Σκληρή απάντηση Πάσχου Μανδραβέλη προς την ΕΣΗΕΑ

Αγαπητοί συνάδελφοι, Κατ’ αρχήν αδυνατώ να καταλάβω την επιστολή των δύο συνδικαλιστών εκπρόσωπων δημοσιογράφων της ΕΡΤ (Νίκος Γρυλλάκης, Βασιλεία Ζερβού) και σε τι συνίσταται ακριβώς η καταγγελία τους. Στην επιστολή (προς το Πειθαρχικό Συμβούλιο) γράφουν: ...

«Παρακαλούμε το Πειθαρχικό Συμβούλιο, όπως εξετάσει το άρθρο της Καθημερινής το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011, υπό τον τίτλο “Μια αδιάφορη απώλεια” σελ. 49 το οποίο υπογράφει ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης και που σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές της Ενώσεων παραβιάζει κατάφωρα τον Κώδικα Δεοντολογίας. Το συγκεκριμένο δημοσίευμα δεν είναι το μόνο με το οποίο ο κ. Μανδραβέλης στρέφεται κατά των δημοσιογράφων της Δημόσιας Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης, και δη σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη ο απεργιακός τους αγώνας, με κύριο αίτημα την προάσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας οι οιποίες ήδη απειλούνται ή και σε πολλές περιπτώσεις έχουν ακυρωθεί σε πολλά ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης. Ζητάμε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της άμεση εξέταση της καταγγελίας.»

Το άρθρο μου (που ήταν στην σελίδα 11) έγραφε τα εξής:

«Μια αδιάφορη απώλεια

»Αλήθεια! Πήρε κανείς είδηση ότι εδώ και μία εβδομάδα δεν έχουμε ΕΡΤ; Ελειψε σε κανέναν, όχι μόνο η ΕΤ1 (για την οποία κλαίνε πολλοί ότι σαν κλείσει θα χαθεί ο ελληνικός πολιτισμός), αλλά και η ΝΕΤ και η ΕΤ3; Βεβαίως όλοι συνεχίζουμε αγόγγυστα να πληρώνουμε 4,25 ευρώ μηνιαίως για υπηρεσίες που δεν ξέρουμε αν χρειαζόμαστε, αλλά σίγουρα δεν μας λείπουν. Διότι αν μας ενδιέφεραν οι εκπομπές των κρατικών καναλιών, θα υπήρχε κάποια διαμαρτυρία για την έλλειψή τους. Θα κουνιόταν έστω ένα φύλλο στη δημόσια σφαίρα.

»Οταν επί Μητσοτάκη αποκρατικοποιήθηκαν οι αστικές συγκοινωνίες, οι συνδικαλιστές έκπληκτοι ανακάλυψαν ότι δεν ήταν και τόσο σημαντικοί στην καθημερινότητα των πολιτών. Ούτε καν οι εργαζόμενοι που εκπροσωπούσαν· όση εκπροσώπηση μπορεί να υπάρχει σε ένα συνδικαλιστικό κίνημα όπου οι εκλογές γίνονται όπως γίνονται. “Συμπαράσταση λαέ”, φώναζαν με τις ντουντούκες, και ο λαός τούς μούτζωνε. Οι πολίτες είχαν σιχαθεί τα καπρίτσια τους, από τη συμπεριφορά τους και από τις διαρκείς απεργίες τους.

»Το ίδιο θα πάθει λίαν συντόμως και το συνδικαλιστικό κίνημα στο σύνολό του. Από τη στιγμή που προκηρύχθηκε 48ωρη απεργία διαμαρτυρίας στο μετρό επειδή ένας συνδικαλιστής προπηλάκισε έναν άλλο συνδικαλιστή, το επόμενο βήμα είναι να πει η πλειοψηφία το «άι σιχτίρ! Καλύτερα ιδιωτικές συγκοινωνίες και χωρίς συνδικαλιστές παρά να μην μπορούμε εμείς να πάμε στη δουλειά μας επειδή αυτοί πλακώνονται για τα τιμάριά τους».

»Για να έχει νόημα μια απεργία, πρέπει σε κάποιους να λείπουν οι υπηρεσίες που δεν παράγονται. Στην περίπτωση της ΕΡΤ -αν εξαιρέσουμε τον κ. Απόστολο Κακλαμάνη ο οποίος περιδιαβαίνει τα κρατικά κανάλια για να τονίσει την ανάγκη ύπαρξής τους- η “δημόσια” τηλεόραση δεν λείπει σε κανέναν. Αυτό πιστοποιόταν από τις μετρήσεις θεαματικότητας, τώρα φαίνεται πιο ξεκάθαρα από την απεργία της ΠΟΣΠΕΡΤ. Οσο για τον κ. Κακλαμάνη, τι να κάνουμε; Αν ήταν ακόμη πρόεδρος, θα μπορούσε να μας φορτώσει ακόμη ένα κανάλι της Βουλής και να πληρώνουμε μερικά εκατομμύρια κάθε χρόνο για να βλέπουμε την άδεια αίθουσα. Προς το παρόν δεν έχει παρά να παρακαλάει να λειτουργούν έστω τα τέσσερα από τα πέντε κανάλια της ΕΡΤ, παρά να μάχεται για το πέμπτο. Μπορεί έτσι και δημόσια τηλεόραση κάποτε να αποκτήσουμε και κάτι να γλιτώσουμε από τα 300 εκατομμύρια που πληρώνουμε, θέλουμε δεν θέλουμε…»

(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_10/12/2011_465667)

Επειδή ανάγνωση γνωρίζουν, παρακαλώ τους δύο συνδικαλιστές εκπροσώπους να μού γνωστοποιήσουν που και πως ακριβώς το άρθρο στρέφεται «κατά των δημοσιογράφων της Δημόσιας Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης». Το άρθρο αναφέρεται στην διόγκωση της ΕΡΤ που κοστίζει 300 εκατομμύρια στον ελληνικό λαό (δεν φαντάζομαι ότι οι δύο συνδικαλιστές-εκπρόσωποι ταυτίζονται με την εργοδότρια εταιρία τους, ακόμη κι αν αυτή είναι κρατική), κατά συνδικαλιστικών πρακτικών που απαξιώνουν τον συνδικαλισμό (δεν φαντάζομαι ότι οι δύο συνδικαλιστές-εκπρόσωποι να ζήλεψαν την δόξα του Λουδοβίκου ΙΔ’ και να θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι η αφεντιά τους) και κατά του κ. Απόστολου Κακλαμάνη  (κι εδώ δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε).

Ποια ακριβώς είναι η «κατάφωρη παραβίαση του Κώδικα Δεοντολογίας», ο οποίος -σημειωτέον- στο προοίμιό αναφέρει ότι στόχο έχει «Να κατοχυρώσει την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και να θωρακίσει την ελευθεροτυπία επ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας»;

(http://www.esiea.gr/gr/1peri/deontology.html)

Δυστυχώς η αστήρικτη έγκληση των δύο συνδικαλιστών-εκπροσώπων της ΕΡΤ συμπληρώθηκε με την δική σας πειθαρχική δίωξη στην οποία αναφέρετε:

«Έπειτα από έγκληση που κατέθεσαν οι συν. Νίκος Γρυλλάκης και Βασιλεία Ζερβού, το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο αποφάσισε την άσκηση πειθαρχικής δίωξης εναντίον σας, για παράβαση του άρθρου 7, παρ. 1, εδ. α’ και θ’ του Καταστατικού και άρθρου 6, παρ. α’ του Κώδικα Αρχών Δεοντολογίας. Σας κοινοποιούμε αντίγραφο της εγκλήσεως και σας καλούμε όπως ορίσετε εγγράφως, εντός 10 ημερών από την λήψη της παρούσας έως τρεις μάρτυρες, όπως δικαιούσθε, σύμφωνα με το άρθρο 9 του Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας των Πειθαρχικών Συμβουλίων»

Το άρθρο 7, παρ. 1, του καταστατικού αναφέρει ότι τα μέλη οφείλουν εδ. α’ «να ασκούν τη δημοσιογραφία ευσυνείδητα και με καλή πίστη, να τηρούν την επαγγελματική αλληλεγγύη και να δείχνουν διαγωγή, συμπεριφορά και ήθος ανάλογες με το λειτούργημα που ασκούν»

και εδ. θ’ «να τηρούν γενικά όλους τούς κανόνες τής δημοσιογραφικής ηθικής και δεοντολογίας».(http://www.esiea.gr/gr/1peri/katastatiko.html)

Σε ότι αφορά το εδάφιο θ’ είναι προφανές κι απορώ γιατί συμπεριλήφθηκε στην πειθαρχική δίωξη.

Σε ότι αφορά το εδάφιο α’ φαντάζομαι ότι δεν κατηγορούμαι για «ασυνειδησία, κακή πίστη, κακή διαγωγή κι ανηθικότητα» (αυτό θα ήταν δίκη προθέσεων), αλλά για έλλειψη επαγγελματικής αλληλεγγύης. Κι εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα. Στα πλαίσια της καθ’ υμάς «επαγγελματικής αλληλεγγύης» η δράση των συνδικαλιστών δημοσιογράφων και τα κρατικά ΜΜΕ (τα οποία ο ελληνικός λαός πληρώνει με 300 εκατομμύρια κατ’ έτος) είναι εκτός κριτικής των δημοσιογράφων; Πρέπει να σιωπούμε γι’ αυτά τα θέματα; Αν ναι, για το υπουργείο Τύπου μπορούμε να γράφουμε; Κι εκεί εργάζονται δημοσιογράφοι.

Το ρωτώ διότι στο ίδιο άρθρο (7) και στην ίδια παράγραφο (1) το εδάφιο β’ αναφέρει ότι καθήκον των δημοσιογράφων είναι «να υπερασπίζονται σε κάθε περίπτωση την ελευθεροτυπία και να μη συνεργάζονται στην επιβολή και την άσκηση οποιασδήποτε λογοκρισίας ή μέτρου που περιορίζει κατά οποιοδήποτε τρόπο την ελευθερία του Τύπου».

Που ακριβώς αρχίζουν οι εκπτώσεις στο εν λόγω άρθρο;

Δεν κατανοώ επίσης πως παραβίασα το άρθρο 6 παρ. α’ του Κώδικα Αρχών Δεοντολογίας το οποίο αναφέρει ότι

«ο δημοσιογράφος οφείλει να σέβεται την προσωπικότητα των συναδέλφων του. Να μην εκτοξεύει εναντίον τους ασύστατες κατηγορίες και να αποφεύγει τις προσωπικές αντεγκλήσεις, δημόσια και στους χώρους εργασίας.»

Πρόσωπα στο άρθρο δεν αναφέρονται· οπότε, εκ των πραγμάτων, η προσωπικότητα ουδενός θίγεται και ούτε προσωπικές αντεγκλήσεις υπάρχουν. Μια συνδικαλιστική πρακτική κρίνεται, ούτε καν δημοσιογραφική. Εκτός αν οτιδήποτε κάνουν οι δημοσιογράφοι ακόμη και ως συνδικαλιστές πρέπει κατά το πειθαρχικό να είναι εκτός δημοσιογραφικής κριτικής.

Με αυτά τα ερωτήματα κατά νου κι επειδή νομίζω ότι η δίωξή σας ξεπερνά το εν λόγω άρθρο κι αγγίζει θέματα ελευθερίας του λόγου των δημοσιογράφων ορίζω ως πρώτο μάρτυρα τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ κ.Δημήτρη Τρίμμη για να μας ξεκαθαρίσει αν το συλλογικό μας όργανο θέτει όρια στην ελευθερία των δημοσιογράφων να ασχολούνται κάποια θέματα, όπως είναι οι συνδικαλιστικές πρακτικές στον χώρο μας.

Τον κ. Ριχάρδο Σωμερίτη, γνωστό δημοσιογράφο για τους αγώνες του για την ελευθερία του λόγου σε εποχές δύσκολες, όπως η χούντα (επιπλέον: έχει διαφορετικές έως αντίθετες με τον υπογράφοντα απόψεις για την ΕΡΤ, όπως φαίνεται στο άρθρο «Μας χρειάζονται και η ΕΡΤ και το ΑΠΕ»http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=415866)

Τον κ. Σταύρο Τσακυράκη, αναπληρωτή καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών που έχει υπερασπιστεί πολλούς δημοσιογράφους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για ζητήματα ελευθερίας