Η εμμηνόπαυση της Μεταπολίτευσης

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

«Τον Χατζιδάκι τον ανέλαβε προσωπικά η Μητρότης του πνεύματος, η “Αυριανή”. Μας σβήσανε, μας λειώσανε. Και στη θέση μας ξεπρόβαλε ο Πέτρος Κωστόπουλος και το ΚΛΙΚ. Ανθρωποι ικανοί, με ταλέντο και φιλοδοξίες, που σε άλλες ...

περιπτώσεις θα μπορούσαν να ήταν χρήσιμοι σε διάφορες άλλες δουλειές, όπως διευθύνοντες ιταλικού εστιατορίου». 

Το απόσπασμα το αντιγράφω από τη συλλογή κειμένων του Τάσου Φαληρέα, «Χαριστική Βολή» (εκδ. Ιστός). 

Και συνεχίζω: «Η δημοκρατία είναι σύστημα αρχών και νόμων, που στόχο της έχει την ευημερία του ατόμου. Η αχρειοποίηση και η συλλογική κακογουστιά είναι η εκδίκηση της δημοκρατίας. Το πνευματικό έργο προορίζεται για να μας βάλει να σκεφτούμε, να μας προβληματίσει, αλλά σε καμία περίπτωση για να μας αηδιάσει».

Ο Τάσος Φαληρέας ήταν φίλος. Ομως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτά τα έγραφε στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα όταν η περίοδος της Μεταπολίτευσης, που σήμερα έχει διαλύσει το ορμονικό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας λόγω παρατεταμένης εμμηνόπαυσης, απολάμβανε την ανεμελιά της επιτυχημένης της ακμής. 

Η σύμπασα Ελλάς ετοίμαζε πυροτεχνήματα για τους Ολυμπιακούς και, όπως λέει και πάλι ο Φαληρέας, τα Σαββατοκύριακα οι νέοι της τραβούσαν για τις ντίσκο για «να αντιμετωπίσουν τον Face Controller, άρτι αποφυλακισθέντα, που κύρια δουλειά του είναι να σου τσαλακώσει την προσωπικότητα, εν ονόματι του Πορφύριο Ρουμπιρόζα του Αιγάλεω, που αποτελεί το πρότυπο πελάτη του καταγωγίου του».

Δεν ξέρω πόσοι απ’ αυτούς σήμερα είναι αγανακτισμένοι. Εκείνο που ξέρω είναι πως η συλλογική ευθύνη που προσπαθούμε να αποδώσουμε στα τελευταία σαράντα χρόνια της κοινής μας ζωής, δηλώνει στην καλύτερη περίπτωση άγνοια, στη χειρότερη υποκρισία. 

Την υποκρισία του ανθρώπου που θέλει να αθωώσει το «εγώ» του εντάσσοντάς το σε ένα γενικό ενοχικό «εμείς». 

Λες και δεν υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια φωνές που μιλούσαν στη γλώσσα μας, και όχι κινέζικα, λες και δεν υπήρχαν ματιές που έβλεπαν, όχι την κρίση χρέους, αλλά τις ορμονικές διαταραχές της κοινωνικής εμμηνόπαυσης να έρχεται καλπάζοντας ανάμεσά μας, τη θλιβερή κακοφωνία του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» να έχει υποκαταστήσει κάθε άλλου είδους σχέση. 

Απλώς μέσα στον θόρυβο κανείς δεν είχε τη διάθεση να τους ακούσει. Οπως και κανείς δεν είχε τη διάθεση, ή το κουράγιο, να δει ποια πρόσωπα κρύβονταν πίσω από τους «Κωλοέλληνες» του Σαββόπουλου. Στο νυχτομάγαζο το μόνο που σε νοιάζει είναι πόσο ρευστό έχει η τσέπη σου.

Και κάτι ακόμη. Ο Τάσος Φαληρέας δεν ήταν συγγραφέας, δεν είχε πανεπιστημιακές περγαμηνές, ούτε υπέγραφε διακηρύξεις διανοουμένων, και όπως λέει ο ίδιος στη χούντα συνελήφθη τρεις φορές, τις δύο για μοιχεία και την τρίτη για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Μουσικός παραγωγός ήταν και τροφοδότησε μουσικά μια ολόκληρη γενιά με το δισκάδικο, το Ποπ 11. 

Κοινώς δεν ανήκε στις τάξεις της πολιτικής ορθότητας που τώρα ψάχνει τη δεξιά στα αριστερά της και την αριστερά κάπου εκεί κάτω. Είχε απλώς την ελευθεροστομία του ανθρώπου που ψάχνει τον εαυτό του, κι αυτό σε περιόδους εμμηνόπαυσης, όπως η σημερινή, είναι ίσως το σημαντικότερο.