Προχτές ‘έκλεισε’- με τη μέθοδο της υπαγωγής στο άρθρο 99- μια ιστορική εφημερίδα η Απογευματινή. Εκτός από την απώλεια θέσεων που προοιωνίζεται και παρά το ότι κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η Απογευματινή έθετε την ατζέντα στη δημόσια σφαίρα, πρόκειται για ακόμα μια εξέλιξη που επηρεάζει περαιτέρω το μεταλλασσόμενο τοπίο των ελληνικών ΜΜΕ.
Μεγάλη συζήτηση μπορεί να γίνει για το δημοκρατικό έλλειμμα που δημιουργείται όταν κλείνουν εφημερίδες και άλλα Μέσα, ειδικά όταν
εκατοντάδες «δημοσιογράφοι» αναζητούν εργασία, συχνά απλήρωτη κι ακόμα πιο συχνά «παρέχοντας υπηρεσίες» που σημαίνει ότι αναλαμβάνουν μόνοι τους τα ασφαλιστικές υποχρεώσεις ως «ελεύθεροι επαγγελματίες». Ίσως όχι και τόσο «ελεύθεροι» όταν για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους αναγκάζονται από το να γράφουν ανοησίες έως του να γράφουν ό,τι τους λένε τα αφεντικά και οι πελάτες, δηλαδή οι διαφημιζόμενοι.
Στην πρόσφατη έκθεση των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορά (RSF) σχετικά με την ελευθερία του Τύπου η χώρα μας κατέγραψε ραγδαία πτώση από την 35η στην 73η θέση. Προφανώς μια τέτοια έκθεση δε μπορεί να καταγράψει αντικειμενικά το σεβασμό για την ελευθεροτυπία αλλά σίγουρα καταδεικνύει την ατμόσφαιρα που επικρατεί στο χώρο και το επάγγελμα ειδικά στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής αναταραχής.
Πόσο σημαντική είναι η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των δημοσιογράφων στην Ελλάδα; Όχι περισσότερο από την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας για όλους τους εργαζομένους που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια οικονομική και κοινωνική συγκυρία που συμπιέζει τους προϋπολογισμούς και τις φιλοδοξίες τους.
Όμως εν μέσω των αιτήσεων πτώχευσης, των ιδιοκτησιακών αλλαγών σε μεγάλα συγκροτήματα και των δομικών αλλαγών που αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ σε παγκόσμιο επίπεδο, τίποτε δεν προδιαθέτει για βελτίωση των συνθηκών εργασίας σε ένα περιβάλλον το οποίο ως επί το πλείστον ήταν προσδεδεμένο στο κρατικό άρμα. Ένα άρμα που όπως φαίνεται έχει χάσει τη δυνατότητα να κουβαλάει τόσους πολλούς στο δρόμο προς την ευημερία.
Πόσο ελεύθεροι ήταν οι δημοσιογράφοι, πριν έρθουν τα «μπλοκάκια», όταν εργάζονταν σε επιχειρήσεις που είχαν μάθει να λειτουργούν και να διαπλέκονται με το Κράτος σε ένα θολό ρυθμιστικό πλαίσιο; Ή πόσο ελεύθεροι είναι οι δημοσιογράφοι που εξαρτώνται όλο και περισσότερο από έτοιμο υλικό που παράγεται από υπεύθυνους επικοινωνίας; Τι είδους ελευθεροτυπία μπορεί να υπάρξει όταν οι νέες τεχνολογίες ταΐζουν με φρενήρεις ρυθμούς με ειδήσεις, εικόνες και live feeds τα νέα μέσα με καινούριο υλικό αντικαθιστώντας την παραδοσιακή δημοσιογραφία; Πολλά Μέσα στρέφονται σε συνέργειες προσπαθώντας να εφεύρουν επιχειρησιακά μοντέλα που θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν. Μένει να δούμε πόσα από τα ελληνικά ΜΜΕ θα τα καταφέρουν χωρίς την κρατική συνέργεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου