ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑ;

του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
« Η κυβέρνηση ακολουθεί μιά πολιτική νεοφιλελεύθερου σοσιαλισμού» ..... Αντώνης Σαμαράς, Πρόεδρος Νέας Δημοκρατίας

Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει προκαλέσει συγχύσεις και σοβαρότατες πολιτικές ανακατατάξεις. Αρχίζοντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου η συντηρητική κυβέρνηση Μπούς αναγκάσθηκε, κάτω από την πίεση της «πολιτικά ορθής» αντίδρασης τραπεζιτών και λογής οικονομολόγων, να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη των δημοσίων ταμείων και να χρηματοδοτήσει πολλούς κλυδωνιζόμενους χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς. Η απειλη ήταν η ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας. Παρά την σθεναρή αντίδραση πάνω απο εκατό μελών του Κογκρέσσου και δεκάδων αναγνωρισμένων οικονομολόγων (ανάμεσά τους και τρείς βραβευμένοι με Νόμπελ) το κράτος εγκατέλειψε τις αγορές κι’ αναμίχθηκε ολοκληρωτικά στην οικονομία. Είχα τότε γράψει πως ο νεοφιλελευθερισμός είχε τελειώσει. Και πως τα συνακόλουθα αδιέξοδα της αμερικανικής οικονομίας θα .......................
........................
οφείλονταν αποκλειστικά και μόνο στην ανάμιξη του κράτους στις αγορές.

Χρειάσθηκε να περάσουν δύο περίπου χρόνια και να εκλεγεί ενδιάμεσα ο Δημοκρατικός Πρόεδρος Ομπάμα ώστε οι αμερικανοί να συνειδητοποιήσουν τα αδιέξοδα και να ψηφίσουν μαζικά και πάλι υπέρ της μείωσης των δημοσίων δαπανών και της δραστικής περικοπής των φόρων. Επαναφέροντας έτσι το εκκρεμές του πολιτικού διαλόγου στη βάση της παραδοχής της ανωτερότητας της οικονομίας της αγοράς.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι περισσότερο σύνθετο. Γιατί

αυτός που χρεοκόπησε εδώ και οδήγησε στην τραγική ελληνική οικονομική κρίση υπήρξε εξ αρχής το κράτος – και όχι οι Τράπεζες. Μιά χώρα βουτηγμένη στον αδιέξοδο κρατισμό από δεκαετίες ολόκληρες, φρόντιζε με δανεικά να εξαγοράζει τους ψηφοφόρους μοιράζοντας παροχές από πόρους που δεν υπήρχαν. Παράλληλα, το σύνολο σχεδόν των μέσων της ενημέρωσης συντεταγμένα πίσω από συμφέροντα εργολαβιών με το δημόσιο αλλά και η κρατικοδίαιτη ακαδημαική κοινότητα αφαιρούσαν το πνευματικό οξυγόνο της κοινωνίας προπαγανδίζοντας το κράτος γκουβερνάντα (που φροντίζει δήθεν για κάθε μας ανάγκη) κι εξοβελίζοντας κάθε αντίθετη φωνή στον Καιάδα της κοινωνικής δήθεν αναλγησίας.

Το βασικό θύμα αυτής της εξέλιξης υπήρξε βέβαια ο κεντροδεξιός χώρος. Υποχρεωμένοι να χορεύουν στους τόνους των βαρόνων της ενημέρωσης οι ηγεσίες της λεγόμενης συντηρητικο-φιλελεύθερης παράταξης εγκατέλειψαν τις φυσιολογικά δικές του πολιτικές αντιλήψεις κι ενσωματώθηκαν στον ιδεολογικό πολτό της εξιδανίκευσης του κράτους. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε όλοι τώρα ολοζώντανο γύρω μας. Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας υπήρξε επακόλουθο της έλλειψης αντίστασης στις πλειοψηφικές φωνές του ελληνικού κρατισμού. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη δίχως πολιτικά συγκροτημένη φωνή που να υποστηρίζει δραματικές περικοπές στον δημόσιο τομέα, την μείωση των φόρων και τον δραστικό περιορισμό της γραφειοκρατίας. Συνακόλουθα ο νεοφιλελευθερισμός, που σαν σημαία ιδεολογικής επιβολής οδήγησε σωρεία χωρών στην ευημερία και την καταξίωση, δαιμονοποιήθηκε κι’ εξωστρακίσθηκε στα τάρτατα. Συχνά με ευθύνη και πρωτοβουλία των ηγεσιών και της συντηρητικής παράταξης ακόμη.

Η απόληξη είναι πολιτικό αδιέξοδο. Οτιδήποτε καταλήγει να είναι δυσάρεστο ονοματίζεται νεοφιλελεύθερο και ρίχνεται στην κοινή περιφρόνηση. Πιθανώς για τους συντηρητικούς ακόμη και ο κομμουνισμός μπορεί να θεωρηθεί νεοφιλελεύθερος για να καταγγελθεί. Πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης της ΝΔ είχε αποκαλέσει κάποιες θέσεις του ΚΚΕ για δικαιώματα των φυλακισμένων σαν τέτοιες!! Το Μνημόνιο όμως και η πολιτική Παπανδρέου με τους τεράστιους φόρους – όπως σωστά αναφέρει η Εστία – μόνο νεοφιλελεύθερη δεν μπορεί να είναι. Η απάντηση των νεοσυντηρητικών σε μιά χρεοκοπία κράτους θα ήταν φυσιολογικά η αδράνεια. Δανεισθήκατε και χρεωθήκατε, θα έλεγαν. Διαπράξατε δηλ. έγκλημα. Η ποινή είναι η χρεοκοπία. Οπως σωστά αναφέρει σε σχόλιό του στο Journal of Books ο Π. Μανδραβέλης, το ΔΝΤ «δεν παύει να είναι μια πολιτική απάντηση, ένας διακρατικός παρεμβατισμός στις αγορές. Γι’ αυτό πολλοί ακραίοι νεοσυντηρητικοί απεχθάνονται θεσμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Την εποχή, μάλιστα, της παντοδυναμίας των οι ρεπουμπλικάνοι της Ουάσιγκτον προσπάθησαν να τους υπονομεύσουν με την λογική ότι νοθεύουν τον υγιή ανταγωνισμό στις παγκόσμιες αγορές».

Η ίδια όμως η ΝΔ αποκαλεί νεοφιλελεύθερη την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Αποκαλύπτοντας το κενό πολιτικής στρατηγικής στο οποίο βρίσκεται. Στο όνομα τη αντιπαλότητας και της οξείας κριτικής τα πάντα επιτρέπονται . Ακόμα και ο ιδεολογικός αυτοτραυματισμός. Εφ όσον η κυβέρνηση, σύμφωνα με την ΝΔ, προωθεί φιλελεύθερες πολιτικές αυτή, σαν μελλοντική κυβέρνηση, τι μέτρα προτίθεται να εφαρμόσει; Mήπως σοσιαλιστικά; Τα οποία οι ίδιοι οι σοσιαλιστές κι εδώ και στο εξωτερικό ομολογούν πως είναι αναποτελεσματικά και ανέφικτα; O παρεμβατισμός του κ. Ομπάμα στις ΗΠΑ βούλιαξε αύτανδρος (μαζί με τους κκ Στίγκλιτζ, Κρούγκμαν κλπ). Η ΝΔ είναι φανερό πως υπονομεύει η ίδια τις προοπτικές της. Οδηγώντας την κοινωνία αναπόφευκτα στην αναζήτηση κάποιας άλλης γνήσια φιλελεύθερης λύσης.