Οι συγκεντρώσεις ήταν προγραμματισμένες για το απόγευμα της Κυριακής 9 Μάιου, στο Σύνταγμα και στη Θεσσαλονίκη. «Με ένα αναμμένο κερί τιμάμε τα θύματα της τρομοκρατίας και απαντάμε στις μολότοφ των δολοφόνων», έλεγε η πρόσκληση που έκαναν στο διαδίκτυο ενώσεις πολιτών και σωματεία. Μια σιωπηλή διαμαρτυρία για τα θύματα της Μarfin. «Όλοι οι συμμετέχοντες θα κρατούν αναμμένα κεριά στην μνήμη των τριών παιδιών που χάθηκαν» διάβαζα όλη την ημέρα στο internet.
Στις 7 το απόγευμα-που ήταν η ώρα της συγκέντρωσης- στο Σύνταγμα ήταν δεν ήταν 100 άνθρωποι. Λίγη ώρα αργότερα έγιναν περίπου 300. Στην αντίστοιχη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Ελάχιστος ο κόσμος…
Γύρισα νοερά περίπου ενάμιση χρόνο πίσω… Στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του 2008. Τότε που το χέρι ενός αστυνομικού αφαίρεσε τη ζωή από ένα 15χρονο παιδί. Τον Αλέξη… Σεισμός η αντίδραση του κόσμου… Χείμαρρος οι επί πολλές μέρες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τον άδικο χαμό ενός παιδιού. Κι ανάμεσα στους δικαιολογημένα χιλιάδες εξεγερμένους νέους, κάποιοι που... βρήκαν την ευκαιρία να μετατρέψουν την Αθήνα σε εμπόλεμη ζώνη.
Αναρωτιέμαι γιατί η εν ψυχρώ δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin δεν κατάφερε να αφυπνίσει μερικές χιλιάδες ανθρώπους και να τους βγάλει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, παρά μόνο στα συλλαλητήρια που διοργάνωσαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ την επομένη της τραγωδίας. Μήπως επειδή αυτοί που αφαίρεσαν με ανατριχιαστικό τρόπο της ζωή της Αγγελικής, της Βιβής και του Νώντα δεν ήταν ένστολοι; Σε τι διαφέρουν όμως αυτοί οι θρασύδειλοι κουκουλοφόροι από εκείνους που στέρησαν τη ζωή του Αλέξη; Γιατί άραγε θυμώνουμε και διαδηλώνουμε όταν οι θύτες είναι όργανα του κράτους και απουσιάζουμε όταν δολοφονούν δήθεν «αντεξουσιαστες»;
Αναρωτιέμαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου