Η πολιτική διαδρομή του Δημήτρη Αβραμόπουλου είναι μάθημα πολιτικής επιβίωσης και ανέλιξης. Από την Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών επί Ανδρέα Παπανδρέου, ειδικός Διπλωματικός Σύμβουλος του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κων/νου Μητσοτάκη το 1989. Εκπρόσωπος του ΥΠ.ΕΞ. το 1992 κι από εκεί διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του πρωθυπουργού, ένα χρόνο μετά. Την ίδια χρονιά παραιτείται από το διπλωματικό σώμα και εκλέγεται βουλευτής στην Ά Αθηνών, ενώ ένα χρόνο αργότερα ξαναπαραιτείται και .....
....... κερδίζει τον Θεόδωρο Πάγκαλο στη μάχη για το Δήμο των Αθηναίων. Η κίνησή του αυτή αποδεικνύεται πολιτικός θησαυρός και ο Δημήτρης βλέπει τις μετοχές του να εκτινάσσονται. Επανεκλέγεται Δήμαρχος το 1998 και αποκτά το status του δελφίνου στα εσωκομματικά της Ν.Δ. Βιάζεται όμως, διότι η Ντόρα είναι μπροστά του, και ρίχνει ακόμα μια ζαριά το 2000 επιλέγοντας να μην στηρίξει τον Κώστα Καραμανλή στις κρίσιμες εκλογές του ιδίου έτους. Το αποτέλεσμα είναι οριακό και ο Δημήτρης χρεώνεται στη συνείδηση των Νεοδημοκρατών ένα μερίδιο της ήττας, και απομακρύνεται από το στόχο του. Αποχωρεί από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας το 2001 και ιδρύει το Κ.Ε.Π., εκμεταλλευόμενος την αστρονομική δημοτικότητά του και τους βαρόνους των media που ήθελαν να διατηρήσουν τον αγαπημένο τους Κώστα Σημίτη στην εξουσία όσο περισσότερο καιρό γίνεται. Η Νέα Δημοκρατία όμως χρειάζεται πανστρατιά και δεν έχει την πολυτέλεια να έχει ακόμα ένα κόμμα στον ίδιο χώρο με αυτή, κι έτσι επιστρέφει στη Ν.Δ ένα χρόνο μετά, μετά βαΐων και κλάδων, συγχωρούνται τα ανομήματά του και αυτή τη φορά κατοχυρώνει το status του Νο.3 του κόμματος.
Κι έρχεται ο Νοέμβριος του 2009 όπου πρέπει να ρίξει την πιο επικίνδυνη ζαριά της καριέρας του και να εμπιστευτεί το άστρο του. Σε μια κίνηση έκπληξη, που κατά πολλούς ίσως να έκρινε το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, αντί να στηρίξει την Ντόρα Μπακογιάννη, που ιδεολογικά βρίσκεται στον ίδιο χώρο, στηρίζει τον Αντώνη Σαμαρά, σε μια κίνηση πρωτοφανούς πολιτικού οπορτουνισμού, αφού ιδεολογικά τους χωρίζει η άβυσσος, με αντάλλαγμα την Αντιπροεδρία του κόμματος, έναν θεσμοθετημένο δηλαδή ρόλο Νο.2 στη Ρηγίλλης.
Ο Αντώνης Σαμαράς κερδίζει κι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος που για ακόμη μια φορά βρίσκεται με το μέρος του νικητή, πιστεύει ότι τα κατάφερε, καταπλήσσοντας τους πάντες με το πολιτικό του ένστικτο. Κάπου εκεί όλοι πιστεύουν ότι σε περίπτωση που πέσει πυρηνική βόμβα στη Ρηγίλλης οι μόνοι που θα επιβιώσουν θα είναι οι κατσαρίδες κι ο Δημήτρης. Δυστυχώς γι' αυτόν η χαρά διαρκεί πολύ λίγο. Τα συμφωνηθέντα αθετούνται, η θέσπιση θέσης Αντιπροέδρου αποκλείεται από τον Σαμαρά, και του πετάει το “κόκκαλο” του τομεάρχη των Εξωτερικών και την Προεδρία του Συνεδρίου. Ο καιρός περνάει κι ο Δημήτρης αντιλαμβάνεται ότι όχι Νο.2 δεν είναι, αλλά σιγά σιγά ξηλώνεται κι ο όποιος μηχανισμός του στο κόμμα. Ιδεολογικά απομονώνεται όλο και πιο πολύ και πολιτικά δεν τον λαμβάνει κανείς σοβαρά υπόψη. Διαφωνεί με το “όχι” στο σχέδιο διάσωσης της οικονομίας της χώρας, διαφωνεί με το “όχι” στην επίσκεψη Ερντογάν, διαφωνεί με την ιδεολογική εγκατάλειψη του κέντρου και την περιχαράκωση στα όρια της λαϊκής δεξιάς, αλλά και που διαφωνεί, κανένα πολιτικό βάρος στη γραμμή του κόμματος δεν έχουν οι απόψεις του. Ακόμα χειρότερα, με ευθύνη του ανθρώπου τον οποίο στήριξε για αρχηγό της Ν.Δ., το κόμμα απαξιώνεται και βαίνει προς διάλυση. Και φέρει ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης κι αυτός. Ο Δημήτρης γνωρίζει πολύ καλά πια πως η ζαριά αυτή δεν του βγήκε. Αν κάτι όμως έχει διδάξει η πορεία του είναι ότι το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης του είναι ισχυρότερο από οτιδήποτε. Μετά από όλα αυτά, δεν θα πρέπει να προκαλέσει σε κανέναν έκπληξη αν θα είναι ο πρώτος που θα αμφισβητήσει τον Αντώνη Σαμαρά, ή ακόμα κι αν θα είναι ο πρώτος που θα μεταπηδήσει στο κόμμα της Ντόρας!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου