Με σημαία το Φαήλο!

Στην πολιτική, μια στιγμή, ένα σύμβολο, μια απόφαση μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις. Να τις καταγράψει με θετικό ή αρνητικό πρόσημο. 

Να δημιουργήσει προϋποθέσεις κεφαλαιοποίησης κερδών, ή να σηματοδοτήσει απώλειες εις το διηνεκές.

Μια στιγμή, χρειάζεται για να 

χρωματιστούν οι εξελίξεις. Μια στιγμή, ένα πρόσωπο, μια φωνή, ένας λόγος.

Στη Ν.Δ. η στιγμή είναι: Το ναι του Σαμαρά στη συγκυβέρνηση.

Το πρόσωπο, είναι πολλά ονόματα, με κοινό παρονομαστή: Φαήλος, Χρύσανθος, Πιπιλή, Μανώλης, Τζαβάρας.

Η φωνή και ο λόγος τους:

-- όχι στην ελευθερία της σκέψης,

-- όχι στην ελευθερία του λόγου,

-- όχι στο σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας που εκλέγει φιλελεύθερους,

-- όχι τελικά σε οποιον δεν είναι Μουτζαχεντίν, ή Ταλιμπαν, ή «μάρτυρας» του νεοσαμαρισμού...

Το αξιοπρόσεκτο δεν είναι τι υποστηρίζει αυτό το περίεργο συνοθύλευμα φανατισμού και εμπάθειας, αλλά πώς προσδιορίζεται ο ίδιος ο αρχηγός της Ν.Δ. έναντί τους.

Είτε τους αποδέχεται διότι -όπως λένε οι δικοί του- κάποιοι από αυτούς υπήρξαν οι ελάχιστοι που του μιλούσαν τα «έντεκα πέτρινα χρόνια» που κοιτούσε το ταβάνι, είτε διότι λένε αυτά που ένας αρχηγός μεγάλου κόμματος επιδιώκει, αλλά δεν ξεστομίζει στο δημόσιο λόγο του, το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό.

Στη Ν.Δ. μαζεύεται ατμός από τα δεξιά και από τα αριστερά

Η τακτική Σαμαρά αυτήν την ώρα φαντάζει η ασφαλέστερη και πλέον σίγουρη οδός στην πολιτική αυτοχειρία.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί ο Σαμαράς το αφήνει να εξελίσσεται σε αναπότρεπτη πραγματικότητα.

Απεχθάνεται να ηγείται μιας πολυσυλλεκτικής παράταξης ή

προεξοφλεί ότι οι δυνάμεις του δεν του επιτρέπουν να επωμισθεί τα φορτία της χρονικής συγκυρίας και θέλει να μεταθέσει την ευθύνη της αποτυχίας του αλλού;

Η ιστορία καταγράφει άθροισμα στιγμών και ενεργειών. Αυτό το άθροισμα φιλοτεχνεί το προφίλ των προσώπων που περνούν στις σελίδες της.

Ο Αντώνης Σαμαράς αισθάνεται ότι είναι η στιγμή που η ιστορία θα κάνει την τελική καταγραφή για το πρόσωπό του και βρίσκεται σε πανικό. Με τη σπασμωδικότητα που αντιμετωπίζει το πρόβλημα το εντείνει, αντξί να το εκτονώνει.

Αυτήν την ώρα δεν είναι σαφές αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον κατατάξει σε αυτούς που καθόρισαν θετικά ή αρνητικά το μέλλον του τόπου. Ούτε αν θα αποτελέσει μια σύντομη, σχεδόν φευγαλαία ονομαστική αναφορά- ως παρέκβαση- στην διαχείριση των κρίσεων από τις δύο μεγάλες παρατάξεις...

Είναι δύσκολο να διακινδυνεύσουμε πρόβλεψη για το πρώτο σκέλος. Υπάρχει όπως δυνατότητα ανάληψης ρίσκου για το δεύτερο καθώς πιθανολογείται, σχεδόν προεξοφλείται αυτήν την ώρα, η σχάση της φιλελεύθερης παράταξης, για δεύτερη φορά, στο μεταπολιτευτικό κύκλο, από το ίδιο μοιραίο πρόσωπο.

Ο τραγέλαφος είναι ότι και την πρώτη και τη δεύτερη φορά τη σχάση «έντυναν» μουσικά, οι κραυγές φανατισμού και μισαλλοδοξίας των Φαήλων.

Ο αγαπημένος ποιητής του Σαμαρά, ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε κάποτε «κάνε άλμα πιό γρήγορο από τη φθορά». Ο Σαμαράς φαίνεται ότι διάβασε ανάποδα το στίχο: «Άρπαξε γρήγορα τη φθορά και κάνει άλμα στο κενό».

Γράφει Ο ΚΕΚΡΑΚΤΗΣ / / στο Ρηγίλλης 18