του Μπαμπη Παπαδημητριου
«Σας θυμίζω ότι δεν είναι δεκαπενταμελές συμβούλιο εδώ μέσα», είπε σε μια αποστροφή ο Αντ. Σαμαράς απευθυνόμενος, προφανώς, στον Αλ. Τσίπρα. Δεν έχει άδικο.
Συχνά η συμπεριφορά των πολιτικών μας θυμίζει τη ...
μαθητεία στην πολιτική, όπως γινόταν στα σχολεία της πασοκικής περιόδου της νεότερης ιστορίας μας. Δυστυχώς, πολύ συχνά οι διαδικασίες του κράτους μας ακολούθησαν την ίδια εγκληματική αφέλεια των «δεκαπενταμελών». Τα όσα στραβά βλέπει κανείς σήμερα έχουν οργανωθεί σε προηγούμενο χρόνο. Το ζητούμενο σήμερα είναι να ξεπεράσουμε εκείνες τις αδυναμίες και τα λάθη που έγιναν. Δικαίως ο κ. Σαμαράς προτάσσει το θέμα των αποκρατικοποιήσεων, για το οποίο ισχύουν όλα τα προηγούμενα. Εχουν περάσει είκοσι χρόνια από τις αρχές του ’90, όταν κατεγράφη η ανάγκη να περιοριστεί δραστικά η εμπλοκή του κράτους στον ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας.
Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει κανείς να τονίσει με έμφαση είναι οι μεγάλες καθυστερήσεις και η έλλειψη συνέχειας στον τρόπο με τον οποίο άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς πολλών κρατικών επιχειρήσεων. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι, σε πολλές περιπτώσεις, το πέρασμα από την κρατική/κομματική διαχείριση στην ιδιωτική/ανοιχτή διαχείριση δεν είχε τη συνέχεια που χρειαζόταν για να καταστεί δυνατή η καταγραφή των πλεονεκτημάτων ή και των υστερήσεων. Σε πολλές περιπτώσεις, η διαδικασία σταμάτησε στην εισαγωγή στο Χρηματιστήριο, χωρίς η μεταβολή αυτή να φθάσει στη βελτίωση του τρόπου διοίκησης. Ο έλεγχος παρέμεινε στα χέρια των κομμάτων με δυσμενέστατα αποτελέσματα στην κερδοφορία, τις επενδύσεις και τη συμβολή που μπορούν να έχουν οι εταιρείες αυτές στην οικονομική ανάπτυξη. Υπήρξαν όμως, ταυτοχρόνως, καλά και πειστικά δείγματα ιδιωτικοποιήσεων. Στις τράπεζες: στην Emporiki Bank, για την οποία εισπράχθηκε υψηλότατο τίμημα, ενώ πληρώθηκαν από τον νέο μέτοχο ζημιές βουνό. Η ενσωμάτωση της Ιονικής σε έναν επιτυχημένο οργανισμό. Το ίδιο με την Πειραιώς, που από «άνευ σημασίας» άδεια κατέστη μοχλός εξελίξεων. Αν ο ΟΤΕ είχε πωληθεί ταχύτερα, το Δημόσιο θα είχε μεγαλύτερο όφελος. Ακόμη κι έτσι όμως, οι δυσκολίες «φορτώθηκαν» σε γερμανικές πλάτες. Η ενοικίαση σε πολύ καλή τιμή του προβλήτα στην Cosco εξασφάλισε σταθερό εισόδημα στο κρατικό ταμείο και επενδύσεις στο λιμάνι. Και ούτω καθ’ εξής...
Είναι καιρός να κατανοήσουν όλοι -και στην αντιπολίτευση- ότι ακόμη κι αν δεν είχαμε το βάρος του χρέους, το δημόσιο συμφέρον επιβάλλει τη μεταφορά της διαχείρισης από το στενό και πρακτικώς κομματικό κράτος στον ευρύτερο και ουσιαστικά ανταγωνιστικό τομέα. Η αποκρατικοποίηση είναι πρώτα εθνική πολιτική και μετά μνημονιακή υποχρέωση.
// Καθημερινή //
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου