Να αρχίσουμε από τα βασικά. Είναι για μένα θέμα αρχής ότι μια δολοφονία, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες πραγματοποιείται, είναι ως πράξη κάτι αποτρόπαιο, αδιανόητο, και εξοργιστικό. Και υπ΄ αυτήν την έννοια απόλυτα καταδικαστέα. Δεν το συζητάμε καν. Με ποιο δικαίωμα αφαιρείς τη ζωή ενός ανθρώπου; Ποιος στο εκχώρησε και από πού το άντλησες; Πάμε τώρα στα ειδικότερα: όπως και τότε, που δρούσε η 17 Νοέμβρη, μου ήταν αδύνατον να καταλάβω πώς λειτουργούσε το μυαλό αυτών των ανθρώπων. Τι ήταν αυτό δηλαδή που έκανε τον Γιωτόπουλο να φωνάζει τον Κουφοντίνα και τους υπόλοιπους να .......
....... συσκέπτονται και μετά να δίνει εντολή στους Ξηρούς να σκοτώσουν αυτόν ή εκείνον. Με τον καιρό όμως πείστηκα ότι οι τύποι αυτοί - όπως και τελικά αποδείχθηκε- ήταν κάτι πειραγμένα ανθρωπάκια που, ζώντας στον ψεύτικο κόσμο που είχαν δημιουργήσει από μόνοι τους, επιζητούσαν την αναγνώριση σκοτώνοντας ανθρώπους ή βάζοντας βόμβες. Οι συλλήψεις των μελών του Επαναστατικού Αγώνα επιβεβαίωσαν ότι όντως κάτι δεν πάει καλά μ΄ αυτούς- δεν μπορεί να σκέφτεσαι πως σκοτώνοντας έναν ή περισσότερους θα γίνει η κοινωνία καλύτερη. Χειρότερη ναι, καλύτερη σίγουρα όχι...
Λάσπη και χυδαιότητα στην μπλογκόσφαιρα
Τώρα για την περίπτωση του Γκιόλια. Εγώ δεν είμαι της Αντιτρομοκρατικής να ξέρω αν η δολοφονία του ήταν όντως πράξη τρομοκρατίας ή ήταν εκτέλεση ενός μαφιόζικου συμβολαίου που είχε αγοράσει κάποιος, ο οποίος είχε πληγεί από τις αναρτήσεις στο μπλογκ του μακαρίτη. Λίγο με απασχολεί, πρέπει να πω. Σημασία έχει ότι δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος και άφησε πίσω του γυναίκα και δύο παιδάκια. Στέκομαι όμως σ΄ αυτό που ανέφερα προηγουμένως: με την εκτέλεσή του θα γίνει καλύτερη η κατάσταση στην μπλογκόσφαιρα; Θα σταματήσουν οι εκβιασμοί; Θα περιοριστεί η χυδαιότητα; Η λάσπη; Οι άθλιες επιθέσεις εις βάρος ανθρώπων που έχουν κάποια ισχύ; Θα λείψουν τα «πληρωμένα συμβόλαια» εξόντωσης αντιπάλων εκείνων που πληρώνουν; Θα αλλάξει ο τρόπος που πολλοί (δεν λέω όλοι) από τους μπλογκάδες αντιμετωπίζουν τα προβλήματα του τόπου; Η ισοπέδωση ότι όλοι οι πολιτικοί τα πιάνουν; Θα σταματήσει ο λαϊκισμός; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Οχι μόνο γιατί αυτά τα ζητήματα δεν λύνονται με πιστολιές μέσα στη μαύρη νύχτα, αλλά γιατί αυτή εδώ η χώρα ποτέ της δεν κατάφερε να βάλει κανόνες πουθενά. Ολα μισά τα κάνει. Ολα μισά και μίζερα...
Σπανίως λένε αλήθειες, και συνήθως μισές...
Μου λένε διάφοροι ότι η μπλογκόσφαιρα είναι μια μορφή άμεσης δημοκρατίας και πως αποτελεί βήμα για τον πολίτη να πει ελεύθερα τη γνώμη του. Μπορεί. Αλλά κανείς δεν θα με κάνει να αποδεχτώ πως πίσω από την ανωνυμία της υπογραφής «αναγνώστης» υπηρετείται η αρχή της άμεσης δημοκρατίας. Οχι. Υπηρετούνται συμφέροντα, υλοποιούνται συμφωνίες, εκτελούνται συμβόλαια, εκδηλώνονται προσωπικές εμπάθειες, κάποιοι εκδικούνται, άλλοι συκοφαντούν, χυδαιολογούν, ρίχνουν λάσπες εκ του ασφαλούς. Και σπανίως λέγονται και αλήθειες. Συνήθως μισές. Αλλοτε ούτε καν το 1/4. Και όπως συνήθως γίνεται, όλο το υπόλοιπο είναι πασπαλισμένο με μπόλικη διαστρέβλωση, πολλά ψέματα και μεγάλες δόσεις λαϊκισμού. Ε, λοιπόν εμένα αυτό δεν με εκφράζει. Ούτε και μ΄ αρέσει. Και δεν είναι και δημοσιογραφία αυτό το πράγμα. Ούτε θα γίνει ποτέ. Οσο κι αν εκείνοι που υπηρετούν αυτή την «τέχνη» επιμένουν να αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι...
Φταίμε κι εμείς. Δεν μιλήσαμε όταν έπρεπε
Θα μου πεις τώρα, σιγά εσείς οι υπόλοιποι, οι «άγιοι». Οχι, άγιοι δεν είμαστε, ούτε και θα γίνουμε. Ο καθένας από μας έχει μερικούς σκελετούς στην ντουλάπα του, τους οποίους συνήθως δεν τους ξέρει μόνο εκείνος, αλλά και αρκετοί γύρω του και μετά υπάρχει αυτή η «ειδική» σχέση «πηγής» (συνήθως πολιτικού) και δημοσιογράφου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια κατάσταση περίπου σαν την «ισορροπία του τρόμου» που επικρατούσε στον κόσμο μεταξύ ΗΠΑ - Σοβιετίας τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου. Είναι όλοι ή σχεδόν όλοι σε φάση «άσε μην ανοίξω το στόμα μου». Συνήθως, όπως συμβαίνει και με τα μεγάλα μυστικά στις οικογένειες, αυτά λέγονται για να λέγονται- τα στόματα δεν ανοίγουν ποτέ. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να πω ότι, ναι, και στη φανερή δημοσιογραφία εκτός από δημοσιογράφους που τιμούν το επάγγελμα (το επάγγελμα, όχι το λειτούργημα...) δρουν και εκβιαστές και εκτελεστές συμβολαίων. Οτι, ναι, αρκετοί εξ ημών έχουν συγκεκριμένες ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα, το είδος της δημοκρατίας που υπάρχει, το επίπεδο του πολιτικού κόσμου. Και έχουν ευθύνες γιατί όταν έπρεπε να μιλήσουμε δεν μιλήσαμε, κι όταν έπρεπε να καταγγείλουμε δεν το κάναμε- στη λογική της «ειδικής» σχέσης που λέγαμε. Αλλά προφανώς αυτό είναι τελείως διαφορετικό πράγμα απ΄ ό,τι η «δημοσιογραφία» που προανέφερα. Γιατί εμένα με ξέρεις, με βλέπεις, με κρίνεις. Με επικροτείς ή με απορρίπτεις. Τον «αναγνώστη» δεν θα τον μάθεις ποτέ...
Να πληρώσουμε όλοι οι άλλοι, αλλά όχι αυτός
Επίσης ποτέ δεν θα μάθουμε τι είναι αυτό που καθοδηγεί τις σκέψεις των δικαστών. Πες, ρε παιδί μου, είσαι εσύ δικαστής. Τι είναι αυτό που σε καθοδηγεί; Αλλά θα ΄θελα πολύ να γνώριζα τις απόψεις του συνόλου του δικαστικού κόσμου- λαλίστατους εισαγγελείς και προέδρους που βγαίνουν στα κανάλια- για την «πρωτοβουλία» του συναδέλφου τους δικαστή να προσφύγει στα δικαστήρια κατά της απόφασης του υπουργείου Οικονομικών με την οποία περικόπτεται ο μισθός τους. Ποια είναι η άποψή τους επ΄ αυτού; Σωστά έπραξε ο δικαστής; Δηλαδή τον δικαιολογούν; Είναι θεμιτό και λογικό ένας λειτουργός της Δικαιοσύνης να προσφεύγει στα δικαστήρια για μια απόφαση που αφορά όλους τους Ελληνες; Γιατί, τι λέει ο ποιητής; Εμένα δεν με νοιάζει που έκοψες τον μισθό των άλλων, το δικό μου ασ΄ τον κάτω! Και να πεις ότι παίρνει λίγα ο κυρ δικαστής; Εξι (αριθμός 6) χιλιάρικα τον μήνα! Και δεν θέλει να τα χάσει. Θέλει, αντιθέτως, να πληρώσουμε όλοι οι άλλοι, αλλά όχι αυτός. Διότι προφανώς θεωρεί εαυτόν θεόσταλτο ή κάτι τέτοιο. Να δω ποιος δικαστής θα δεχτεί να εκδικάσει αυτή την προσφυγή... Εξομοιώνουν εαυτούς με τον πολιτικό κόσμο!
Αλλά θα μου πεις είναι κάτι καινούργιο αυτό; Εδώ οι δικαστές έχουν σηκώσει «μπαϊράκι» κατά του Ασφαλιστικού. Και δεν είναι απλώς ότι θεωρούν «κεκτημένο» τους την 25ετία για τη σύνταξη (ώρες είναι να ζητήσουν να ενταχθούν στα βαρέα και ανθυγιεινά) είναι ότι αντιδρούν έντονα στην ένταξή τους στο ΙΚΑ. Τη θεωρούν... υποβάθμιση- διότι προφανώς δεν μπορούν να συγχρωτίζονται με όλους τους άλλους εργαζομένους. Το απίθανο στην περίπτωσή τους είναι και το ακόλουθο: εξομοιώνουν εαυτούς με τον πολιτικό κόσμο! Θα δέχονταν λέει να ενταχθούν στο ΙΚΑ υπό τον όρο να συμπεριληφθούν σ΄ αυτό και οι υπουργοί και οι βουλευτές! Το αίτημα που προφανώς υπακούει στη λαϊκή ρήση «κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες» αποκαλύπτει πως σ΄ αυτόν τον τόπο δύσκολα θα γίνει κάτι ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου