Όταν μετά τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ είχα αποτολμήσει να συμπεράνω ότι η νίκη Σαμαρά αντιπροσώπευε την νίκη του «φαιοκόκκινου μετώπου» πολλοί είχαν θεωρήσει την εκτίμηση μου εμπαθή και λανθασμένη. «Ο Σαμαράς» είπαν πολλοί «είναι ο μόνος που αρθρώνει ένα φιλελεύθερο λόγο. Η νίκη του αντιπροσωπεύει την νίκη του εκσυγχρονισμού πάνω στον παλαιοκομματισμό».
Φυσικά σήμερα μετά την στάση που έχει υιοθετήσει η Νέα Δημοκρατία στο θέμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πιστεύω ότι οι απόψεις μου δικαιώνονται απόλυτα. Όπως είναι γνωστό σήμερα η ΝΔ ευθυγραμμίζεται πλήρως με την εκτιμήσεις της γιακωβινίστικης αριστεράς σύμφωνα με τις οποίες το ΔΝΤ αντιπροσωπεύει το «Απόλυτο κακό». Για μια ακόμη φορά αναβιώνει στην Ελλάδα το «φαιοκόκκινο μέτωπο» όπως ακριβώς συνέβη και την περίοδο του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία. Μόνο που αυτή την φορά-και αυτό παρουσιάζει ενδιαφέρον-η κοινή πλατφόρμα των «φαιοκόκκινων» δεν έχει ως άξονα αναφοράς τα... «εθνικά θέματα» αλλά την οικονομική πολιτική. Αυτό το γεγονός παρουσιάζει μια νέα και ενδιαφέρουσα μετεξέλιξη του «φαιοκόκκινου» μετώπου.
Και η μεν αντίδραση της αριστεράς είναι δικαιολογημένη. Διότι τα μέτρα τα οποία σύμφωνα με την περιρρέουσα φημολογία θα προτείνει το ΔΝΤ όχι απλά έρχονται σε αντίθεση με το ιδεολογικό της μοντέλο αλλά θέτουν και σε κίνδυνο μακροπρόθεσμα την ύπαρξη της. Οι αποκρατικοποιήσεις, η μείωση των απασχολούμενων στο δημόσιο η κατάργηση των ρυθμίσεων που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό στις αγορές προϊόντων και τέλος η κατάργηση των προνομίων που έχει η κάθε συντεχνία όλα αυτά είναι εναντίον του οράματος της αριστεράς για μια κοινωνία την οποία ελέγχει απόλυτα το κράτος. Απ’ αυτή λοιπόν την σκοπιά η αντίδραση της είναι σωστή. Όπως σωστή ήταν και η αντίδραση της αριστεράς στο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Αν το ΚΚΕ δεν υποστήριζε τον Μιλόσεβιτς-αυτό το γέννημα θρέμμα της μαρξιστικής νομενκλατούρας-ποιόν θα υποστήριζε;
Το πρόβλημα είναι κυρίως με την ΝΔ. Εκ πρώτης όψεως θα ανέμενε κανείς ότι τα μέτρα του ΔΝΤ –αν όχι όλα τουλάχιστον τα περισσότερα-θα αντιμετωπίζονταν με ενθουσιασμό από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Δεν ήταν άραγε ο κ. Σαμαράς εκείνος που μιλούσε προεκλογικά για την ανάγκη της δημιουργίας μιας ανταγωνιστής Ελλάδας; Δεν μιλούσε άραγε για μείωση των κρατικών δαπανών φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναφέρεται στην κατάργηση του θεσμού της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας; Οι αντιρρήσεις της ΝΔ στα μέτρα που πιθανώς να προτείνει το ΔΝΤ είναι ακατανόητη στο βαθμό που αυτά τα μέτρα θα καλείτο να τα εφαρμόσει η ίδια η ΝΔ αν κέρδιζε εκλογές.
Λέγεται πολλές φορές ότι η αντίδραση της ΝΔ είναι απλά ψηφοθηρική και κατά συνέπεια συγκυριακή. Ότι με άλλα λογία απλά αποσκοπεί να εκμεταλλευτεί την λαϊκή δυσφορία την οποία ενδεχομένως θα προκαλέσουν πολλά από τα μέτρα. Δεν νομίζω ότι η άποψη αυτή είναι σωστή. Πιστεύω ότι η αντίδραση της ΝΔ στα μέτρα του ΔΝΤ-όπως ακριβώς και οι αντιδυτικές αντιδράσεις της στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας-πηγάζουν από το ίδιο το ιδεολογικό DNA της.
Η ΝΔ δεν είναι ούτε φιλελεύθερο ούτε συντηρητικό κόμμα. Αν ήτα φιλελεύθερο θα υποδεχόταν θετικά τα μέτρα του ΔΝΤ στο βαθμό που θα συνέβαλαν στην μείωση του κρατικού τομέα και στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Αν ήταν πάλι συντηρητικό κόμμα θα θεωρούσε ότι κάθε μέτρο που θα συνέβαλε στην μείωση του δανεισμού και στο νοικοκύρεμα των οικονομικών της χώρας θα ήταν θεμιτό. Όμως ούτε αυτό ισχύει. Αυτό που προτείνει η ΝΔ αντί για το ΔΝΤ είναι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να συνεχίσει το όργιο του δανεισμού και μάλιστα με επιτόκιο 8%!
Οι αντιδράσεις της ΝΔ στα μέτρα του ΔΝΤ πηγάζουν πρωτίστως από την αναγκαιότητα διατήρησης του πελατειακού κράτους στην Ελλάδα. Η κατάρρευση του πελατειακού κράτους θα αφαιρέσει από την ΝΔ οποιοδήποτε λόγο ύπαρξης. Αν ο μέσος βουλευτής της ΝΔ χάσει την δυνατότητα να εξυπηρετεί την πολιτική του πελατεία τι θα μπορεί να τους προσφέρει ως αντάλλαγμα; Ιδεολογική έμπνευση; Πρωτοπόρες ιδέες; Αναφορές στο συλλογικό καλό;
Παραδόξως λοιπόν τόσο η αριστερά όσο και η δεξιά την Ελλάδα σήμερα ευνοούνται από την ύπαρξη του πελατειακού κράτους. Η πρώτη διότι το πελατειακό κράτος οδηγεί στην ισχυροποίηση των συντεχνιακών προνομίων-τα οποία η Αριστεράς προασπίζεται ως «κεκτημένα δικαιώματα». Η δεύτερη διότι οι πελατειακές πρακτικές αποτελούν το μοναδικό σημείο κοινής αναφοράς του ετερόκλητου στελεχιακού δυναμικού της. Για αυτό λοιπόν το «φαικόκκινο μέτωπο» αντιτίθεται στην παρέμβαση του ΔΝΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου