του Άγγελου Στάγκου
Όποιος βλέπει τις δημοσκοπήσεις, ακούει τις καφενόβιες κουβέντες, παρακολουθεί τα απερίγραπτα μήντια, διαβάζει τα σχόλια στο διαδίκτυο, παρατηρεί τις κινήσεις των συνδικαλιστών και των ...συντεχνιών, αφουγκράζεται τα όσα λένε και κάνουν οι πολιτικοί, θα πρέπει να είναι πολύ τρομαγμένος.
Τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαίου θα πρέπει να έχει φτάσει στο συμπέρασμα ότι αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία. Ακόμη χειρότερα, όλα δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της είναι αποφασισμένη να βαδίσει στην καταστροφή, με το επιχείρημα ότι θέλει να τιμωρήσει «εκείνους» που τον έχουν οδηγήσει στο σημερινό χάλι και μη θέλοντας να παραδεχθεί ότι συμμετείχε με όλο του το είναι στην πορεία προς το απόλυτο αδιέξοδο.
Άγνωστο πως φαντάζονται τη συνέχεια όλοι οι «οργισμένοι» και «αγανακτισμένοι», αν την επομένη των εκλογών έχουν επικρατήσει τα κόμματα που δίνουν την προεκλογική μάχη στη βάση της άρνησης της πραγματικότητας και των αόριστων υποσχέσεων περί ενός αυριανού μέλλοντος που θα είναι ανέξοδα καλύτερο από το παρόν. Τέτοιο μέλλον δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει και είναι να απορεί κανείς πως τόσοι πολλοί πολίτες πιστεύουν το αντίθετο. Εκτός και αν δεν το πιστεύουν, αλλά θεωρούν ότι είναι προτιμότερο να εκδηλώσουν την οργή τους, έστω και αν καταρρεύσουν τα πάντα.
Ωστόσο, οι «οργισμένοι» και «αγανακτισμένοι» πολίτες, αλλά κυρίως εκείνοι που εκμεταλλεύονται την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, καλό θα ήταν να ερωτηθούν και να υποχρεωθούν να απαντήσουν σε μερικά καίρια ερωτήματα. Πρώτον, αν η Ελλάδα μπορεί να έχει καλύτερο μέλλον, μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη. Δεύτερον, αν θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από το ευρώ, πως θα το κατορθώσει αν δεν προσαρμοστεί και αν δεν πάρει τα κονδύλια από το δεύτερο πακέτο στήριξης.
Τρίτον, που θα βρεθούν τα λεφτά που έχει απόλυτη ανάγκη η οικονομία για να μην καταρρεύσει, αν τα σπάσουμε με τους δανειστές μας. Τέταρτον, που βρίσκονται οι νέες πολιτικές δυνάμεις για να αντικαταστήσουν τις σημερινές αμαρτωλές.
Πέμπτον, πως αντιλαμβάνονται τη νέα Ελλάδα που οραματίζονται. Έκτον, πως είναι δυνατόν να επιβιώσει μία χώρα δίχως να παράγει; Έβδομον, είναι σε θέση να επιβιώσει η Ελλάδα μόνη της; Όγδοον, υπάρχει δυνατότητα να διατηρηθεί το μοντέλο της κατανάλωσης με δανεικά;
Αυτά είναι μερικά μόνον από τα ερωτήματα που μπορούν να τεθούν σε όσους έχουν σκεπάσει τα μάτια και ορμούν αλαλάζοντας εναντίον πραγματικών η φανταστικών εχθρών. Είναι βέβαιο ότι οι περισσότερες απαντήσεις θα είναι ασυνάρτητες και εκτός πραγματικότητας. Άλλωστε, αν επικρατούσε στοιχειώδης λογική, δεν θα βλέπαμε τα φαινόμενα που επισημάνθηκαν στην πρώτη παράγραφο του πονήματος. Γι΄ αυτό και υπάρχει ο φόβος ότι βαδίζουμε ολοσούμπιτοι, «οργισμένοι» και «αγανακτισμένοι» προς την καταστροφή.
Άγγελος Στάγκος // astagkos@reporter.gr
Δημοσιεύθηκε στο reporter.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου