Με την πρόσφατη εκλογή του κου Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας η δεξιά (δηλαδή ο φιλελεύθερος πατριωτικός λαϊκισμός) κατήγαγε μια περήφανη και πεντακάθαρη νίκη.
Γιαυτό, άλλωστε, αυτός που φοβήθηκε περισσότερο από την νίκη αυτή δεν ήταν άλλος από τον κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος μέχρι την 29η Νοεμβρίου 2009 πίστευε (και ήθελε να ελπίζει) ότι το κόμμα του θα παρέμενε ο αυθεντικός και αδιαμφισβήτητος εκφραστής αυτής της τάσης στα πολιτικά δεδομένα της χώρας μας. Και γιαυτό, άλλωστε, ο ηγέτης του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού είχε με τόση λύσσα εναντιωθεί στο ενδεχόμενο και στην προοπτική μιάς τέτοιας καταστροφικής εξέλιξης για τα συμφέροντά του.
Τί σημαίνει λαϊκισμός σε όρους μακρο-οικονομικής πολιτικής το γνωρίζουμε όλοι και το έχουμε ζήσει στο πετσί μας πολλά χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις μεταπολιτευτικά, όπως στη μητσοτακική τριετία 1990-1993 και στη σημιτική τετραετία 1996-2000.
Τί σημαίνει, ωστόσο, λαϊκισμός σε όρους μικρο-οικονομικής πολιτικής είναι πολύ δυσκολότερο και να το καταλάβουμε, αλλά και να το νιώσουμε στο πετσί μας, ίσως γιατί ο λαϊκιστικός χαρακτήρας στη μικρο-οικονομία δεν είναι ούτε κραυγαλέος, ούτε και αυταπόδεικτος.Το άρθρο όμως του κυρίου Αντώνη Σαμαρά στις 16 Νοεμβρίου στην εφημερίδα Ναυτεμπορική υπό τον τίτλο “Στροφή στη Μικρο-Οικονομία” ξεκαθαρίζει ακόμη και για όσους έχουν γνώσεις πρωτοετούς φοιτητή οικονομικής σχολής ένα κεφαλαιώδες ζήτημα που έχει να κάνει με την .....
ιδεολογική τοποθέτηση της αναγεννημένης δεξιάς στην Ελλάδα του 21ου αιώνα:Το ζήτημα του πόσο αυθεντικά παραδοσιακός και παλιομοδίτης λαϊκιστής είναι ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας.
Ο κύριος Σαμαράς στο άρθρο αυτό επιθυμεί να μας κατατοπίσει για το πώς η δική του πολιτική θ’ ανακουφίσει την ελληνική επιχείρηση -τη μεσαία και τη μικρή βεβαίως- από “όλους εκείνους τους παράγοντες κόστους που δεν εξαρτώνται από τη λειτουργία της, αλλά της επιβάλλονται εξωγενώς (από τις Αρχές)”.
Ποιοί είναι όμως αυτοί οι παράγοντες κόστους;αντιγράφω (sic):
Οι φόροι, άμεσοι (φορολόγηση κερδών) και έμμεσοι (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κατανάλωσης κ.λ.π.
Οι εργοδοτικές εισφορές
Τα δημοτικά τέλη
Και τέλος οι “επιβαρύνσεις” που προκαλεί το ίδιο το κράτος με την απουσία του, όπως το παραεμπόριο που γονατίζει τα μαγαζιά.
Τί προτείνει λοιπόν ο (αυτοπροσδιοριζόμενος ως) κοινωνικά φιλελεύθερος γιατρός της οικονομίας μας το 2009;αντιγράφω (sic):“να μειώσουμε (όπου μπορούμε) το ΦΠΑ, να μειώσουμε το φόρο επί των κερδών, να μειώσουμε τις εργοδοτικές εισφορές (έστω προσωρινά), να μειώσουμε τα δημοτικά τέλη, να μειώσουμε τις λοιπές υποχρεώσεις ... να σταματήσουμε το παραεμπόριο των πλανοδίων...”Βεβαίως, ακόμη και ο ίδιος δεν τολμά να αφήσει τον αχαλίνωτο αυτό παλαιο-φιλελεύθερο λαϊκισμό χωρίς τη στοιχειώδη εκδήλωση συναίσθησης για το δημοσιονομικό χάλι της χώρας μας...
Αμέσως παρακάτω διατυπώνει ρητορικά ερωτήματα.αντιγράφω (sic):“Μπορούμε σε συνθήκες υψηλού ελλείμματος να μειώσουμε τους συντελεστές φορολογίας;”
“Μπορούμε σε συνθήκες μείωσης των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων να μειώσουμε τις εργοδοτικές εισφορές;”
Ερωτήματα στα οποία νομίζει ότι απαντά χρησιμοποιώντας, εν έτει σωτηρίω 2009, το έωλο και σαθρό επιχείρημα της καμπύλης Λαφέρ:αντιγράφω (sic):“Ναι μπορούμε! Και θα εισπράξουμε περισσότερα έσοδα από χαμηλότερους συντελεστές, (γιατί) χαμηλότεροι συντελεστές και χαμηλότερες εισφορές τελικά προσφέρουν περισσότερα στα δημόσια ταμεία.”Επιχείρημα ρηξικέλευθο ίσως την εποχή του λίθου (μέσα δεκαετίας 70), το οποίο εντούτοις έχει, από την εποχή του χαλκού (μέσα δεκαετίας 90) καταρριφθεί, αναγκάζοντας (τέλη του περελθόντος αιώνος) ακόμη πιο ακραίους κι αναχρονιστικούς δεξιούς πολιτικούς από τον κύριο Σαμαρά (βλέπε δημοσιονομική πολιτική α’ & β’ προεδρίας Γεωργίου Μπους υιού) να επαναπροσδιοριστούν.
Γυρίζει, δηλαδή τον χρόνο πίσω ο κος Σαμαράς και ξεθάβει το μαγικό φριντμανικό ραβδάκι από το “χρονοντούλαπο της οικονομικής ιστορίας”.Ένα ραβδάκι που σήκωσαν (με τα γνωστά αποτελέσματα) ο Ρήγκαν και η Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας του 80 !! Και θέλει να το χρησιμοποιήσει για να γιατρέψει “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν” της οικονομίας μας, ή μήπως για να χαϊδέψει τα αυτιά του λαού του; Ποιόν τελικώς νομίζει ότι μπορεί να πείσει με αυτές τις μπαγιάτικες συνταγές ο αναβαπτισμένος ηγέτης της δεξιάς στην Ελλάδα του 2009;
Τους ελεγκτές της Ε.Ε. που μας περιμένουν στη γωνία;
Τους δανειστές μας που χάνουν μέρα με την ημέρα την εμπιστοσύνη τους ακόμη και στις στατιστικές μας;
Ή μήπως την ανερμάτιστη κολυμπήθρα του Σιλωάμ που τον ανέδειξε αδιαφιλονίκητο ηγέτη των εθνικο-λαϊκιστικών της πόθων;
(Για όσους αγνοούν τ’ αποτελέσματα του εφαρμοσμένου μονεταρισμού στις Η.Π.Α και στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχω απλώς να σημειώσω ότι μετά από μιά δεκαετία εφαρμογής των ταχυδακτυλουργικών αυτών μεθόδων το έλλειμμα και το χρέος σε οικονομίες πολύ πιο στιβαρές και σε κοινωνίες πολύ πιο πειθήνιες από την δική μας ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και χρειάστηκαν σκληρά διαρθρωτικά μέτρα σταθεροποίησης για να συνέλθουν (εάν έχουν συνέλθει ακόμη) τα δημόσια οικονομικά τους.)
Ταύτα και μένω. (επί του παρόντος βεβαίως)
του Lupus Ec(onomicus)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου