Στην Ελλάδα μπορούμε και πρέπει να αποφύγουμε τέτοιες παγίδες. Κατ΄ αρχάς, το ΠΑΣΟΚ διαχειρίζεται πιο ισορροπημένα το ακανθώδες αυτό ζήτημα, ελέγχοντας καλύτερα την αθρόα λαθρομετανάστευση, την ίδια στιγμή που λαμβάνει τα γνωστά μέτρα απόδοσης ιθαγένειας και πολιτικής συμμετοχής σε τοπικό επίπεδο. Μέτρα που ευθυγραμμίζουν καθυστερημένα την Ελλάδα με τα επικρατούντα στις ευρωπαϊκές χώρες. Δεύτερον, η Ν.Δ. απέτυχε παταγωδώς στα θέματα της ασφάλειας του πολίτη, γεγονός που απονομιμοποιεί την κινδυνολογία της. Στην ερώτηση «με ποιον αισθάνεστε ασφαλέστερα, με τον κ. Χρυσοχοΐδη ή τον κ. Παυλόπουλο;» ο απλός πολίτης έχει έτοιμη την απάντηση. Τρίτον, οι απλοί πολίτες μπορούν να κατανοήσουν ενστικτωδώς ότι η κοινωνία γίνεται συνεκτικότερη και ασφαλέστερη όταν δεν αποκλείει υπολογίσιμα τμήματα του πληθυσμού, όταν ο άγνωστος και γι΄ αυτό επίφοβος μετανάστης αποκτήσει όνομα, πρόσωπο, ενταχθεί στα κοινωνικά δίκτυα, ιδίως τα τοπικά, όπου οι διαπροσωπικές σχέσεις κατά κανόνα είναι πιο εύπλαστες από τους «εξ άμβωνος» πολωτικούς ιδεολογικούς λόγους περί ταυτότητας.Άλλωστε, η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ στατικές κοινωνίες. Αντιθέτως ενσωμάτωναν σταθερά και περιοδικά, νέους «διαφορετικούς» πληθυσμούς. Με την επέκταση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων σε αυτούς. Τελευταίο και σημαντικότερο, η δημοκρατική, αριστερή και φιλελεύθερη πλειοψηφία δεν χρειάζεται μαθήματα πατριωτισμού και λαϊκότητας από την Ακροδεξιά και τους όψιμους συνοδοιπόρους της. Αυτή η πλειοψηφία μπορεί να συνενωθεί σε έναν διεθνιστικό πατριωτισμό αποκρούοντας την εθνοκαπηλία που εμποδίζει την Ελλάδα να κατανοήσει τον σύγχρονο κόσμο. Αυτός ο πατριωτισμός δεν είναι «ελιτίστικος», έχει γερές ρίζες και βιώματα, διαφορετικά ασφαλώς από εκείνα των ακροδεξιών που- αυτοί και όχι οι αντίπαλοί τους- αποτελούν εκκεντρικές μειοψηφίες της μεταπολιτευτικής διαδρομής.
Είτε ως νεοφασίστες, είτε ως ψιλοναζιστές, είτε ως νοσταλγοί της χούντας και της προδοσίας της Κύπρου. Αυτούς τους σκελετούς υπάρχει ο κίνδυνος να βγάλει πάλι στη φόρα ο κ. Σαμαράς. Και μαζί κινδυνεύουμε κι εμείς, αν .... μείνουμε αδρανείς, αιχμάλωτοι ενός δημοκρατικού μιθριδατισμού, που φαρμακώνεται σαν τις σεφερικές «γάτες του Αϊ Νικόλα» από τη συνήθεια στις μικρές καθημερινές δόσεις του ακροδεξιού δηλητήριου.
Ασφαλώς δεν είναι αυτή η εικόνα της Ελλάδας που σήμερα χρειαζόμαστε. Το μετεκλογικό τραύμα της Ν.Δ. και ο ανταγωνισμός της με το ΛΑΟΣ σε ακροδεξιά βάση, στρεβλώνει την αυτοσυνείδηση της χώρας σε μια δραματική πολιτική στιγμή. Η «επιχείρηση Σαρκοζί» στην Ελλάδα έχει υψηλό εθνικό κόστος και ελπίζουμε μικρό κομματικό όφελος. Η μόνη περίπτωση να καρποφορήσει είναι αν το ΠΑΣΟΚ θελήσει να αυτοκτονήσει και για λόγους εσωκομματικών αντιπαραθέσεων αρχίσουν να κλείνουν το μάτι στην ακροδεξιά δημαγωγία. Έχει συμβεί στο παρελθόν, αλλά τότε υπήρχε η ασφάλεια ενός κραταιού δημοκρατικού αντιφασιστικού φρονήματος.
Εξάλλου, η ιδεολογική αντιπαράθεση δεν εκφράζεται πια με τους όρους της δεκαετίας ΄90 (εκσυγχρονισμός- λαϊκισμός ή εκσυγχρονιστικό- πατριωτικό ΠΑΣΟΚ). Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και τα διακυβεύματα είναι διαφορετικά.
Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου