Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, έλεγε ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης. Στην Ελλάδα, όμως, του σήμερα το κατεστημένο νοσηρό πολιτικό σκηνικό συνθέτει την αποκαρδιωτική εικόνα ενός απόλυτου και εφιαλτικού αδιεξόδου…
Από τη μια ο Γιωργάκης που έγινε «Γιώργος» ή, κατ’ άλλους «Γιώργαρος», πρωταγωνιστής σε σενάριο πολιτικής φαντασίας, πασχίζει να ισορροπήσει ανάμεσα στο «σοσιαλιστικό παράδεισο» του «λεφτά υπάρχουν!» και στην δεινή υπερκομματική πραγματικότητα του «χρεωκοπήσαμε»… Μια χρεωκοπία στην οποία το κόμμα του φέρει την κύρια αναλογικά ευθύνη, έχοντας κυβερνήσει τα 20 από τα 16 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Με τα πρώτα 4 από αυτά (1981-1985) να συνιστούν μια πρωτόγνωρη ιστορικά ναρκοθέτηση σε βάρος της Ελληνικής Οικονομίας.
Από την άλλη ο... Αντωνάκης, ο «αρχηγός-ήλιος» της «Νέας Άνοιξης» ή της «Νέας Ν.Δ.», ανήμπορος να κατανοήσει πού βρίσκεται και τι θέλει να εκφράσει… Παραπαίει κωμικοτραγικά από τη «συναίνεση» στο «όχι σε όλα», χωρίς ούτε για το ένα ούτε για το άλλο να έχει πείσει κανένα! Και κυρίως τα κορυφαία στελέχη του δικού του κόμματος που ευκαίρως ακαίρως τον «αδειάζουν» με προσωπικές στρατηγικές και απόψεις. Φυσικό και αναμενόμενο, αφού δεν υπάρχει κοινή γραμμή πλεύσης και επεξεργασμένος προγραμματικός λόγος. Μια που ο πρόεδρος ασχολείται πιότερο με το εσωκομματικό «κυνήγι μαγισσών» παρά με την υπό οικονομική κατάρρευση Ελλάδα και τα προβλήματά της…
Ανάξιοι και κατώτεροι των περιστάσεων και οι δύο «συμφοιτητές», τραγική απόγνωση για τους Έλληνες, τα μεγάλα θύματα της ανικανότητας και της ενοχής των κυβερνώντων.
Για τα υπόλοιπα κόμματα και κομματίδια τι να πει κανείς… Όταν το κρέας έχει βρωμίσει δεν το σώζουν οι… μαϊντανοί και τα λοιπά ζαρζαβατικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου