 |
| Πέφτοντας στο λίμπο του αντιδραστικού θεατή |
πυρήνας έκανε πάντα τη στάση της απέναντι στον ορμητικό ρου των εξελίξεων δύσκαμπτη με αποτέλεσμα την αδυναμία εξεύρεσης μιας πολυπόθητης πολιτικής μεσότητας, όταν το κοινό συμφέρον την απαιτεί.
Είναι χαρακτηριστικό, πως αθροίζοντας τα ποσοστά της εκλογικής δύναμης των αριστερών κομμάτων παρατηρούμε πως δημιουργείται ένα παντοδύναμο μέτωπο ικανό να πατάξει την τρομακτική, τα τελευταία χρόνια, ανέλιξη των δυνάμεων της συντήρησης.
Αν λοιπόν η πρόθεση των πολιτικών της αριστεράς ήταν πράγματι ένας δυναμικός και ακλόνητος συνασπισμός προόδου, ιδίως στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας που επιτακτικά καλεί για ιδεολογική και πολιτική συμπόρευση, η ιδέα θα μπορούσε κάλλιστα να μετουσιωθεί σε δημιούργημα.
Ο πρόσφατος σχηματισμός της συμμετοχικής κυβέρνησης αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα ευνοϊκής για το παραπάνω πείραμα ευκαιρίας. Δυστυχώς όμως αποτελεί και θλιβερή επαλήθευση του μικροκομματικού συμφέροντος που κατέχει την περίοπτη θέση του θεϊκού υποκινητή στην πολιτική κουλτούρα της χώρας.
Αν λοιπόν η πρόθεση των πολιτικών της αριστεράς ήταν πράγματι ένας δυναμικός και ακλόνητος συνασπισμός προόδου, ιδίως στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας που επιτακτικά καλεί για ιδεολογική και πολιτική συμπόρευση, η ιδέα θα μπορούσε κάλλιστα να μετουσιωθεί σε δημιούργημα.
Ο πρόσφατος σχηματισμός της συμμετοχικής κυβέρνησης αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα ευνοϊκής για το παραπάνω πείραμα ευκαιρίας. Δυστυχώς όμως αποτελεί και θλιβερή επαλήθευση του μικροκομματικού συμφέροντος που κατέχει την περίοπτη θέση του θεϊκού υποκινητή στην πολιτική κουλτούρα της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα Unita και είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Αμφιλεγόμενα, αυτοαναιρούμενα, γραφικά αλλά εξαιρετικά διαφωτιστικά:
«Η Αριστερά πρέπει να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας, γιατί η χώρα χρειάζεται ριζική στροφή στην πολιτική της και αυτή τη στιγμή τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου βυθίζονται μαζί με την αποτυχία των μνημονίων.
Γι' αυτό, η Αριστερά πρέπει να δείξει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στη δύναμη της κοινωνίας και βέβαια να ξεπεράσει την τάση της να εγκλωβίζεται σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και αντιπαραθέσεις».
Γι' αυτό, η Αριστερά πρέπει να δείξει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στη δύναμη της κοινωνίας και βέβαια να ξεπεράσει την τάση της να εγκλωβίζεται σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και αντιπαραθέσεις».
Δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ αναφορικά με το ποια θεωρεί ο Αλέξης Τσίπρας ως Αριστερά της χώρας. Απορρίπτοντας το ενδεχόμενο της αστείας αλαζονείας και πιθανολογώντας πως εξαιρεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ από οποιονδήποτε αριστερίζοντα χρωματισμό, συμπεραίνω πως αφενός δεν θεωρεί αριστερό αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ ( δεν είναι λίγες οι φορές που τα κόμματα βγάζουν τις αριστεροσύνες τους έξω και τις μετρούν δίπλα δίπλα άλλωστε) και αφετέρου δεν αναφέρεται στο ΠΑ.ΣΟ.Κ όταν μιλάει για ενότητα.
Επομένως, αν κατάλαβα καλά, υπαινίσσεται την ύπαρξη της πιθανότητας τα εναπομείναντα κόμματα να εργαστούν από κοινού για το λαϊκό συμφέρον. Ίσως ο κύριος Τσίπρας παρασύρθηκε από το γεγονός πως μιλάει σε ξένη εφημερίδα, ίσως πάλι να θεωρεί εαυτόν πνεύμα συνεργασίας, αλλά μιλώντας με όρους ρεαλιστικής πραγματικότητας, πότε ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πρόθεση να αποτινάξει εγωισμούς και ανταγωνισμούς;
Πέραν της μόνιμης διαφωνίας με κάθε πολιτική φωνή προερχόμενη από άλλα στρατόπεδα, στην ύστατη στιγμή της μικροκομματικής αυταπάρνησης θυμάμαι τον Αλέξη Τσίπρα αντίθετο στην συνδρομή της νεοσυσταθείσας κυβέρνησης, αφήνοντας το έδαφος ελεύθερο για όργωμα από την ακροδεξιά.
Επομένως, αν κατάλαβα καλά, υπαινίσσεται την ύπαρξη της πιθανότητας τα εναπομείναντα κόμματα να εργαστούν από κοινού για το λαϊκό συμφέρον. Ίσως ο κύριος Τσίπρας παρασύρθηκε από το γεγονός πως μιλάει σε ξένη εφημερίδα, ίσως πάλι να θεωρεί εαυτόν πνεύμα συνεργασίας, αλλά μιλώντας με όρους ρεαλιστικής πραγματικότητας, πότε ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πρόθεση να αποτινάξει εγωισμούς και ανταγωνισμούς;
Πέραν της μόνιμης διαφωνίας με κάθε πολιτική φωνή προερχόμενη από άλλα στρατόπεδα, στην ύστατη στιγμή της μικροκομματικής αυταπάρνησης θυμάμαι τον Αλέξη Τσίπρα αντίθετο στην συνδρομή της νεοσυσταθείσας κυβέρνησης, αφήνοντας το έδαφος ελεύθερο για όργωμα από την ακροδεξιά.
«Απορρίπτουμε τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία, θύμα της οποίας είναι η Ελλάδα του μνημονίου. Οι διεθνείς οργανισμοί συγκρίνουν την εξελισσόμενη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και την προβλέψιμη εξέλιξή της σε κρίση της πραγματικής οικονομίας με τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του '30 και συστήνουν την πολιτική του Χούβερ που την ενέτεινε αντί για την πολιτική του Ρούσβελτ, που την αντιμετώπισε.
Ειδικότερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνυφαίνεται ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός με την προσπάθεια της Γερμανίας να αξιοποιήσει την κρίση για να επιβάλει την πολιτική και οικονομική ηγεμονία της στην Ευρώπη».
Ειδικότερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνυφαίνεται ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός με την προσπάθεια της Γερμανίας να αξιοποιήσει την κρίση για να επιβάλει την πολιτική και οικονομική ηγεμονία της στην Ευρώπη».
Ο Αλέξης Τσίπρας εδώ ξεχνάει πως δεν είναι πολιτικός αναλυτής αλλά πολιτικός ηγέτης (όπως άλλωστε τον χαρακτήρισε και η ξένη εφημερίδα). Το ζητούμενο δεν είναι η περισπούδαστη διάγνωση της παρούσας κατάστασης, την οποία και διαγράφει ευκρινώς (αν και δεν θυμάμαι ποια λύση αντέταξε ως προτιμότερη της μνημονιακής προσφυγής του 2008) αλλά ένα υπεύθυνο πλάνο εναλλακτικής επίλυσης του προβλήματος.
Φυσικά παραλείπει να μας το παραθέσει γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως κάνει πραγματική πολιτική.
Φυσικά παραλείπει να μας το παραθέσει γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως κάνει πραγματική πολιτική.
«Τα μέτρα και οι απαιτήσεις της τρόικας αποτελούν οργανωμένο σχέδιο που έχει ελάχιστη σχέση με το πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων. Αυτό που θέλουν είναι να διαλύσουν την αγορά εργασίας, να κατεδαφίσουν ολοκληρωτικά το κοινωνικό κράτος και να πουλήσουν σε ιδιώτες -δηλαδή στους εαυτούς τους- κάθε πλουτοπαραγωγική δυνατότητα της χώρας.
Στην κατεύθυνση αυτή, η ύφεση τους είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Γι' αυτό την αναπαράγουν με τα μέτρα λιτότητας. Και γι' αυτό οδηγούν την πολιτική τους από τη μια αποτυχία στην άλλη. Όταν δεν θα έχουν τίποτα πια να μας πάρουν, θα μας οδηγήσουν σε χρεοκοπία»
Στην κατεύθυνση αυτή, η ύφεση τους είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Γι' αυτό την αναπαράγουν με τα μέτρα λιτότητας. Και γι' αυτό οδηγούν την πολιτική τους από τη μια αποτυχία στην άλλη. Όταν δεν θα έχουν τίποτα πια να μας πάρουν, θα μας οδηγήσουν σε χρεοκοπία»
Η δυσοίωνη προφητεία του Νοστράδαμου ολοκληρώνεται με το επιστέγασμα της δαιμονοποίησης της τρόικας (φαίνεται πως το κλισέ παραείναι βολικό για να γεννήσει φρέσκια μόδα), η οποία σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα σκοπεύει να μας κλέψει το γενετικό υλικό, να μας ζευγαρώσει με διαστημικούς μονόκερους και να εποικίσει την Αφροδίτη.
Ακόμη μια φορά ο πολιτικός διοχετεύει τις δυνάμεις του στην εύκολη και προβλέψιμη καταστροφολογία , αναιρώντας όλα όσα πομπωδώς διακήρυξε περί αριστερών διεκδικήσεων, και επαναπαυόμενος στον ασφαλή ρόλο του κακομαθημένου παιδιού χωρισμένων γονιών. Στο μεταξύ, κάποιοι ψηφοφόροι του- και ποιος ξέρει, ίσως και μερικοί επίδοξοι- περιμένουν μάταια ανάληψη πολιτικής πρωτοβουλίας.
Ακόμη μια φορά ο πολιτικός διοχετεύει τις δυνάμεις του στην εύκολη και προβλέψιμη καταστροφολογία , αναιρώντας όλα όσα πομπωδώς διακήρυξε περί αριστερών διεκδικήσεων, και επαναπαυόμενος στον ασφαλή ρόλο του κακομαθημένου παιδιού χωρισμένων γονιών. Στο μεταξύ, κάποιοι ψηφοφόροι του- και ποιος ξέρει, ίσως και μερικοί επίδοξοι- περιμένουν μάταια ανάληψη πολιτικής πρωτοβουλίας.
ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ // στο LIFO
O Αλέξης Τσίπρας και η στατικότητα της έντασης
Πέφτοντας στο λίμπο του αντιδραστικού θεατή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου