Καταλαβαίνω τον Σαμαρά, που δεν γουστάρει «να φιλήσει» το χέρι της Μέρκελ και του Σαρκοζί.

Στη γειτονιά μου, γύρω από την πλατεία Βικτωρίας, που τότε (δεκαετία του ‘50) τη λέγανε Κυριακού, υπήρχαν πολλοί χωματόδρομοι. 

Εκεί, παίζαμε, οι πιτσιρικάδες, ποδόσφαιρο, χωρίς κανένα πρόβλημα, γιατί δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Είχαμε, λοιπόν «γήπεδο» και επιπλέον την ησυχία και την ασφάλειά μας. Αλλά δεν 

είχαμε μπάλα. 

Μπάλα είχε μόνον ο Ευθύμης, ο γιος του δικηγόρου. Ο Ευθύμης, επειδή είχε την μπάλα, έβαζε τους όρους του παιχνιδιού. Εφτιαχνε τις δύο ομάδες, έκανε τον διαιτητή και «σφύριζε» τη «λήξη» του ματς όποτε γούσταρε. Αμέσως μετά, έπαιρνε την μπάλα του και έφευγε, ενώ εμείς, οι άλλοι, τον βρίζαμε, από μέσα μας: «Το κωλόπαιδο!».

Στην Αχαρνών βρισκόταν το κέντρο του «Τζίμη του χοντρού», όπου εμφανιζόταν ο Τσιτσάνης. Μερικές φορές γινόντουσαν καβγάδες και πέφτανε στον δρόμο και πιστολιές. Συνήθης αιτία, οι «οικονομικές διαφορές». Ο Μηνάς, ο καφετζής, το θεωρούσε φυσιολογικό. «Ο πληρώνων και σκοτώνων» ήταν το μόνιμο απόφθεγμά του, που το σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό, με τους Ευρωπαίους δανειστές μας να μας ψήνουν το ψάρι στα χείλη, για να μας δώσουν την περιβόητη 6η δόση.

Ας μιλήσουμε σοβαρά: έτσι είναι πάντα τα πράγματα. Οπως τα έβλεπε ο Μηνάς. «Ο πληρώνων και σκοτώνων». Οι εταίροι μας δώσανε και δίνουν στην Ελλάδα εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Τα λεφτά αυτά δεν τα κόψανε «από του Γεραμάνη το πεύκο», όπως λέει ο φίλος μου ο Σταύρακας. Είναι λεφτά των γερμανών, των γάλλων κ.λπ. φορολογουμένων. Και πρέπει να τα πάρουν πίσω. Και επειδή διαπιστώνουν, χρόνια τώρα, ότι εμείς, όλο και πιο βαθιά χωνόμαστε στην κρίση, μας πατάνε τον κάλο και μας ξεφτιλίζουν. Ώς και γραπτές εγγυήσεις από τους αρχηγούς των κομμάτων απαιτούν, ενώ η Βουλή – τι πιο σημαντικό – έχει εγκρίνει τις συμφωνίες.

Και έρχεται τώρα ο Καρατζαφέρης και αρχίζει τα διάφορα «πατριωτικά», περί μπέσας και φιλότιμου, αγνοώντας προφανώς ότι η λέξη «μπέσα» είναι αρβανίτικη. Των αλλοδαπών, δηλαδή, που τόσο κυνηγάει. Θα έπρεπε, όμως, να ξέρει, ότι εκτός από την μπέσα, χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα και άλλες ξένες λέξεις που μας αφορούν: Αίφνης «λαμόγιο» (ιταλική), «μπαταχτσής» (τούρκικη). Καθώς επίσης ότι κάποτε στα γαλλικά λεξικά, η μετάφραση της λέξης «Ελληνας» μάς ρεζίλευε όλους.

Καταλαβαίνω τον Σαμαρά, που δεν γουστάρει «να φιλήσει» το χέρι της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Να ταπεινωθεί, δηλαδή. Ο Σαμαράς, όμως, δεν είναι ένα πρόσωπο. Είναι ηγέτης μιας παράταξης η οποία στηρίζει τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Και αυτή η κυβέρνηση, η ελληνική, έχει πει «ναι σε όλα». Και περιμένει «πώς και τι» τα 8 δισ. για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Ας κρατήσει, λοιπόν, ο Σαμαράς την πόζα του και ας υψώνει, προσωπικά, το δάχτυλο στους Ευρωπαίους, αν θέλει. Αλλά πρέπει να βρει έναν τρόπο, χωρίς να αισθάνεται ότι θα τρωθεί το γόητρό του, για να πάρουμε τα λεφτά. Και θα τον βρει, ασφαλώς. Δεν μας παίρνει να κάνει αλλιώς.

Η 6η δόση / / ΜΑΤΙΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ / / στα ΝΕΑ