Η στήλη έχει επισημάνει και παλαιότερα τη ροπή του βουλευτή Κώστα Μαρκόπουλου προς τις τολμηρές μεταφορές, τα ιδιότυπα συντακτικά σχήματα και, γενικώς, προς όλα εκείνα τα γλωσσικά στοιχεία που προσδίδουν στον πολιτικό λόγο του κάτι το «ποιητικό», υπό την έννοια ότι αφήνουν να πλανάται η εντύπωση ότι, ως ρήτωρ, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του ο δεύτερος τη τάξει κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ., κατά κάποιο τρόπο επεκτείνει τα όρια της γλώσσας της πολιτικής.Εξοχο παράδειγμα ο ύμνος προς τον Αντώνη Σαμαρά, με τον οποίο τελειώνει βαρυσήμαντο άρθρο του σε εφημερίδα προσκείμενη στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Δεν προέρχεται από παραδοσιακή πολιτική οικογένεια. Οχι πως αποτελεί μειονέκτημα η αναζήτηση κληρονομικών αρχόντων. Είναι, ωστόσο, πρόβλημα η διαιώνιση αυτής της νοοτροπίας. Ετσι, χωρίς χρέη, χωρίς εξαρτήσεις, ραπίζοντας τις ισορροπίες, αποθεώνοντας τις αξίες και τους άξιους, καλείται να απενοχοποιήσει μια παράταξη από συμπλέγματα και αγκυλώσεις». Βλέπουμε, εδώ, με πόση τέχνη ο Κ. Μαρκόπουλος πλέκει τους φιλοσοφικούς στοχασμούς του για το κληρονομικό δικαίωμα στην πολιτική ηγεσία με την -τουλάχιστον πρωτότυπη- εικόνα ενός Σαμαρά ο οποίος ραπίζει τις ισορροπίες και αποθεώνει τους άξιους!
(Ωραίες οι αναλύσεις στον Τύπο για τα πολιτικά προβλήματα που έχει μπροστά του ο νέος αρχηγός της Ν.Δ., το δυσκολότερο όλων όμως είναι οι ακραιφνείς πιστοί του...)
Και προσωκρατικός
Πάντως, επειδή οφείλω να αντισταθμίσω τους επαίνους για τον Κ. Μαρκόπουλο, επισημαίνω και μία αδυναμία του ύφους του: Πολύ συχνά ....
(ίσως επειδή προσπαθεί να μεταδώσει πολύ σύνθετες σκέψεις σε ανθρώπους που δεν έχουμε τις ίδιες δυνατότητες με εκείνον) ο λόγος του γίνεται σκοτεινός, απροσπέλαστος, σχεδόν προσωκρατικός.
Γράφει, π.χ., στο προηγούμενο άρθρο του: «Ο θάνατος των ιδεολογιών συνεχίζεται δυστυχώς και από τη σοσιαλιστική (;) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε λίγες εβδομάδες οι αγορές θεοποιήθηκαν και οι αποκρατικοποιήσεις έγιναν σανίδα σωτηρίας». Δεν μπορώ να καταλάβω πού το βλέπει αυτό το ΠΑΣΟΚ ο Κ. Μαρκόπουλος, όμως με τον σκοτεινό λόγο του, ενδεχομένως προξενείται σε ορισμένους αναγνώστες (οπωσδήποτε τους πιο αδύναμους πνευματικά) η απολύτως ψευδής εντύπωση ότι ο Κ. Μαρκόπουλος είτε ασκεί κριτική στο ΠΑΣΟΚ από τα αριστερά είτε ότι, απλώς, δεν ξέρει τι του γίνεται...
Ο μικρός Νικολά
Είναι γνωστός με διάφορα προσωνύμια, όμως όσοι συνάδελφοί του, είτε στη Βουλή είτε στη Ν.Δ., αντιμετωπίζουν με κατανόηση την ανθρώπινη αδυναμία προτιμούν να τον αποκαλούν «μικρό Νικολά». Οχι γιατί θυμίζει σε τίποτα τον άτακτο πιτσιρίκο που επινόησε ο Γκοσινί και σχεδίασε Σεμπέ, αλλά επειδή τον θεωρούν ό,τι πλησιέστερο στον Σαρκοζί διαθέτει ο πολιτικός κόσμος. Είναι και αυτός υπέρμετρα φιλόδοξος, μέγας θαυμαστής του ωραίου φύλου και, επίσης, ό,τι του λείπει σε ύψος το αναπληρώνει με ύφος και στόμφο.
Προ μερικών μηνών, εμφανίσθηκε σε ουζάδικο της Πειραϊκής, συνοδεύοντας εκθαμβωτική βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, διευκρινίζω ότι δεν επρόκειτο για την αντιπρόεδρο της Βουλής κυρία Ροδούλα Ζήση...) Ο «μικρός Νικολά» μπήκε στον χώρο, φορώντας το ύφος «ναι, εγώ είμαι· θαυμάστε με». Βεβαιώθηκε ότι όλοι τον είδαν, απόλαυσε το γεύμα, τη συντροφιά, μα περισσότερο τον φθόνο των άλλων (που ποιος ξέρει τι να έβαζαν στον νου τους) και απήλθε. Σαν πραγματικός κύριος (κατά την αντίληψή του για το είδος, τουλάχιστον...) κάλεσε τον οδηγό να του φέρει τη Μερσεντές μπροστά στο κατάστημα, έβαλε την κυρία να καθίσει μόνη της στο πίσω κάθισμα, ενώ εκείνος βολεύτηκε στη θέση του συνοδηγού.
Θα μπορούσε να ήταν ένα τέλειο μεσημέρι στον βίο του «μικρού Νικολά», εκτός από μια λεπτομέρεια. Στο ίδιο κέντρο, βρίσκονταν και δύο φίλοι μου, οι οποίοι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους με το θέαμα. Ετσι, όταν αποχωρούσε ο «μικρός Νικολά», ένας από τους δύο -εκείνος που είχε κατεβάσει ένα τσίπουρο παραπάνω- ύψωσε στεντόρεια φωνή από το βάθος του καταστήματος: «Ψηλέ! Ε, ψηλέ!» και ο «μικρός Νικολά» γύρισε προς το μέρος του...
Tου Στεφανου Κασιματη στην 'Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου