Όπως κάθε άνθρωπος με μυαλό που του επιτρέπει να καταλαβαίνει τον ιστορικό ρόλο του ΠΑΣΟΚ στη σημερινή χρεοκοπία, ο οποίος όμως έχει χτίσει την καριέρα μιας ολόκληρης ζωής μέσα σε αυτό το κόμμα, η
Αννα Διαμαντοπούλου δείχνει να τα έχει ελαφρώς χαμένα.
Άνθρωπος οξείας αντιλήψεως και ανοικτός στην πραγματικότητα, η υπουργός Παιδείας πρέπει να αντιλαμβάνεται πλήρως το πολιτικό αδιέξοδο ενός σοσιαλιστικού κόμματος, το οποίο είναι υποχρεωμένο να εφαρμόζει δεξιές πολιτικές.
Φαντάζεται, όμως, ότι το πρόβλημα θα ξεπερασθεί αν το στραπατσαρισμένο ΠΑΣΟΚ επανεφεύρει τον εαυτό του ως «Πασόκ πλας», όπως είπε, με τη συμμετοχή κάποιας «υπεύθυνης και σκεπτόμενης Αριστεράς που θέλει να κυβερνήσει».
Ως προς το δεύτερο σκέλος του προσδιορισμού της επιθυμητής από την υπουργό Αριστεράς, δηλαδή την Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει, ναι, υπάρχει και δεν το κρύβει. Είναι το ΚΚΕ, που κηρύττει αποχώρηση από την Ε.Ε., μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή οικονομία. Με δυο κουβέντες; Κομμουνιστική δικτατορία.
Αυτή όμως είναι η «Βιβλική Αριστερά», όπως την έχει ονομάσει ο Νίκος Μαραντζίδης, η Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει βάσει του λόγου του μοναδικού θεού Μαρξ και του προφήτη αυτού Λένιν. Η σκεπτόμενη και υπεύθυνη, όμως, ποια ακριβώς είναι; Μήπως του Φώτη Κουβέλη;
Μα μόλις προσφάτως τους είδαμε να κλείνουν τα μάτια μπροστά στο ενδεχόμενο να μείνει η χώρα χωρίς χρήματα για συντάξεις, επειδή τους θάμπωσε ένα αμφίβολο 9% των δημοσκοπήσεων! Τέτοια υπευθυνότητα εννοεί η υπουργός;
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ούτε σκέπτεται ούτε -ευτυχώς- θέλει να κυβερνήσει. Το απέδειξε τις προάλλες, όταν λούφαξε μόλις, εξαιτίας της φαεινής ιδέας του Γιώργου για το δημοψήφισμα, ετέθη ζήτημα εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Κυρίως «μπάχαλο» θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ κι όπου βγάλει ο δρόμος.
Οι σκέψεις της υπουργού, όπως τουλάχιστον τις εξέθεσε τελευταία, δεν έχουν αξία παρά μόνον ως απόδειξη του πλήρους πολιτικού αδιεξόδου του ΠΑΣΟΚ. Διότι αν το ζητούμενο είναι η παραμονή της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, καθώς και η μελλοντική έξοδός της στις αγορές, μία πολιτική μόνον υπάρχει: της μείωσης του κράτους και της απελευθέρωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με σκοπό την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Συνοδοιπόρους ή «χρήσιμους ηλίθιους», για να πορευθούν μαζί σε αυτό τον δρόμο, το ΠΑΣΟΚ δεν θα βρει από την Αριστερά, σκεπτόμενη και μη, διότι δεν είναι προς το συμφέρον της να το κάνει.
(Εξάλλου, αν ένα πράγμα έχει αποδείξει ώς τώρα η Αριστερά -ακόμη και η τελείως ανεγκέφαλη- είναι ότι ξέρει να φροντίζει το συμφέρον της...)
Όμως από την «προχώ» γλώσσα που χρησιμοποιεί η Αννα Διαμαντοπούλου, εικάζω ότι οι αναζητήσεις της μάλλον δεν υπερβαίνουν τη σφαίρα του συνήθους προβληματισμού των κομματικών επιτελείων, κάθε φορά που το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο.
Μάλλον για έναν διαφημιστή ψάχνει. Κάποιον «μάγο», που με έναν μοναδικό συνδυασμό λέξεων θα μεταμορφώσει το γνωστό προϊόν σε κάτι καινούργιο και θελκτικό. Εξ ου το Pasok Plus, όπως Canal Plus ή Megaron Plus...
Το πολιτικό και το προσωπικό
Ο Γιώργος Παπανδρέου, διαβάζω σε κυριακάτικο φύλλο, εντός του 2012 σκοπεύει να διεκδικήσει εκ νέου την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Δικαίωμά του, αν έτσι του αρέσει. Η εν λόγω Διεθνής είναι ένα talking shop, όπως θα έλεγαν οι Αγγλοι, μια λέσχη συζητήσεων, δευτέρας ή τρίτης διαλογής.
Εν πάση περιπτώσει όμως, για όποιον μπορεί να αντιστέκεται αποτελεσματικά στην υπνηλία που προκαλούν οι βαθυστόχαστες θεωρητικές συζητήσεις περί σοσιαλισμού και, επιπλέον, του αρέσουν τα ταξίδια, δεν είναι κι άσχημα να μετέχει στις εργασίες της, πόσω μάλλον από τη θέση του προέδρου.
Επειδή, λοιπόν, ο Γιώργος θέλει να επανεκλεγεί στη θέση του προέδρου, από τους συνεργάτες του κρίνεται απαραίτητο να είναι και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όταν θα φθάσει η ώρα των αρχαιρεσιών στην περί ης ο λόγος Διεθνή.
Οι τελευταίοι δηλώνουν μάλιστα ότι «το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό». Να με συγχωρούν ο πρόεδρος και οι συνεργάτες του, αλλά εγώ θα έλεγα ότι είναι βαθιά εκνευριστικό να αναδεικνύεται ως πολιτικό ένα θέμα στενά προσωπικό, το οποίο αφορά το μέλλον του Γιώργου, την ψυχική ισορροπία του, την ηρεμία και την αυτοπεποίθησή του.
Πληρώσαμε ακριβά, πληρώνουμε και θα πληρώνουμε σε τούτη τη χώρα την ταύτιση του προσωπικού με το πολιτικό, την ταύτιση της ατομικής επιδίωξης της ευτυχίας εκ μέρους ηγετών και ηγετίσκων με την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος. Ο λογαριασμός είναι εδώ και δεν πρόκειται να βρεθεί καμία θεία από το Σικάγο να τον πληρώσει για εμάς.
Ας μη μας πρήζουν όμως με σαχλαμάρες για παιδιά! Σίγουρα δεν είμαστε του επιπέδου των καθηγητών του Χάρβαρντ, οπωσδήποτε όμως καταλαβαίνουμε περισσότερα από τον «φίλο της οικογενείας» Ρίτσαρντ Πάρκερ...
Στέφανος Κασιμάτης / / στην Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου