του Αθανασιου Ελλις
Είναι πλέον σαφές ότι η ανάκτηση της αξιοπιστίας αποτελεί στο σημερινό αρνητικό για την Ελλάδα ευρωπαικό περιβάλλον προϋπόθεση της όποιας μελλοντικής διεκδίκησης. Ομως, κάποιοι ...
παραμένουν εθισμένοι όχι μόνο στις παραπλανητικές προεκλογικές εξαγγελίες τους, αλλά και σε μετεκλογικές εμμονές.
Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί ένα νέο «θέατρο του παραλόγου», καθώς κορυφαίοι πολιτικοί συνεχίζουν να προβάλουν, περίπου ως αυτονότητα και εξασφαλισμένα, ζητήματα που οι εταίροι μας έχουν καταστήσει σαφές ότι σε αυτή τουλάχιστον τη φάση δεν προτίθενται να συζητήσουν, και από την άλλη, βλέπουν τεχνοκράτες, που έχουν αίσθηση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, να εμφανίζονται συγκρατημενοι και να αποφεύγουν τις πατριωτικές κορόνες, επιχειρώντας να διαχειρισθούν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, γνωρίζοντας ότι μόνο μια συναινετική προσέγγιση που θα βασίζεται σε έργα και όχι σε λόγια, πόσω μαλλον σε «μαχητικές διεκδικήσεις», θα επιτρέψει στη χώρα να επιτύχει κάποιες αλλαγές στο περίπλοκο και αρνητικό για την Ελλάδα δημιουργηθέν περιβάλλον.
Υπό αυτό πρίσμα, άλλωστε, επέλεξε ο κ. Γιάννης Στουρνάρας να περιορίσει τις προσδοκίες για άμεση και επιθετική επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και προέβαλε ως προτεραιότητα τις αποκρατικοποιήσεις, υπογράφοντας την πώληση των τεσσάρων airbus της Ολυμπιακής, η ακινησία των οποίων είχε μειώσιει σημαντικά την τιμή τους, ενώ έδωσε βάρος στην ταχεία ολοκλήρωση των έξι αποκρατικοποιήσεων, για τις οποίες ήδη εξελίσσονται οι διαγωνιστικές διαδικασίες (Κρατικά Λαχεία, Ελληνικό, ΔΕΠΑ/ ΔΕΣΦΑ, IBC, Κασσιώπη, Αφάντου).
Είναι περίεργο ότι οι επικρίσεις για τη στάση του κ. Στουρνάρα στο Eurogroup προήλθαν από τον κ. Ευάγγελο Βενιζελο, έναν άνθρωπο που λόγω της προηγούμενης θητείας του ως υπουργός Οικονομικών γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τα «περιθώρια» διαπραγμάτευσης σε αυτή τη φάση.
Και δεν μπορεί από τη μια να αυτοπροβάλλεται ως ηγέτης του κόμματος που σήκωσε μόνο του τον «σταυρό του μαρτυρίου» κατα τους πρώτους δέκα οκτώ μήνες μετά την προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, και από την άλλη για λόγους εσωτερικής πολιτικής, να προβαίνει σε κινήσεις που έχουν έντονα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά.
Σε μια άλλη χώρα και σε έναν άλλο πολιτικό κόσμο, θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι η προβολή το τελευταίο διάστημα κάποιων μαξιμαλιστικών θέσεων από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ γίνεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και προσφέρεται ως εργαλείο αξιοποίησης για τον υπουργό Οικονομικών. Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πως η στάση του κ. Βενιζέλου είναι περισσότερο κυνική και λιγότερο πατριωτική...
Οπως απέδειξε και με την ατυχή επιλογή του να μην συμμετάσχουν στην κυβέρνηση κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία, παρα τις αντιδράσεις συντεχνιών, είχαν πείσει για την αποτελεσματικότητά τους σε πολύ ευαίσθητους τομείς, και άρα με την παρουσία τους θα συνέδραμαν στην εθνική προσπάθεια, έτσι και τώρα θέλει να περιορίσει το πολιτικό κόστος από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση και να ανακτήσει τη χαμένη διείσδυση σε παραδοσιακές δεξαμενές ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά δεν γίνεται να προβάλει ως μείζον πολιτικό επιχείρημα ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί παράγοντα σταθερότητας και ενότητας που διαχειρίσθηκε την οικονομία και γνωρίζει τις δυσκολίες στη σχέση με την τρόικα, και την ίδια ώρα να υποκύπτει σε λαϊκισμούς και να επικρίνει όσους στην πρώτη τους επαφή με ένα διστακτικό, αν όχι αφιλόξενο, Εurogroup, δεν «απαίτησαν» τριετή επιμήκυνση «εδώ και τώρα».
Αν το ΠΑΣΟΚ πρόκειται να έχει κάποιο ρόλο στο μελλοντικό πολιτικό γίγνεσθαι -κάτι που μένει να αποδειχθεί- θα το πετύχει ακολουθώντας τον δρόμο της εξωστρέφειας και του ρεαλισμού, όχι αυτόν της εσωστρέφειας και του λαϊκισμού.
// Καθημερινή //
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου