Με ξέρετε. Και ξέρετε ότι ούτε δειλιάζω, ούτε υποχωρώ

"Με ξέρετε. Και ξέρετε ότι ούτε δειλιάζω ούτε υποχωρώ", μας διαβεβαίωσε ο Αντώνης Σαμαράς σε μια αποστροφή της δήλωσης που έκανε την Πέμπτη το βράδυ, την ώρα που ...

στις Βρυξέλλες συνεδρίαζε το Eurogroup. 

Η υπενθύμιση ήταν περιττή. Μα και βέβαια τον ξέρουμε! (Παρότι είναι αλήθεια ότι για περίπου μια δεκαετία τον είχαμε ξεχάσει...) 

Ομως και όσοι δεν τον είχαν μάθει, κατά την εξέλιξη της παρούσας κρίσης αυτές τις ημέρες τον έμαθαν, από τις επιπτώσεις της συγκεκριμένης δήλωσης. 

Ο σκοπός της ήταν να καθησυχάσει την ευγενή συνομοταξία των Μανώληδων. Ωστόσο, εξέπεμψε προς τα έξω το μήνυμα ότι στην Αθήνα η συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων ήταν τελείως επιφανειακή, αν όχι προσχηματική, με αποτέλεσμα να αναβληθεί η απόφαση των εταίρων μας για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Δεν ήταν το μοναδικό περιστατικό των τελευταίων δραματικών ημερών που μαρτυρά την ασύλληπτη ανευθυνότητα των υποτιθέμενων ταγών μας – οι οποίοι, στην πραγματικότητα, προτάσσουν έναντι παντός άλλου τα στενά συμφέροντα των ομάδων τους. 

Ούτε, φυσικά, είναι ο Αντώνης Σαμαράς ο μόνος εκπρόσωπος του συγκεκριμένου πολιτικού είδους. 

Θυμηθείτε, λ. χ., την παιδαριώδη πλειοδοσία κοινωνικής ευαισθησίας, μεταξύ των αρχηγών του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ., τη νύχτα της περασμένης Τετάρτης, για τα περίφημα 325 εκατομμύρια που έλειπαν από τις περικοπές των δημοσίων δαπανών. 

Δεν ισχυρίζομαι, προς Θεού, ότι το ποσό είναι ασήμαντο. 

Όταν όμως από αυτό το ποσό εξαρτάται η καταβολή 130 δισεκατομμυρίων, χωρίς τα οποία η χώρα βουτάει στο κενό, αναρωτιέμαι τι νόημα έχει να εξακολουθεί να υφίσταται, λ. χ., ο ΟΣΕ, του οποίου οι ζημίες για το 2012 υπολογίζονται στα 330 εκατομμύρια, ποσόν το οποίο αν επιτευχθεί θα θεωρείται θρίαμβος, αφού το 2011 οι ζημίες του ομίλου ήταν διπλάσιες! 

Παρά το μέγεθος της κατάπληξης που με διακατέχει με τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, το γεγονός που την προξενεί είναι απλούστατο. 

(Άλλωστε, έτσι δεν γίνεται συνήθως στη ζωή; Τα απλά είναι εκείνα που καταπλήσσουν περισσότερο, όπως φερ’ ειπείν ένας άνθρωπος που χωρίς προειδοποίηση και μελοδραματισμούς πηδά 

Επίσης, δεν το χωράει ο νους μου πώς είναι δυνατόν πολιτικοί ηγέτες, που κρατούν τις τύχες ολόκληρης χώρας στα χέρια τους, να μην αντιλαμβάνονται ότι οι διαβουλεύσεις τους δεν γίνονται προς χάρη του εγχώριου κοινού που έχει στηθεί μπροστά από τις τηλεοράσεις, αλλά τις παρακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος και από την έκβασή τους κρίνεται η στάση τους έναντι της χώρας μας. ει από το παράθυρο...) 

Λοιπόν, δεν είναι μια νοοτροπία επαρχιωτισμού, μια ακατάσχετη ροπή στην ομφαλοσκόπηση ή ό, τι άλλο παρεμφερές κάνει τους ανθρώπους αυτούς να επιλέγουν τη στάση που οδηγεί στην καταστροφή. 

Είναι ότι αυτό που οφείλουν στη χώρα να πράξουν, προκειμένου να έχει μέλλον μέσα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών τους οποίους ελεύθερα επέλεξε, ισοδυναμεί με την πολιτική αυτοκτονία τους. 

Είναι εύλογο, επομένως, να μην μπορούν να το κάνουν· γιατί οι άνθρωποι, που επί χρόνια αναβάλλουν τις δύσκολες αποφάσεις και, πάντοτε, κάνουν επιλογές με μόνο γνώμονα την μικρότερη δυσκολία, δεν νομίζω ότι διαθέτουν το σθένος ή το αίσθημα ευθύνης για να αυτοκτονήσουν πολιτικά. 

Και επειδή αυτοί δεν μπορούν να αυτοκτονήσουν, επιλέγουν τον θάνατο όλων των άλλων – γιατί, ας μη βαυκαλιζόμαστε, αυτό θα είναι η άτακτη χρεοκοπία στην οποία μας οδηγεί η δειλία του εγωισμού τους. 

Τους διαφεύγει όμως κάτι βασικό: ότι ο θάνατος των άλλων θα επιφέρει και τον δικό τους αφανισμό, υπό συνθήκες, μάλιστα, πολύ χειρότερες από εκείνες μιας έντιμης πολιτικής αυτοκτονίας. 

Ολοι εκείνοι σήμερα που επικροτούν τον ιδιότυπο «πατριωτισμό», ας πούμε, του βουλευτή της Ν. Δ., Δ. Σταμάτη, ο οποίος δηλώνει ότι θα ψηφίσει μόνον το PSI, αλλά όχι τα μέτρα (όπερ σημαίνει: θέλω τα λεφτά σας και μόνον, χωρίς καμία υποχρέωση...), όταν θα δουν το σημερινό γλίσχρο εισόδημά τους να μειώνεται κατά 50% μέσα σε μία ημέρα και δουν ότι με το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας δεν θα μπορείς να αγοράσεις μια εισαγόμενη κονσέρβα, θα στραφούν με μανία εναντίον όσων πολιτεύονται σήμερα υπέρ του «απλού κόσμου». 

Αυτό το τέλος θα είναι ασυγκρίτως χειρότερο από εκείνο που προσπαθούν να αποφύγουν τώρα, αρνούμενοι να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους. 

Βλέπετε, η αυτοκτονία έχει κάποια αξιοπρέπεια, ενώ το τέλος του Καντάφι δεν έχει καμία – έστω και αν λείπουν οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες: τα αίματα, οι πυροβολισμοί και τα παρακάλια...

Στέφανος Κασιμάτης // Καθημερινή