Toυ Λεωνίδα Καραδήμου
Προφανώς και η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης είναι δυσάρεστη, προφανώς και όσο οι μήνες περνούν η αγανάκτηση της κοινής γνώμης θα μεγαλώνει καθώς η εφαρμογή των μέτρων θα επιφέρει μείωση στις αποδοχές ολοένα και περισσότερων συμπολιτών μας.
Προφανώς, ο εύκολος δρόμος για την αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν να καταψηφίσει την προσφυγή ή να αποχωρήσει από την αίθουσα του Κοινοβουλίου, ρίχνοντας το ανάθεμα στην κυβέρνηση στην οποία κληροδότησε τη χειρότερη δημοσιονομική κατάσταση του ελληνικού κράτους μεταπολεμικά.
Ο εύκολος δρόμος δεν είναι πάντοτε κι εκείνος που πρέπει να ακολουθήσει κανείς, όμως. Για την αξιωματική αντιπολίτευση, η απόρριψη του μηχανισμού μεταφράζεται σε πολιτικό επίπεδο σε πρωτοφανή μεγαλοϊδεατισμό: δε φταίμε για την τραγωδία κι ως κυβέρνηση θα τα είχαμε καταφέρει καλύτερα. Η προσφυγή δε ''νομιμοποιέιται'' για την κεντροδεξιά, το ''μείγμα μέτρων'' της οποίας -ενδεχομένως από κοινού με ένα διαφορετικό επικοινωνιακό χειρισμό- θα ήταν ικανό να διασώσει τη χώρα από το αδιέξοδο.
Δεν ξέρω αν εσείς είστε έτοιμοι να φάτε αμάσητη αυτήν την ωραιοποιημένη ιστορία, γιατί εγώ προσωπικά δεν είμαι καθόλου. Για οποιανδήποτε παράταξη έχει στοιχειώδη υπευθυνότητα και δεν ευαγγελίζεται μιαν επανάσταση, η προσφυγή ήταν μονόδρομος.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς...
μεγαλοϊδεατισμοί, που στερούνται κάθε λογικής βάσης. Όχι επειδή οι εταίροι μας ή οι Αμερικανοί θα μας ''έκαναν ντα'' για την επιθυμία μας να αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού στην πρώτη χρονική συγκυρία που δε μας βόλεψε. Αλλά επειδή κανείς με στοιχειώδη κοινή λογική δε θα ήταν έτοιμος να επενδύσει σε μια χώρα προ της πτώχευσης για την επόμενη δεκαετία.
μεγαλοϊδεατισμοί, που στερούνται κάθε λογικής βάσης. Όχι επειδή οι εταίροι μας ή οι Αμερικανοί θα μας ''έκαναν ντα'' για την επιθυμία μας να αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού στην πρώτη χρονική συγκυρία που δε μας βόλεψε. Αλλά επειδή κανείς με στοιχειώδη κοινή λογική δε θα ήταν έτοιμος να επενδύσει σε μια χώρα προ της πτώχευσης για την επόμενη δεκαετία.
Ή, κατόπιν της πτώχευσης, η ''αντιλαϊκή πολιτική'' όχι μόνο θα ήταν μονόδρομος αλλά θα ήταν ακόμη πιο σκληρή και επαχθής. Προσωπικά είχα μεγάλες επιφυλάξεις για το μηχανισμό στήριξης, ο οποίος προφανώς και δεν αποτελεί μαγική λύση. Για την ακρίβεια, δεν αποτελεί καν λύση εφ'όσον δεν αποτελέσει τον αναγκαίο μοχλό πίεσης ουτωσώστε να συντελεστεί μια από χρόνια αναγκαία ριζική μεταβολή της λειτουργίας των θεσμών και της συλλογικής νοοτροπίας.
Φαίνεται όμως πως η νέα ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι διατεθιμένη να εγκαταλείψει την πάγια τακτική της προηγούμενης, δηλαδή να χαϊδεύει αυτιά ουτωσώστε να παρουσιάζεται όσο το δυνατόν πιο φιλολαϊκή για να κερδίζει εσωκομματικούς και εκλογικούς δημοσκοπικούς πόντους.
Φοβάμαι όμως πως όλο και περισσότεροι, του ίδιου του κεντροδεξιού Τϋπου περιλαμβανομένου, συνειδητοποιούν την κρισιμότητα των περιστάσεων που καθιστά την ασυνέπεια και την ανευθυνότητα πολυτέλεια. Ο κόσμος δεν μπορεί να ακολουθεί ες αεί τον μεγαλοϊδεατισμό, κάτι που η Δεξιά αλλά και το Κέντρο όφειλαν να γνωρίζουν ήδη από το 1922 -ή έστω το 1992.
Τέτοιες αντιλήψεις είναι, πολύ περισσότερο κι από τις συνδικαλιστικές πιέσεις, που οδηγούν στον όλεθρο. Και κάποια στιγμή, έστω ετεροχρονισμένα, έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Για όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου