Χωρίς συναίνεση δεν µπορεί να αντιµετωπιστεί η κρίση

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Τελικά, όπως τους άκουσα εγώ τους πολιτικούς αρχηγούς και τον Γιώργο την περασµένη Τρίτη, η  συναίνεση, και µάλιστα η εθνική, που σε µια κλίµακα από το 1 ώς το 10 είναι ας πούµε στο 10 µε τόνο, µοιάζει µε κρυµµένο δαχτυλίδι. Πώς το έλεγαν το παιχνίδι που έπαιζαν τα κοριτσάκια όταν


 ήταν µικρά;
«Πού’ν’ το, πού ’ν’ το το δαχτυλίδι, να το, να το δεν θα το βρεις/ το δαχτυλίδι που φορείς».
Ετσι ακριβώς. Για κάποιο λόγο αυτό το ρηµάδι το δαχτυλίδι, παρ’ ότι όλοι ξέρουν ότι υπάρχει, δεν το βρίσκει κανείς. Και φέρνει γύρο, και ξαναφέρνει, αλλά τελικά είναι άφαντο. Και κάθεσαι εσύ και σκέφτεσαι µε το φτωχό σου το µυαλό, συγγνώµη δεν το βλέπουν ότι πάµε κατά διαόλου; ∆εν καταλαβαίνουν ότι έχουµε φτάσει στον πάτο του βαρελιού; Στο µη περαιτέρω; Οτι καταστρέφεται η χώρα και πως ο λαός υποφέρει; Τι άλλο πρέπει να συµβεί για να καθήσουν γύρω από ένα τραπέζι και να τα βρουν;

Επενδύουν στο χειρότερο

Ελα ντε, τι άλλο πρέπει να συµβεί; Κάθε φορά που γίνεται κάτι, αναρωτιέµαι ποιο µπορεί να είναι το επόµενοχειρότερο που µπορείνα (µας) συµβεί. 

Κι όταν γίνεται το επόµενο χειρότερο, πιάνω τον εαυτό µου να σκέφτεται από την αρχή ποιο είναι το ακόµη χειρότερο από αυτό και πάει λέγοντας... 

Ηθελα να ήξερααυτοί – οι πολιτικοί αρχηγοί δηλαδή και ο Πρωθυπουργός – βασανίζονται από τέτοιες εσωτερικές... αναζητήσεις; Ή το µόνο που σκέφτονται είναιτο πώς θα καρπωθούν τα οφέλη από το παρόν... χειρότερο και να κάνουν υπολογισµούς για το πόσο θα ωφεληθούν από το επόµενο που θα έρθει; Ναι, το ξέρω, θα µου πεις, κάνω βέβηλες σκέψεις. Ε ναι, κάνω, θα το αρνηθώ;
Κοινό µυστικό είναι ότι όσο είναι κανείς στην αντιπολίτευση δεν λέει «ναι» σε τίποτε από όσα κάνει η κυβέρνηση όσο κρίσιµη και να είναι η κατάσταση, πρώτον, για να µην τον πουν... συνένοχο οι άλλοι, δεύτερον, να µη θεωρήσουν οι οπαδοί ότι δεν είναι τόσο... µαχητικός όσο πρέπει και, τρίτον, ότι έχει πάντα την ιδέα πως αυτός θα τα έκανε καλύτερα! 

Αν είχε πάρει µέτρα από το 2007...

Ενα µυστήριο πράγµα – αυτός θα τα έκανε καλύτερα! Γιατί αυτός, ναι, έχεις όλες τις λύσεις, τις σωστές λύσεις εννοείται, για όλα τα ζητήµατα. Μα όλα σου λέω. Ακόµη και γι’ αυτά που δεν έχουν ανακύψει. Είναι ο ένας, ο µόνος, ο τεράστιος, ο µάγος της διακυβέρνησης. 

Πάρε παράδειγµα τον Σαµαρά. Φίλος καλός, δεν λέω, αλλά έλεος, ρε αδερφέ! Ελεος. Πριν από 18 µήνες ακριβώς µετείχε σε µια κυβέρνηση, την κυβέρνηση Καραµανλή η οποία –θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά – φέρει τροµακτικές ευθύνες για τοπού βρισκόµαστε σήµερα. Ανοίγω, σχετικά,παρένθεση: εκείνοι που γνωρίζουν τα πράγµατα ξέρουν πολύ καλά ότι αν ο Καρα µανλής το 2007 που κέρδισε τις εκλογές είχε πάρει το 1/5 των µέτρων που πήρε ο Παπανδρέου, σήµερα η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν στην κατάσταση που βρίσκεται. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Σαµαράς λοιπόν, ο οποίος µετείχε ως επίλεκτο µέλος εκείνης της κυβέρνησης που καταβαράθρωσε τη χώρα, σήµερα διατείνεται ότι έχει τις λύσεις. Οτι αν ήτανπρωθυπουργός θα επαναδιαπραγµατευόταν το Μνηµόνιο, θα έβρισκε φθηνό χρήµα, θα µηδένιζε µέσα σε έναν χρόνο το έλλειµµα, θα έφερνε –το κυριότερο – ανάπτυξη στον τόπο! 

Θα σαρωθεί το πολιτικό σύστηµα

Εγώ δεν σου λέω, µπορεί να έχει µια έξυπνη ιδέα. Θες δυο, δυο. Θες και µια οι Φαηλολαζαρίδηδες; Τρεις. Αλλά αρχηγέ, έτσι δεν σώζεται η χώρα. Το πολύ να κάνει κανείς το κοµµάτι του στο καφενείο, σε συζήτηση του είδους «κάνε εµένα ρε πρωθυπουργό για 24 ώρες, να σου λύσω το πρόβληµα της Ελλάδας»! Εδώ όµως πρέπει να γίνουν πράγµατα.
 Και χωρίς συναίνεση δεν µπορείς να τα κάνεις. Θα µου πεις, γιατί λες µόνο για τον Σαµαρά και δεν λες ότι και ο Γιώργος ως αρχηγός της αντιπολίτευσης τα ίδια έκανε. Αν αυτό είναιτο πρόβληµα, να το πω, δεν τραβάω κανένα ζόρι. Αλλά το πρόβληµα είναι αλλού. Στο ότι εδώ που φτάσαµε, αναζητείται µια συναίνεση για να αντιµετωπιστεί η κρίση κι αυτή η συναίνεση δενυπάρχει. 

Με ευθύνη όλων, µηδενός εξαιρουµένου. Οµως επειδή το παραγνωρίζουν, θα επαναλάβω κάτι που έχω ξαναπεί: αν αποτύχειο Γιώργος δεν πρόκειται να καρπωθεί κανείς από την αποτυχία του. Το πιθανότερο είναι ότι θα σαρωθεί ολόκληρο το πολιτικό σύστηµα. Χωρίς εξαίρεση. Και πολύ λογικά. 

Ολοι θα φταίνε... 

Τι δουλειά κάνουν οι «αλληλέγγυοι»;

Για τα γενικότερα πολιτικά,όλοι. Για ό,τι συνέβη µε τους απεργούς του Μεγάρου Υπατία, οι «αλληλέγγυοι». Αυτό το φρούτο πουµπήκε δυναµικά στη ζωή µας µαζί µε τους λαθροµετανάστες που κουβάλησε στην Αθήνα το «ΣΥΡΙΖΑ τράβελ» και παραλίγο να µας τινάξει στον αέρα ως κοινωνία. Τώρα λοιπόν που έληξε κατ’ ευχήν αυτή η ιστορία, δικαιούµαι να διερωτηθώ τιδουλειά κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς συντηρούνται; Ποιο σύστηµα τους στηρίζει; Και πώς είναι δυνατόν να χρησιµοποιούν το δράµα αυτώντων ανθρώπων για να εκβιάσουν την Πολιτεία; Και η Πολιτεία γιατί τους παρακολουθούσε απαθής να οδηγούν σεβέβαιο θάνατο ανθρώπους; Εχω και άλλεςαπορίες, πολλές, για τα παλικάρια αυτά αλλά δεν είναι του παρόντος. Υποθέτωότι κάποια στιγµή η συντεταγµένη Πολιτεία θα ασχοληθεί και µε την αφεντιά τους, γιατί όσο τους ανέχεται θα τους ξαναβρεί µπροστά της. Σίγουρο...

Τι θα κερδίσει αν τον αλλάξει; 

Ακούω κι εγώ ότι αν δεν εξελιχθεί καλά για την Ελλάδα η Σύνοδος Κορυφής στις 24-25 Μαρτίου, µία από τις επιλογές που έχει ο Γιώργος είναι να κάνει ανασχηµατισµό για να αλλάξει το πολιτικό κλίµα, που θα είναι εξαιρετικά δυσµενές και γι’ αυτόν και για την κυβέρνηση. Ενδεχοµένως να το επιχειρήσει. Αλλά τι θα καταφέρει; 

Ακούγεται, για παράδειγµα, ότι θα αλλάξει τον υπουργό οικονοµικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου. οκέι, τον άλλαξε. Και λοιπόν; Πολιτική θα αλλάξει; οχι. Αλλάζοντας τον Παπακωνσταντίνου, θα αυξηθούν ίσως τα έσοδα του κράτους; οχι επίσης. Θα µειωθούν κι άλλο οι δαπάνες; οχι φυσικά. Αρα; Μηδέν εις το πηλίκον. 
Επειτα, αν αλλάξεις τον Παπακωνσταντίνου σε αυτή τη φάση, στέλνεις ένα µήνυµα σε πολλούς αποδέκτες – αγορές, τρόικα, Βρυξέλλες. Και τι τους λες; Βγάζω αυτόν µε τον οποίο συζητούσατε µέχρι τώρα, αυτόν που τον ξέρετε, και βάζω έναν άλλον που θα σας πάρει κάνα εξάµηνο να τον µάθετε. Σούπερ. Μιλάµε για µεγάλη κίνηση...