Είναι λογικό να θυμώνουν οι φίλοι του Αντώνη Σαμαρά όταν κάποιος, όπως εγώ, σημειώνει πως ένα μέρος από το καπέλο (διαφορικό επιτόκιο ελληνικών ομολόγων έναντι ομοιόχρονων γερμανικών ή, ελληνιστί, σπρεντ) που μας έχουν φορέσει οι αγορές οφείλεται στη στάση του. Κακώς! Πρόκειται για μια κοινοτοπία, την οποία, απλώς, επαναλαμβάνουμε όσοι επιθυμούμε να δούμε τα μεγάλα κόμματα να σταματήσουν να σέρνονται πίσω από κάποιες αριστερές «διαστροφικές» αντιλήψεις άρνησης πληρωμών.
Το αρχηγικό επιτελείο της Ν. Δ. δεν θέλει να μοιραστεί κανένα μέρος της διαφαινόμενης αυτής αποτυχίας. Από «πολιτικάντικη» άποψη, η συμπεριφορά είναι εξηγήσιμη. Προφανώς το συγκεκριμένο κόμμα διαβάζει σωστά τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, όπου καταγράφεται η... χαρακτηριστική αδιαφορία με την οποία το περιβάλλουν οι ψηφοφόροι, μεγάλο μέρος των οποίων υποστήριξε τον συγκεκριμένο σχηματισμό ακόμη και στην προ έτους εκλογική αναμέτρηση. «Από σούπα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν καεί», μοιάζει να σκέπτεται ο κ. Σαμαράς.
Γιατί ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας όταν, επί πολλούς μήνες, ο κ. Παπανδρέου περιέφερε την αδυναμία του να αντιμετωπίσει με θάρρος την πραγματικότητα που κληρονόμησε, δεν τον πίεσε να λάβει τα απαραίτητα σκληρά μέτρα, όπως είχε προεκλογικά «υποσχεθεί» ο κ. Καραμανλής; Oσο δίκαιο έχει σήμερα ο κ. Σαμαράς όταν κατηγορεί τον πρωθυπουργό για ολιγωρία, που τελικώς βοήθησε στην άνοδο του διαφορικού επιτοκίου, τόσο εύκολα το χάνει αν αναλογιστεί πως η κύρια κριτική του, από τον προϋπολογισμό του Δεκεμβρίου μέχρι τα μέτρα του Μαρτίου, ήταν η αύξηση του ειδικού φόρου στις βενζίνες!
Μπορεί να καθυστέρησε ο Παπανδρέου, το ελληνικό χρέος, όμως, είχε πραγματικά φτάσει στο απίθανο σημερινό επίπεδο και το κρατικό ταμείο δεν είχε αρκετά χρήματα για να πληρώνει, ταυτόχρονα, και τα χρεολύσια και τις δαπάνες του σημερινού κράτους. Ευτυχώς, βρέθηκαν οι φίλοι να μας δανείσουν και για τα δύο. Aλλωστε, ο πρόεδρος της Ν. Δ. αποδέχεται τη σχετική υποχρέωση, δηλώνοντας ότι θα μείνει «μέσα στο Mνημόνιο» όσο καιρό χρειαστεί προκειμένου να ανοίξουν και πάλι οι διεθνείς αγορές για το ελληνικό κράτος, τις ελληνικές τράπεζες, την ίδια την Ελλάδα.
Το κόμμα της Ν. Δ. αναγνωρίζει ότι η χώρα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς Μνημόνιο. Ζητάει αναδιαπραγμάτευση. Oμως, ακόμη και στη Θεσσαλονίκη ο Αντ. Σαμαράς δεν έδωσε καμία σαφή ένδειξη που να καθιστά ρεαλιστική την κριτική του. Ποια είναι, λοιπόν, η πλατφόρμα επί της οποίας μπορεί η χώρα να ξανασυζητήσει; Oταν υποστηρίζει πως το κράτος μπορεί να πωλήσει ακίνητη περιουσία αξίας 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, είναι έτοιμος να υποστηρίξει τα πωλητήρια που θα βάλει η κυβέρνηση και να συνυπογράψει στο συμβολαιογραφικό γραφείο; Ή μήπως, όπως είναι το πιθανότερο, θα περιοριστεί να καταγγείλει τα σκάνδαλα που θα συνοδεύσουν την εκποίηση των «ασημικών» του κράτους; Να γιατί επιμένω πως χωρίς συνεννόηση και συνομολογία των υποχρεώσεων της χώρας, τα σπρεντ θα συνεχίσουν να αποδεικνύουν πόσο δίκιο έχουν οι ξένοι που βλέπουν πως οι Eλληνες δεν αποδεικνύουν ότι είναι ικανοί να σώσουν τη χώρα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου