλογές του Μαΐου πρυτάνευσε ο θυμός, η αγανάκτηση, ο φόβος. Μέσα σε ένα μήνα το σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό και ο νέος διπολισμός φέρνει το εκλογικό σώμα μπροστά σε νέα διλήμματα:
- Έχει να επιλέξει ανάμεσα στην αταλάντευτη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και σε ένα πείραμα «βαλκανικού τύπου»
- Έχει να επιλέξει ανάμεσα σε ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας ή σε περισσότερο κράτος δίχως πόρους…
- Έχει να επιλέξει ανάμεσα σε ελεύθερη οικονομία με σαφείς κανόνες για όλους, ή σε συγκεντρωτικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με ευκαιρίες μόνο για τους ημετέρους και τα «συστηματάκια» εξουσίας…
- Έχει να επιλέξει ανάμεσα στην υιοθέτηση «σκληρής» μεταναστευτικής πολιτικής, ή αν θέλει να εμμείνει σε έναν αφελή, ιδεοληπτικό και αδύνατο στην πράξη «ανθρωπισμό» που μόνο όσους αποβλέπουν στην αποδόμηση του κοινωνικού και εθνικού ιστού εξυπηρετεί.
- Έχει να επιλέξει ανάμεσα στο συνολικό κοστολογημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση της ΝΔ και την περιπέτεια μέσω του εμφανώς ανέτοιμου να κυβερνήσει ΣΥΡΙΖΑ.
Καίρια όμως ο ελληνικός λαός θα επιλέξει σήμερα και Πρωθυπουργό.
Ο πρώτος σε ψήφους έχει καθήκον να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση. Τρίτα πρόσωπα δεν θα έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση και θα είναι απλά αποτελέσματα συμβιβασμών, παρασκηνιακών μεθοδεύσεων και νόθευσης της εκλογικής διαδικασίας.
Σαμαράς ή Τσίπρας λοιπόν.
Από τη μια ο έμπειρος αρχηγός της πατριωτικής δεξιάς, που εκλέχθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών.
Από την άλλη ο νεαρός Πρόεδρος των συνιστωσών που δέχτηκε το δαχτυλίδι του Αλέκου Αλαβάνου και το έθεσε στην διάθεση του βαθέος ΠΑΣΟΚ
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν διλήμματα.
Η λογική δείχνει πάντα προς μία και μόνο κατεύθυνση.
Και προς αυτή θα οδηγηθεί η πλειοψηφία των ψηφοφόρων…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου