Το ελληνικό λεξιλόγιο θεωρείται το πιο πλούσιο στον κόσμο και μια επιπλέον απόδειξη είναι οι πολλές εκφράσεις για το φαινόμενο της διαφθοράς σε όλες τις διαβαθμίσεις του. Από τον απατεώνα στο λαμόγιο, και από τον διεφθαρμένο στον συστηματικό αποδέκτη φακελακίων, η εθνική ομφαλοσκόπηση, συνεπικουρούμενη από την αγχώδη σύνδεση όλων των τωρινών με το κλέος των ένδοξων προγόνων, οδηγεί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα.
Είμαστε έθνος απατεωνίσκων, με έθος παγαποντισμού και κουλτούρα δωροδοκούντων και δωροδοκουμένων, σε μια διαρκή αντιστροφή και εναλλαγή των ρόλων του δράματος και μοναδικό στοιχείο διαφοροποίησης τον αριθμό των ψηφίων που αποτυπώνουν την σε χρήμα αποτιμώμενη πράξη. Το ερώτημα αν η διαφθορά δεν είναι «υποχρεωτικά» και «αναπόφευκτα» η ελληνική συμβολή στην παγκόσμια παραβατική κληρονομιά ουδόλως απασχολεί την ιδιωτική σφαίρα και τον δημόσιο πολιτικό λόγο. Εξάλλου, σε ολόκληρη την υφήλιο ο συμβιβασμός και η συμβάδιση της ατομικής ηθικής με τη δημόσια έκφρασή της και την ανάρρηση σε δημόσια αξιώματα δεν είναι πάντοτε επιτυχείς, αν δεν αποτελούν καν προαπαιτούμενα.
Διαβάστε Επίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου