Ακόμη κι αν το μνημόνιο δεν υπήρχε, οι οργισμένοι ιεροκήρυκες της Πλατείας θα το είχαν εφεύρει.
Ο φόβος που φέρνει σε όλους μας η κατάρρευση της αυταπάτης, μπορεί να γίνει πολιτικά χρήσιμη οργή μόνον απέναντι στο φάσμα ενός ...
συμβολικού εχθρού. Πολιτικά χρήσιμη βέβαια, μόνο σε αυτούς που εμπορεύονται την αυταπάτη για ένα μερίδιο εξουσίας. Γι’αυτό και, σαν τους βαρβάρους του ποιητή, το χρειάζονται το μνημόνιο. Δεν θα κάνουν το λάθος να κυβερνήσουν για να το αλλάξουν, ακόμη κι αν έχουν την ευκαιρία. Όχι ακόμη.
Γιατί το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι το μνημόνιο. Δεν τους ενδιαφέρει η διαπραγμάτευση των όρων της χρηματοδότησης, όσο κι αν επαίρονται ότι τα συνθήματα της Πλατείας ακούστηκαν μέχρι τις έντρομες τάχα πρωτεύουσες της Ευρώπης. Δεν τους ενδιαφέρει η ίδια η Ευρώπη, όσο κι αν ψελλίζουν αμήχανα ότι η παραμονή στην ζώνη του Ευρώ είναι τάχα εφικτή μετά από μία συνολική χρεωκοπία. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε καν η οικονομία και η παραγωγή, όσο κι αν αρέσκονται στις δήθεν μαρξιστικές τους καταβολές. Έχουν το θράσος να περιφέρουν στα μέσα ενημέρωσης αντικρουόμενες παιδιάστικες οικονομικές ασυναρτησίες και να υπόσχονται εξωπραγματικές παροχές, γιατί ξέρουν ότι οι οργισμένοι όψιμοι ψηφοφόροι τους διόλου δεν δίνουν πια σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Τους αρκεί να τους κλείνουν το μάτι και να τους υπόσχονται απλοϊκά την «έξοδο από το μνημόνιο». Μετά, βλέπουμε.
Γιατί το στοίχημα της πολιτικής τους επιβίωσης δεν είναι παρά η ομηρία της Δημοκρατίας μας, με μούτζες, κραυγές και οργισμένες πλατείες, για την λάθρα επιβίωση μιας Ελλάδας που μας πλήγωνε, πολύ πριν το μνημόνιο, και ανεξάρτητα από αυτό: της Ελλάδας των συνδικαλιστών του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ, των μικρο-προνομιούχων μικρο-συντεχνιών, της μικρομεσαίας μικρο-ανομίας, των κλειστών από καταλήψεις Πανεπιστημίων-ασύλων βίας, και των μίζερων σχολείων. Και πάνω απ’όλα, της προϋπόθεσης για όλα αυτά: του ασφυκτικού κράτους που μοιράζει μεγαλόθυμα σε προσλήψεις, παροχές κι επιδοτήσεις, τα λύτρα που παίρνει εκβιαστικά από την πραγματική οικονομία. Καθώς δεν θα είχαν οι ίδιοι καμιά ελπίδα σε μία Ελλάδα θεσμών, δημιουργίας και ελευθερίας, παρασύρουν δόλια το φοβισμένο πλήθος σε μία Ελλάδα παρακμής, μιζέριας κι απομόνωσης.
Μέχρι τώρα είχαν απέναντί τους μόνο το φοβισμένο και κουρασμένο παλιό πολιτικό σύστημα, που πάσχιζε για την δικιά του επιβίωση. Άλλοτε συνδιαλλεγόμενο με τον λαϊκισμό, άλλοτε έχοντας την ανόητη ψευδαίσθηση ότι μπορεί κι αυτό να τον εκθρέψει, ώστε μετά τάχα να τον εκμεταλλευτεί. Δειλό και άβουλο, αφέθηκε στην βολική ομηρία του, κάνοντας τους λάθος συμβιβασμούς, μοιράζοντας άδικα τις θυσίες και ξοδεύοντας την ιστορική ευκαιρία για πραγματικό εκσυγχρονισμό.
Τώρα δεν απομένει πια παρά να βρουν απέναντί τους ενωμένους όλους εμάς. Όσους χτίζαμε τόσα χρόνια, σιγά-σιγά κι αδέξια είναι η αλήθεια, αλλά με αποκοτιά κι αισιοδοξία, υπομένοντας κι επιμένοντας. Όσους είμασταν υπερήφανοι για όλα τα μικρά, αλλά σπουδαία, που καταφέρναμε κάθε μέρα. Όσους αγκαλιάζαμε με ενθουσιασμό κάθε μικρή αλλαγή, κάθε μικρό βήμα μπροστά. Όσους απογοητευτήκαμε, πεισμώσαμε και προσπαθήσαμε πάλι. Όσους δεν φοβηθήκαμε να μετρηθούμε στα ίσια με την πραγματικότητα. Γιατί η δικιά μας Ελλάδα θ’ανοιχτεί και πάλι στην οικουμένη. Δεν θα τους αφήσουμε να την κρατήσουν πίσω.
Οι αστικές αβρότητες τέλειωσαν. Μηδενική ανοχή στην ανοησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου