by Elli Naki
Οι εκλογές πλησιάζουν, και τα θεωρητικά κλισέ σχετικά με τον εγχώριο φιλελεύθερο, σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό χώρο έχουν εξαντληθεί εδώ και μήνες. Όλοι λίγο πολύ έχουμε εκφράσει τις ...
απόψεις μας για το πραγματικό διακύβευμα της χώρας, και όλοι λίγο πολύ έχουμε συμφωνήσει ότι οι παραδοσιακοί πολιτικοί χώροι έχουν πλέον μετουσιωθεί σε συντηρητικούς οργανισμούς που απλά πασχίζουν να διατηρήσουν την ίδια συντεχνιακή, πελατειακή, αναξιοκρατική και ψηφοθηρική σχέση με την κοινωνία.
Πότε με απλοϊκούς συσχετισμούς, και πότε με προσωπικές ή ομαδικές προσπάθειες, κάθε εγχείρημα να αναδειχτεί ένας ενιαίος πολιτικός χώρος που θα εξέφραζε τις ιδέες, τις νοοτροπίες και τις πολιτικές με τις οποίες λίγο πολύ όλοι συμφωνούμε, δυστυχώς κατέληγε είτε σε προσωπικές φιλονικίες, είτε σε φθίνουσα δυναμική και απαρατήρητη πορεία.
Πολλοί τρέφαμε μία κρυφή αισιοδοξία, ότι η κοινωνική (κυρίως) κρίση, θα ήταν μία ευκαιρία για ολόκληρη την κοινωνία να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές της. Να καταδικάσει το υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα, και μέσα από μία δυναμική αυτοκριτικής, να δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα με αίτημα την πορεία προς τα εμπρός και την αλλαγή σελίδας, αφήνοντας πίσω τα φαντάσματα της μεταπολίτευσης.
Δυστυχώς η διάψευση των προσδοκιών ήρθε σχετικά γρήγορα. Άλλοτε με τραγικές, σχεδόν εγκληματικές, κυβερνητικές αποφάσεις, άλλοτε με επικίνδυνους θεατρινισμούς της αντιπολίτευσης, και άλλοτε με λαϊκισμούς καιροσκόπων της πολιτικής προς την κοινωνία, χάθηκαν δύο χρόνια όχι μόνο βυθίζοντας την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση αλλά πολώνοντας την κοινωνία σε επικίνδυνα άκρα. Επικίνδυνα, τόσο για τη Δημοκρατία, όσο και για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
Τα αποτελέσματα αυτής της κοινωνικής ζύμωσης, είναι πλέον εμφανή με τον σχηματισμό νέων πολιτικών χώρων με ακόμα πιο συντηρητικές ατζέντες και ακόμα πιο επιφανειακή αντιμετώπιση της πραγματικότητας, με μοναδική σημαία μία γενική, αόριστη και λαϊκίστικη αντιμνημονιακή στάση. Χωρίς ουσιαστικές προτάσεις ή εναλλακτικές, χωρίς δυνατό ιδεολογικό υπόβαθρο, και μοναδικά στηρίγματα την παραποίηση και υποκειμενική αντίληψη των εννοιών του "πατριωτισμού", της "κοινωνικής αλληλεγγύης" και της συνεχούς επένδυσης στον συναισθηματισμό και την απλοϊκή πολιτική σκέψη. Το δίπολο "μνημόνιο ή αντί-μνημόνιο" μονοπώλησε την πολιτική σκηνή, κρύβοντας διακριτικά "κάτω από το χαλάκι" σημαντικότερα θεσμικά προβλήματα της χώρας. Οι παραδοσιακοί χώροι της Αριστεράς και της Δεξιάς έχουν πλέον χάσει τους αξιακούς τους ρόλους και αντί να δώσουν τη σκυτάλη σε πιο σύγχρονους και ρεαλιστικούς σχηματισμούς, κατακερματίστηκαν σε μία ενιαία οπισθοδρομική και απολιτίκ "σαλάτα". Ακόμα χειρότερα, διαφαίνεται μία ισχυροποίηση της ακροδεξιάς και της λαϊκής δεξιάς που με τη σειρά τους ενδυναμώνουν τον αντίθετο πόλο της ακρο-αριστεράς. Σχηματισμοί που ξεφεύγουν από στοιχειώδεις δημοκρατικές συμβάσεις κοινωνικής συνοχής και εισέρχονται σε πιο ολοκληρωτικά πλαίσια.
Στην πολυκομματική Βουλή που θα προκύψει μετά τις εκλογές (σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις) θα είναι μεγάλη η απουσία ενός πολιτικού χώρου που αν και μειοψηφία, θα αγωνιζόταν για τις αρχές και τις ιδέες μίας πραγματικά εκσυγχρονιστικής, προοδευτικής και φιλοευρωπαϊκής πολιτικής. Ενώ το πολιτικό φάσμα φαίνεται να διευρύνεται, στην ουσία η νέα κοινοβουλευτική σύσταση θα αποτελείται από συντηρητικές δυνάμεις του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι απαραίτητη μία ύστατη προσπάθεια για ενότητα ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, ώστε να διασφαλιστεί έστω η είσοδος στη Βουλή ενός σχηματισμού που θα έχει ενεργή παρουσία στον συντηρητισμό που πρόκειται να "καταλάβει" τα έδρανα. Είτε συσπειρώνοντας ξεχωριστούς ανθρώπους, είτε πολιτικούς σχηματισμούς με σαφή και κοινή ιδεολογία. Οι περσινές δημοτικές εκλογές άλλωστε, ανέδειξαν την ενδεχόμενη επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Εάν δεν μπουν τώρα τα θεμέλια για έναν πολιτικό χώρο που έχει να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις και προτίθεται να συγκρουστεί με τις συντεχνίες και τα εκάστοτε πολιτικά κατεστημένα, δεν διαφαίνεται η χρονική περίοδος που θα ήταν πιο κατάλληλη. Και στην τελική, η αποσύνθεση ενός πολιτικού χώρου που υποτίθεται ότι κατακρίνει την ασυνεννοησία άλλων πολιτικών σχηματισμών, δεν τιμάει ούτε την Δημοκρατία, ούτε τον τρόπο σκέψης που θα θέλαμε να αποκτήσουμε σε κοινωνικό επίπεδο. Η εξάντληση της θεωρίας στην εσωτερική κατανάλωση, που πολλές φορές αγγίζει επίπεδα ελιτισμού και απομόνωσης από την πραγματική κοινωνία, ουδέποτε παρήγαγε ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις και φυσικά ουδέποτε προσέγγιζε την καθεαυτό κοινωνία.
Θα είναι τραγικό για πρώτη φορά φέτος, κάποιοι από εμάς που έχουμε σταθερή και ξεκάθαρη πολιτική αντίληψη των πραγμάτων, να βρεθούμε σε ανούσια διλήμματα όταν φτάσουμε μπροστά στην κάλπη, ενώ οι πολιτικές αξίες και αρχές μας είναι πιο έντονες και ξεκάθαρες από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου