Τι έριξε τον Γιώργο Παπανδρέου; Τα λάθη του ή τα συμφέροντα;

Τι έριξε τον Γιώργο Παπανδρέου; Τα λάθη του ή τα συμφέροντα; 

Οι άνθρωποι που αγαπούν τον ΓΑΠ πιστεύουν ακράδαντα ότι η κυβέρνηση του τρίτου στη σειρά Παπανδρέου έπεσε επειδή τα έβαλε, ταυτοχρόνως, με τα μικρομέγαλα συμφέροντα αυτού του τόπου. 

Η θέση αυτή είναι πάντοτε δύσκολο να επιβεβαιωθεί. 

Έχει το χάρισμα να είναι αυτονοήτως ορθή, αφού, στις δημοκρατίες, ο καθένας που θίγεται, είτε αυτό πραγματικά ισχύει είτε απλώς έτσι το εκτιμά ο ίδιος, έχει το δικαίωμα να αντιδράσει με όποιο, νόμιμο, μέσον έχει διαθέσιμο.

Ηταν σαφές ότι ο κ. Παπανδρέου είχε απέναντί του μια απείθαρχη στρατιά πολιτικών που νοιάζονταν μόνον για το 

εκλογικό τους «τομάρι» και όχι για την κατά το δυνατόν καλύτερη κατασκευή του νέου οίκου των Ελλήνων. Οσο κι αν όλοι, άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο, είχαν ευκρινώς αντιληφθεί ότι χρειαζόμασταν επειγόντως ένα νέο εθνικό συμβόλαιο, κανείς δεν ήταν πρόθυμος να καθήσει στο τραπέζι του... συμβολαιογράφου.

Χρέη συμβολαιογράφου θα έκανε, βεβαίως, η τριμερής εκπροσώπηση των πιστωτών μας. Το ισχύον κοινωνικό συμβόλαιο, τα περίφημα «κεκτημένα» που επικαλούνται σε κάθε ευκαιρία πονηροί λαϊκιστές, το ελληνικό κοινωνικό κράτος που απειλεί η «τρόικα» και η διεθνής συνωμοσία των αγορών να γκρεμίσει είχε γίνει ένα παλιόχαρτο. Το πολύβουο «κόμμα της δραχμής», αντιλαμβανόμενο πολύ καλά τις τεράστιες ευθύνες του για την κατακρήμνιση στην οποία οδηγηθήκαμε, απειλούσε τον Γιώργο Παπανδρέου με κάθε τρόπο.

Είναι αλήθεια, όπως υπογραμμίζουν οι φίλοι του πρώην πρωθυπουργού, ότι οι «απειλές στις ζωές υπουργών», οι οιμωγές και οι ψευδείς κραυγές δημοσιογράφων και άλλων παραγόντων, που είδαν να χάνονται οι «διπλοί και τριπλοί μισθοί, μυστικές και φανερές χορηγίες, μαζί και κρατικές και άλλες διαφημίσεις μεσολάβησης υπέρ των πολιτικών» διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στη σύμπηξη μετώπου δυσαρεστημένων.

Είναι όμως αμφίβολο αν απηχεί την πραγματικότητα η εκτίμηση πως «ο Παπανδρέου έπεσε» όταν τα έβαλε με τις τράπεζες (υπονοούν την απώλεια μετοχικού ελέγχου μέσω του μεγάλου κουρέματος), τη διαπλοκή (λόγω της άρνησής του να διαγράψει, για παράδειγμα, τον σκανδαλώδη δανεισμό του τηλεοπτικού Αλτερ) και τους μεγαλοκαταθέτες (τους οποίους υποτίθεται ότι ενόχλησαν οι έρευνες του ΣΔΟΕ στις ελληνικές και ελβετικές τράπεζες).

Οσο σωστές είναι αυτές και άλλες παρατηρήσεις που μπορούν να γίνουν για τον τρόπο με τον οποίο υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους εκπρόσωποι του παλαιού κατεστημένου, πιστεύω ότι οι φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου δεν θέλουν να κοιτάξουν απευθείας την πραγματικότητα. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτή είναι που έριξε τον Παπανδρέου από την εξουσία. Αν ήσαν τα πράγματα για την Ελλάδα καλύτερα από όσο ήσαν όταν πήρε τις εκλογές, πριν ακριβώς από δύο χρόνια, την εξουσία ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, η δουλειά των διαπλεκομένων θα ήταν πολύ δύσκολη.

Η οικονομία έριξε τον Παπανδρέου. Επειδή, από την πρώτη του απόφαση οικονομικής πολιτικής μέχρις ότου λανσάρει την ιδέα του δημοψηφίσματος, δεν ιεράρχησε ορθολογικά τις οικονομικές προτεραιότητες, ο κ. Παπανδρέου ηττήθηκε στο πιο κρίσιμο μέτωπο για κάθε κυβέρνηση, παντού στον κόσμο. Ακόμη και όταν τα πράγματα μάς έφεραν στο Μνημόνιο, όταν προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τις συνέπειες της ανοιχτής πτώχευσης, ο κ. Παπανδρέου παρέμεινε προσκολλημένος στο κατεστημένο του παλαιοπασοκισμού.

Ο πραγματικός κόσμος, κυρίως των μισθωτών και, δευτερευόντως των συνταξιούχων, που πληρώνουν τους φόρους και την ανεργία, δεν μπορούσαν να ανεχθούν άλλο την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Ο κίνδυνος ήταν υπέρογκος. Αντιθέτως με όσα λένε οι φίλοι του, ο Γιώργος Παπανδρέου προστάτευσε τους τοποτηρητές και τις προσόδους του κομματικού και κλεπτοκρατικού συστήματος. Αυτό ακριβώς που, εκ των υστέρων, κατηγορεί ο κ. Παπανδρέου ότι «τον έφαγε μπαμπέσικα!». Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι θελκτικές, αλλά ολίγος ρεαλισμός, δεν βλάπτει καθόλου.

Ποιος έριξε τον Παπανδρέου; / / του Μπάμπη Παπαδημητρίου / / στην "Καθημερινή"