Ο κ. Σαμαράς και τα «άκρα»

του Παύλου Παπαδόπουλου
«Αν υποκύψω στην τρόικα, τότε θα στείλω τον κόσμο στα άκρα» εξηγούσε πριν από δύο χρόνια ο κ. Αντώνης Σαμαράς σε όσους συνομιλητές του τον ρωτούσαν γιατί επέμεινε στην καταψήφιση του πρώτου μνημονίου. 

Είναι περιττό να αναφέρει κανείς ότι η ...

ανάλυσή του ήταν σωστή. Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα με την εμφάνιση ισχυρών κομμάτων στον χώρο της Ακροδεξιάς επιβεβαίωσε την πολιτική εκτίμηση του νέου Πρωθυπουργού. Μόνο που ο κ. Σαμαράς διαπίστωσε τον περασμένο Νοέμβριο ότι η ανυπακοή στην τρόικα σταματάει εκεί που αρχίζει η κόκκινη γραμμή της χρεοκοπίας και από τότε αντικατέστησε την «αντιμνημονιακή» ρητορική με έναν πολιτικό λόγο εθνικής ευθύνης αντίστοιχο εκείνου που είχε υιοθετήσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.

Μπορεί να αντέξει ο κ. Σαμαράς στο Μέγαρο Μαξίμου περισσότερο από τον κ. Παπανδρέου; Η απάντηση είναι «ναι» και «όχι». «Ναι», αν διακινδυνεύσει να διεκδικήσει μια θεαματική αλλαγή των όρων της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, όπως διαβεβαίωνε ότι θα κάνει ως το περασμένο φθινόπωρο. «Οχι», αν υποκύψει στις προτεραιότητες μιας ευρωπαϊκής πολιτικής δύο ταχυτήτων που διασώζει χωρίς μνημόνιο την Ισπανία αλλά επιμένει ότι η Ελλάδα πρέπει να μεταβληθεί σε Λετονία - η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, αντιμετωπίζεται από τις αποτυχημένες ελίτ της οικονομικής ορθοδοξίας ως πρότυπο επιτυχίας του μοντέλου της εσωτερικής υποτίμησης την ίδια ώρα που η χώρα έχει σχεδόν καταστραφεί οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά αφού 200.000 Λετονοί, δηλαδή το 10% του πληθυσμού της, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους τα τελευταία τρία χρόνια για να μπορέσουν να επιζήσουν...

Η Νέα Δημοκρατία κόντεψε να καταδικαστεί στην πολιτική ασημαντότητα η οποία καταπίνει το ΠαΣοΚ επειδή υποτάχθηκε στην τρόικα χωρίς να επιτύχει τη διάσωση της κοινωνίας. Κέρδισε τις εκλογές την τελευταία στιγμή με ποσοστό μικρότερο εκείνου της ήττας του 2009, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει κανείς που να εύχεται σήμερα την αποτυχία της νέας κυβέρνησης. Ωστόσο ο Πρωθυπουργός οφείλει να καταστήσει αιχμή και οδηγό της πολιτικής του την απλή αλήθεια ότι η Ελλάδα είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει ανεκτή από ένα ανεξάρτητο κράτος με αντίτιμο την εξαθλίωση των πολιτών του. Δεν υπάρχει δίλημμα ανάμεσα στην εξαθλίωση και στη δραχμή γιατί η επιλογή της εξαθλίωσης δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από μια δραχμή, που θα έρθει τη χειρότερη στιγμή και με τους χειρότερους όρους για να χειροτερεύσει την εξαθλίωση και να σφραγίσει την καταστροφή.

Αν δεχθούμε ότι η Δημοκρατία είναι το αρτιότερο πολίτευμα και «ο λαός είναι σοφός», τότε οι ψηφοφόροι επέλεξαν να εφαρμοστεί η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, μια πρόταση οικονομικού ορθολογισμού, κοινωνικής ευαισθησίας και εθνικής αυτοπεποίθησης, από τον κ. Σαμαρά, αφού άλλωστε είναι παρόμοια με όσα και ο ίδιος διακήρυσσε. Αν όμως ο Πρωθυπουργός παρασυρθεί και πιστέψει τη φαντασίωση μιας Ευρώπης που πρέπει να την περιμένουμε να αλλάξει (άραγε για πόσο;) υπομένοντας με στωικότητα αλλεπάλληλους εξευτελισμούς, τότε θα εξανεμιστεί σχεδόν κάθε ευκαιρία διάσωσης και πολύ σύντομα μόνο οι ολίγοι τακτοποιημένοι θα ενοχλούνται από την ιδέα να συνταχθούν με τα «άκρα».

Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ