Όλη αυτή η φασαρία με αφορμή την ομιλία της Ντόρας στην Κωνσταντινούπολη είναι χαρακτηριστική της υπερβολής στην οποία τείνουμε.
Η προσωρινή πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας κατηγορείται από εύθικτους υπερπατριώτες, επειδή έχοντας την ευκαιρία να απευθύνει ομιλία σε κοινό Τούρκων υψηλού οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου, αντί να τους αρχίσει στα χαστούκια και γενικώς να .....................
............................συμπεριφερθεί ως γνήσια Ελληνίδα έως ότου την μπαγλαρώσουν οι νοσοκόμοι με τον ζουρλομανδύα και τις σύριγγες με τα ηρεμιστικά, εκείνη τόλμησε να εκστομίσει τα εξής: «Τα πρώτα χίλια χρόνια της συνύπαρξης μας, πολιτικά, μπορούν να θεωρηθούν ως “η χιλιετία των συγκρούσεων”. Αυτό, βέβαια, εξηγείται - δεδομένων των πολλών ενόπλων συγκρούσεων που συνέβησαν, ιδιαίτερα μεταξύ του 1071 και του 1453, και από το 1821 και μετά».
Οσοι όμως θίγονται από τη χρησιμοποίηση ενός συναισθηματικά ουδέτερου όρου («ένοπλη σύγκρουση») για τον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας, παραβλέπουν κάτι σημαντικό, το οποίο τοποθετεί τις απόψεις της Ντόρας εντός των ορίων της εθνικής ιδεολογίας μας.
Οτι, δηλαδή, προϋποθέτει πως οι Βυζαντινοί του 1071 και του 1453 είχαν την ίδια ακριβώς αντίληψη για την εθνική ταυτότητά τους, όπως οι αγωνιστές του 1821 και οι σύγχρονοι Ελληνες στα χρόνια που ακολούθησαν· και, άρα, η Ντόρα αποδέχεται το ιδεολόγημα της αδιάσπαστης συνέχειας του Ελληνισμού.
Κατά τούτο, λοιπόν, δυσκολεύομαι να δω σε τι διαφέρει, επί της ουσίας, η Ντόρα από, λ.χ., τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος προσφωνώντας προ ημερών τον Βίλφρεντ Μαρτένς συνέδεσε τη σημερινή κρίση που διέρχεται η χώρα μας με το πνεύμα του Ελληνισμού της κλασικής περιόδου:
«Παρ’ όλα αυτά, οι κρίσεις είναι εφήμερες. Ερχονται και παρέρχονται. Αλλά η ακτινοβολία των ιδεών, των αξιών και των προτύπων είναι διαχρονική και καθοριστική για τους λαούς και τις κοινωνίες. Η ακτινοβολία του ελληνικού πνεύματος και η συμβολή του στο ευρωπαϊκό ιδεώδες θα εξακολουθεί να παραμένει καθοριστική». (Πας μη Ελλην βάρβαρος, θα έπρεπε να θυμίσει κανείς στον κύριο πρόεδρο, αλλά τέλος πάντων...) Πολύ κακό για το τίποτα, επομένως.
Ο εθνικός μύθος μας δεν απειλείται ούτε αμφισβητείται· και εξακολουθεί να μας απασχολεί περισσότερο από την προσαρμογή μας στην πραγματικότητα. Παραμένουμε πιστοί στον χαρακτήρα μας..
Tου Στεφανου Κασιματη / www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου