Η κυβέρνηση οφείλει να υλοποιήσει τον σκληρό πυρήνα των μεταρρυθμίσεων

Είναι φανερό ότι η τελευταία ευκαιρία που δίνουν οι δανειστές στη χώρα συμπίπτει με την υλοποίηση του «σκληρού πυρήνα των μεταρρυθμίσεων».
Όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην Πολωνία, δέχθηκε καταιγισμό πιέσεων ήταν πλέον προβλέψιμο ότι η κεντρική απαίτηση των δανειστών μας επικεντρώνονταν στην τραγικά καθυστερημένη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. 

Τα φορολογικά μέτρα που είχε εξαγγείλει η κυβέρνηση, δεν




θεωρήθηκαν επαρκή, ενώ ούτως ή άλλως ορθώς προσλαμβάνονται ως προσωρινά. 

Κεντρικό ζητούμενο είναι να υλοποιηθεί ο στόχος για μικρότερο κράτος. Ώστε σταδιακά και μακροχρόνια, να αλλάξει ολόκληρη η δομή της οικονομίας. Δεν ήταν πάντως τυχαίο, ότι μέσα στις λέξεις που χρησιμοποίησαν οι εταίροι και δανειστές μας ήταν και μια αναφορά στα «ταμπού» που υπάρχουν στην Ελλάδα. 

Έχουν λοιπόν αντιληφθεί πως η μείωση του κράτους υπήρξε, διαχρονικά, ένα «ταμπού» στη χώρα μας. 

Ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας, που ξέφυγε από κάθε έλεγχο την περίοδο 1981-1985 και έκτοτε συντηρήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν, είχε διαχρονικούς «προστάτες». Αυτοί ήσαν οι πυλώνες του πολιτικού συστήματος: 

Δηλαδή οι κομματικοί μηχανισμοί, ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, και τα συντεχνιακά συμφέροντα. Γι’ αυτό, όταν η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η κυβέρνηση έσερνε τα πόδια της μόλις τίθετο θέμα συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα (που περιλάμβανε και απολύσεις) συναντώντας αντιδράσεις από όλες τις πλευρές και μάλιστα από την υποτιθέμενη «φιλελεύθερη» ΝΔ. 

Παράλληλα, ήσαν πανίσχυρα τα κρατικιστικά ένστικτα σε μεγάλο τμήμα του κυβερνώντος κόμματος, με φωτεινές εξαιρέσεις. Γι’ αυτό καθυστερούσαν οι τομές που με συντριπτικά ποσοστά ζητούσε η κοινωνία, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να στρέφεται στις συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις, καταστρέφοντας έτσι την εικόνα της! 

Με δυο λόγια η κυβέρνηση προτιμούσε να αυτοτιμωρείται πολιτικά, παρά να θίγει τον δημόσιο τομέα! Ενώ βεβαίως βάθαινε η ύφεση. Έτσι πέρασαν δυο ολόκληρα χρόνια για να αποφασιστεί, υπό ασφυκτική πίεση, να κλείσουν άχρηστοι οργανισμοί, όταν η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση στην Πορτογαλία ήδη προχωράει στο κλείσιμο 137 οργανισμών, περίπου το 40% από τους υπάρχοντες.

Η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα είναι ζωτική ανάγκη, που υπερβαίνει ιδεολογίες. Η απάλειψη ενός ταμπού δεκαετιών θα μπορούσε λοιπόν να υλοποιηθεί είτε από μια κεντροαριστερή, είτε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση. 

Σήμερα η πρόκληση βρίσκεται στους ώμους μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης που διαθέτει στελέχη, όπως τον Μόσιαλο, που τολμούν να πουν ότι «θα συγκρουσθούμε με τον κρατισμό, και τον λαϊκισμό και ότι κρατάει την χώρα αλυσοδεμένη σε συντεχνιακά συμφέροντα». 

Την ίδια ώρα η αμιγώς δεξιά και λαϊκιστική ΝΔ δεν θέλει απολύσεις στο δημόσιο, ζητά καθυστέρηση των ιδιωτικοποιήσεων, θωπεύει λαϊκιστικά συντεχνιακά συμφέροντα, ενώ παραπλανά προκλητικά την κοινή γνώμη όταν ισχυρίζεται, ψευδέστατα, ότι υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας. 

Και τώρα, που βρίσκεται η χώρα; Όπως τονίσαμε την περασμένη εβδομάδα, «μια σελίδα γύρισε» στις σχέσεις μας με την Ε.Ε.. 

Η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στο ναδήρ. Άρα η κυβέρνηση οφείλει να υλοποιήσει τον σκληρό πυρήνα των μεταρρυθμίσεων που αφορούν τον κρατικό τομέα. 

Μόνο έτσι θα ανακάμψει η οικονομία και θα επανακτηθεί η αξιοπιστία της χώρας.

 Επίσης, το να «σωθούμε» προσωρινά, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Καθώς αν συντηρήσουμε τα γνώριμα κρατικιστικά ταμπού, δεν θα αποφύγουμε, στο τέλος της ημέρας, τα χειρότερα.

/ / Το τέλος των ταμπού; / / του Γιάννη Λούλη / /