Ξέρουμε όλοι ότι ο Αντώνης ή οι λογογράφοι του αγαπάνε τη ρίμα, τις απανωτές μεταφορές, τα στιχάκια και την ποίηση.Σε κάθε λόγο του εμφανίζει και διάφορες στροφές από διάσημα ποιήματα αν και δεν αναφέρει ποτέ της πηγές του, ως όφειλε!
Ακόμα και όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών είχε έφεση στην ποίηση. Χρησιμοποιούσε τότε πολύ Σεφέρη. Για το «Κυπριακό» χρησιμοποιούσε την έκφραση «χρυσοπράσινα φύλλα», σεφερικής εμπνεύσεως φυσικά.
Στην εσωκομματική διαμάχη κατέφυγε σε γλαφυρές μεταφορές και φυσικές παραστάσεις. Όπως «τα ρυάκια που θα γίνουν ποτάμια». Μεταφορικός ρεαλισμός!
Τελευταία, παίζει με τη δυσπιστία. Ελιοτικός ποιητικός τύπος. Το ξεκίνησε με «πάμε για αναβολή της δυσπιστίας» και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να παίζει με την δυσπιστία πάνω σε ελιοτικές επιρροές.
Αφού του αρέσει τόσο πολύ ο Έλιοτ (προσωπικά προτιμώ τον Γέητς) θα του επρότεινα την «Έρημη Χώρα». Θα δραματοποιούσε περισσότερο τις ....
εθνικιστικές του εξάρσεις. Για διάλειμμα, μην κουράζονται τόσο πολύ οι ακροατές του, θα μπορούσε να καταφύγει σε ποιητικούς τύπους από το "ηπιότερο" «Το ερωτικό τραγούδι του J. A. Prufrock», ενώ με τα «Τέσσερα Κουαρτέτα» θα μπορούσε να ανεβάσει στροφές και να απογειώσει έπειτα το κοινό με την αξεπέραστη «Έρημη Χώρα»…. Έτσι θα ήταν και μεγαλύτερη η προσφορά του στις Τέχνες και τα Γράμματα!
Πάντως δε νομίζω ότι η ποίηση ταιριάζει στον πολιτκό ρεαλισμό που απαιτούν οι καιροί. Η προσφυγή σε ποιητικούς τύπους για την ερμηνεία της πολιτκής είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί χρησιμοποιείται ώστε να καλύψει ιδεολογικά κενά και μάλιστα με λογοτεχνικό υλικό που θολώνει, παρά υποστηρίζει την επιχειρηματολογία. Προσοχή λοιπόν. Γιατί οι εντυπωσιασμοί, συχνά λειτουργούν καταστροφικά για τις επιδιώξεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου