Η είδηση – όπως ήταν λογικό άλλωστε – πέρασε στα ψιλά. Τη διάβασαν µόνο όσοι «ξεκοκαλίζουν» τις εφηµερίδες.
Ο πρωθυπουργός, πουλέτε, της Μεγάλης Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάµερον, θέλοντας να ελαφρύνει τη βαριά ατµόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα του λόγω της επαχθούς οικονοµικής κρίσης, αποφάσισε να το ρίξει λίγο στην πλάκα κατά τη διάρκεια ενός γεύµατος εργασίας µε εκπροσώπους του Τύπου.
Το µόνο που έκανε ο – αντιγραφέας – Κάµερον ήταν να επαναλάβει ένα .......................
.......................Ο πρωθυπουργός, πουλέτε, της Μεγάλης Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάµερον, θέλοντας να ελαφρύνει τη βαριά ατµόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα του λόγω της επαχθούς οικονοµικής κρίσης, αποφάσισε να το ρίξει λίγο στην πλάκα κατά τη διάρκεια ενός γεύµατος εργασίας µε εκπροσώπους του Τύπου.
Το µόνο που έκανε ο – αντιγραφέας – Κάµερον ήταν να επαναλάβει ένα .......................
παλαιότερο αστειάκι του υπουργού Υγείας Σάιµον Μπερνς, ο οποίος είχε παροµοιάσει τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου Τζον Μπέρκοου µε τον Καλόκαρδο (έναν από τους επτά νάνους της θρυλικής Χιονάτης) λόγω του χαµηλού (1,68 µ.) αναστήµατός του.
Ο µικροσκοπικός Μπέρκοου έδειξε χαρακτήρα και ανωτερότητα και δεν έβγαλε λέξη – αντίθετα όµως η αθώα αυτή πλακίτσα εξόργισε την οργάνωσηπου βοηθά ανθρώπους µε περιορισµένηανάπτυξη «Περπατώντας µε τους Γίγαντες», η οποία δεν δίστασε να αποκαλέσει τον Κάµερον «εντελώς απαράδεκτο». Η υπόθεση σύντοµαπήρε απροσδόκητα µεγάλες διαστάσεις αναγκάζοντας το γραφείο του βρετανού πρωθυπουργού να βάλει άρον άρον την ουρά στα σκέλια και να εκδώσει επίσηµη ανακοίνωσησύµφωνα µε την οποία ο τελευταίος «επ’ ουδενί ήθελε να προσβάλει κάποιον».
Εκ πρώτης όψεως όλη αυτή η ιστορία θα έπρεπε να σκορπίζει χαµόγελα. Κι όµως… µια πιο προσεκτική ανάλυσή της δείχνει πως έχουµε να κάνουµε µε µια πολύ σοβαρή νέα τάξη πραγµάτων.
Ο Ντέιβιντ Κάµερον έπεσε θύµα µιας λίαν επικίνδυνης µόδας που εξαπλώνεται ραγδαία στον δυτικό κόσµο. Του λεγόµενου «politically correct». Πρόκειται για µια νέα µορφή λογοκρισίας, πιο σκοταδιστική και πιο αδυσώπητη από αυτές που είχαν επιβάλει στο παρελθόν ακόµη και τα πιο συντηρητικά καιθεοκρατικά καθεστώτα. Το γεγονός πως ο ηγέτης µιας χώρας, φηµισµένης παγκοσµίως για το ιδιαίτερο χιούµορ της, γίνεται σάκος του µποξ για ένα καλαµπούρι επιπέδου δηµοτι κού αποκαλύπτει ξεκάθαρα τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Φυσικά, η «µόδα» αυτή φτάνει δειλά δειλά και στη χώρα µας. Πρόσφατα, φίλος µου συγγραφέας άκουσε τα πάνδεινα επειδή χρησιµοποίησε στο facebook την (εξαιρετικά κοινότοπη) έκφραση «αυτιστική συµπεριφορά της Αριστεράς». Το µπινελίκωµα δεν προήλθε από αριστερούς (όπως θα ήταν ενδεχοµένως λογικό) αλλά από καλοθελητές που έσπευσαν, µε χαρακτηριστική άνεση, να τον χαρακτηρίσουν «ρατσιστή», υποστηρίζοντας πως στιγµατίζει και χλευάζει τα άτοµα που πάσχουν από αυτισµό. Ανάλογα προβλήµατα αντιµετώπισα κι εγώ ο ίδιος όταν χρησιµοποίησα (διηγούµενος ένα αστείο περιστατικό που µου έτυχε στους δρόµους της Αθήνας) τη λέξη «πρεζόνι»… Πού βαδίζουµε λοιπόν; Είναι κοντά η εποχή όπου το χιούµορ θα εξαφανιστεί παντελώς από τη ζωή µας; Οπου η λογοτεχνία, ο κινηµατογράφος και κάθε µορφή τέχνης θα περνούν από ένα πολιτικά ορθό κόσκινο, µε αποτέλεσµα έναν εύπεπτο ευνουχισµένο πολτό που δεν θα ενοχλεί κάποιες υπερευαίσθητες ψυχές; Μήπως σύντοµα κάποιοι θα µας απαγορεύσουν να διηγούµαστε στα παιδιά µας τη «Χιονάτη και τους επτά νάνους» έπειτα από σχετική υπόδειξη της οργάνωσης «Περπατώντας µε τους Γίγαντες»;
Μήπως θα δούµε τον «Αστερίξ» ναπερνάει στην παρανοµία λόγω του (ρατσιστικού εις βάρος των «εύσωµων» συνανθρώπων µας)
γέλιου που προκαλεί στα παιδάκια ο παχουλός και ατσούµπαλος Οβελίξ; Μήπως δεν θα ξαναδούµε ποτέ επί σκηνής τον «Ριχάρδο Γ’» επειδή η εικόνα ενός µοχθηρού κουτσού καµπούρη προσβάλλει τα άτοµα µε κινητικά προβλήµατα;
Είναι κοντά η εποχή που θα βάλουµε χωροφύλακα στα λόγια µας και θα προσέχουµε µέχρι τελευταίας λεπτοµέρειας τι λέµε µην τυχόν και µας σύρουν στα δικαστήρια;
Είναι πραγµατικά να απορείς πώς σε µια εποχή που η µισαλλοδοξία χτυπάει κόκκινο, που ο φασισµός εκπροσωπείται πλέον στα εθνικά Κοινοβούλια, κάποιοι ανακαλύπτουν τον ρατσισµό εκεί που τους βολεύει. Ισως να θεωρούν πως, κατακεραυνώνοντας τον κάθε facebook user που µιλάει για «αυτιστικές συµπεριφορές», θα καλύψουν την ανεπάρκεια της Πολιτείας πάνω στο θέµα των ΑµΕΑ γενικότερα. Ισως να θεωρούν πως, αν ο κόσµος πάψει να αποκαλεί τα πρεζόνια «πρεζόνια», αυτά θα απεξαρτηθούν και θα ζήσουν µια κανονική και ευχάριστη ζωή.
Ισως πολύ απλά όλοι αυτοί οι µαχόµενοι «αντιρατσιστές» να βαράνε µόνο εκεί που τους παίρνει. Εκεί που δεν υπάρχουν ρίσκα. Στον τόπο του politically correct.
Ο µικροσκοπικός Μπέρκοου έδειξε χαρακτήρα και ανωτερότητα και δεν έβγαλε λέξη – αντίθετα όµως η αθώα αυτή πλακίτσα εξόργισε την οργάνωσηπου βοηθά ανθρώπους µε περιορισµένηανάπτυξη «Περπατώντας µε τους Γίγαντες», η οποία δεν δίστασε να αποκαλέσει τον Κάµερον «εντελώς απαράδεκτο». Η υπόθεση σύντοµαπήρε απροσδόκητα µεγάλες διαστάσεις αναγκάζοντας το γραφείο του βρετανού πρωθυπουργού να βάλει άρον άρον την ουρά στα σκέλια και να εκδώσει επίσηµη ανακοίνωσησύµφωνα µε την οποία ο τελευταίος «επ’ ουδενί ήθελε να προσβάλει κάποιον».
Εκ πρώτης όψεως όλη αυτή η ιστορία θα έπρεπε να σκορπίζει χαµόγελα. Κι όµως… µια πιο προσεκτική ανάλυσή της δείχνει πως έχουµε να κάνουµε µε µια πολύ σοβαρή νέα τάξη πραγµάτων.
Ο Ντέιβιντ Κάµερον έπεσε θύµα µιας λίαν επικίνδυνης µόδας που εξαπλώνεται ραγδαία στον δυτικό κόσµο. Του λεγόµενου «politically correct». Πρόκειται για µια νέα µορφή λογοκρισίας, πιο σκοταδιστική και πιο αδυσώπητη από αυτές που είχαν επιβάλει στο παρελθόν ακόµη και τα πιο συντηρητικά καιθεοκρατικά καθεστώτα. Το γεγονός πως ο ηγέτης µιας χώρας, φηµισµένης παγκοσµίως για το ιδιαίτερο χιούµορ της, γίνεται σάκος του µποξ για ένα καλαµπούρι επιπέδου δηµοτι κού αποκαλύπτει ξεκάθαρα τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Φυσικά, η «µόδα» αυτή φτάνει δειλά δειλά και στη χώρα µας. Πρόσφατα, φίλος µου συγγραφέας άκουσε τα πάνδεινα επειδή χρησιµοποίησε στο facebook την (εξαιρετικά κοινότοπη) έκφραση «αυτιστική συµπεριφορά της Αριστεράς». Το µπινελίκωµα δεν προήλθε από αριστερούς (όπως θα ήταν ενδεχοµένως λογικό) αλλά από καλοθελητές που έσπευσαν, µε χαρακτηριστική άνεση, να τον χαρακτηρίσουν «ρατσιστή», υποστηρίζοντας πως στιγµατίζει και χλευάζει τα άτοµα που πάσχουν από αυτισµό. Ανάλογα προβλήµατα αντιµετώπισα κι εγώ ο ίδιος όταν χρησιµοποίησα (διηγούµενος ένα αστείο περιστατικό που µου έτυχε στους δρόµους της Αθήνας) τη λέξη «πρεζόνι»… Πού βαδίζουµε λοιπόν; Είναι κοντά η εποχή όπου το χιούµορ θα εξαφανιστεί παντελώς από τη ζωή µας; Οπου η λογοτεχνία, ο κινηµατογράφος και κάθε µορφή τέχνης θα περνούν από ένα πολιτικά ορθό κόσκινο, µε αποτέλεσµα έναν εύπεπτο ευνουχισµένο πολτό που δεν θα ενοχλεί κάποιες υπερευαίσθητες ψυχές; Μήπως σύντοµα κάποιοι θα µας απαγορεύσουν να διηγούµαστε στα παιδιά µας τη «Χιονάτη και τους επτά νάνους» έπειτα από σχετική υπόδειξη της οργάνωσης «Περπατώντας µε τους Γίγαντες»;
Μήπως θα δούµε τον «Αστερίξ» ναπερνάει στην παρανοµία λόγω του (ρατσιστικού εις βάρος των «εύσωµων» συνανθρώπων µας)
γέλιου που προκαλεί στα παιδάκια ο παχουλός και ατσούµπαλος Οβελίξ; Μήπως δεν θα ξαναδούµε ποτέ επί σκηνής τον «Ριχάρδο Γ’» επειδή η εικόνα ενός µοχθηρού κουτσού καµπούρη προσβάλλει τα άτοµα µε κινητικά προβλήµατα;
Είναι κοντά η εποχή που θα βάλουµε χωροφύλακα στα λόγια µας και θα προσέχουµε µέχρι τελευταίας λεπτοµέρειας τι λέµε µην τυχόν και µας σύρουν στα δικαστήρια;
Είναι πραγµατικά να απορείς πώς σε µια εποχή που η µισαλλοδοξία χτυπάει κόκκινο, που ο φασισµός εκπροσωπείται πλέον στα εθνικά Κοινοβούλια, κάποιοι ανακαλύπτουν τον ρατσισµό εκεί που τους βολεύει. Ισως να θεωρούν πως, κατακεραυνώνοντας τον κάθε facebook user που µιλάει για «αυτιστικές συµπεριφορές», θα καλύψουν την ανεπάρκεια της Πολιτείας πάνω στο θέµα των ΑµΕΑ γενικότερα. Ισως να θεωρούν πως, αν ο κόσµος πάψει να αποκαλεί τα πρεζόνια «πρεζόνια», αυτά θα απεξαρτηθούν και θα ζήσουν µια κανονική και ευχάριστη ζωή.
Ισως πολύ απλά όλοι αυτοί οι µαχόµενοι «αντιρατσιστές» να βαράνε µόνο εκεί που τους παίρνει. Εκεί που δεν υπάρχουν ρίσκα. Στον τόπο του politically correct.
Ο Θανάσης Χειµωνάς είναι συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου