όταν χαρίζεις την κοινή λογική στην ακροδεξιά, τότε η ακροδεξιά φαντάζει ως η λογική προοπτική.

Οι λέξεις και τα δόγματα ....... του Πάσχου Μανδραβελη, στην "Καθημερινή"

Ζούμε, λοιπόν, σ’ ένα «αστυνομικό κράτος», όπου «βασιλεύει ο τρόμος» και γίνεται «χημικός πόλεμος», όπου «παραβιάζονται σωρηδόν τα ατομικά δικαιώματα», όπου οι «δυνάμεις καταστολής» εισβάλλουν σε στέκια με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο «ούτε στην κατοχή» (σ.σ. τη γερμανική εννοούσε, ουχί την «κατοχή των Εξαρχείων»), και η ρίψη δακρυγόνων στο προαύλιο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου είναι «εγκληματική πράξη»;

Είναι κάποιες λέξεις που χρόνια τώρα αραχνιάζουν στις δηλώσεις της κάθε λογής Προόδου. Επαναλαμβάνονται διαρκώς, που περνιούνται πλέον για αλήθεια. Οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις ανακυκλώνονται και αποκτούν τη δική τους δυναμική. Παύουν να είναι εργαλεία που τονίζουν τα επιχειρήματα και γίνονται δόγματα.

Προχθές ο κ. Αλέκος Αλαβάνος έσπασε, όπως είπε ο ίδιος, την τηλεοπτική σιωπή του για να τιμήσει το γεγονός του Δεκέμβρη. Εμφανίστηκε στην εκπομπή του Mega «Ανατροπή» και δήλωσε ότι «δεν μπορεί να ασχολιόμαστε με αυτά τα θέματα, που εμπεριέχουν ακρότητες, όπως η επίθεση σ’ ένα πολύ αξιόλογο άνθρωπο που είναι ο κ. Κίττας, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν μπορεί να ασχολιόμαστε έτσι, με τόση ένταση, όταν στην Ελλάδα έχουμε κάθε χρόνο 100 νέους και νέες νεκρούς από εργατικά ατυχήματα, 200 από αυτοκτονίες, 300 από ουσίες, 400 από ατυχήματα στους δρόμους...».

Χονδρικά αληθή είναι τα στοιχεία που παρέθεσε ο κ. Αλαβάνος, αλλά μπαίνει ένα ερώτημα: αν είναι να μην ασχολιόμαστε με τίποτε άλλο, πριν λυθούν αυτά τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, τότε γιατί να ασχολιόμαστε με την αστυνομική βία; Γιατί να γίνονται διαδηλώσεις για τον φόνο ενός παιδιού, όταν εκκρεμούν 1.000 κατ’ έτος θύματα από τον κατάλογο του κ. Αλαβάνου; Η τακτική να βάζεις όλα τα προβλήματα στον ίδιο ντορβά είναι ο καλύτερος τρόπος να μη λύνεις κανένα.

Αλλά είπε κι άλλα αξιοσημείωτα στην ίδια εκπομπή ο κ. Αλαβάνος. «Ο Δεκέμβρης είναι σε κάθε σπίτι. Είναι στο σπίτι που έχει τον νέο και τη νέα, με το σύνδρομο πανικού, με τη μοναξιά, με τις ημικρανίες, με τις αποτυχίες, με τις ουσίες, με τις σχολικές επιτυχίες οι οποίες όμως καταλήγουν τελικά σ’ ένα αδιέξοδο στην αγορά εργασίας. Σ’ αυτά τα θέματα ζητάει η κοινωνία και κάθε οικογένεια απαντήσεις κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα που έθεσε ο Δεκέμβρης ο περσινός». Να ομολογήσουμε ότι τα παραπάνω είναι καλά ως ποίηση, αλλά ως πολιτική θέση δεν μπορεί να σταθεί. Ούτε στη Βουλή των Εφήβων. Οι πολιτικοί πρέπει πρώτα απ’ όλα να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που μπορούν να λυθούν. Ή τουλάχιστον να τα ξεχωρίζουν: τα υπαρξιακά αδιέξοδα των νέων ή τα προβλήματα μοναξιάς δεν είναι θέμα της πολιτείας. Ούτε οι ημικρανίες.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα μιας μερίδας της Αριστεράς είναι ότι προσπαθεί να κρύψει την ένδεια επιχειρημάτων με μεγάλες λέξεις και φανταχτερές παρομοιώσεις. Επειδή όλο και πιο συχνά η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με το θεωρητικό τους σχήμα, την υπερβαίνουν με ανεδαφικές αναλογίες. Ετσι, όμως, παίρνει διαζύγιο με την κοινή λογική, για να αναρωτιέται αργότερα πώς γίνεται η ακροδεξιά στροφή στην κοινωνία. Απλά: όταν χαρίζεις την κοινή λογική στην ακροδεξιά, τότε η ακροδεξιά φαντάζει ως η λογική προοπτική.