Χθες το πρωί, την ώρα που ετοιµαζόµουν να ανοίξω την είσοδο του γραφείου µου διέκρινα στο πεζοδρόµιο δύο ολόγυµνα οπίσθια, τα οποία ή ετοιµάζονταν να κάνουν ή µόλις είχαν κάνει το καθήκον που τους έταξε η φύση. Πριν προλάβω να στρίψω το κλειδί, πίσω από τα οπίσθια είχε .................
.........................
προβάλει το κεφάλι ενός γενειοφόρου νέου το οποίο, προφανώς εκτιµώντας τη φλεγµατική µου στάση, µε καθησύχασε δηλώνοντάς µου ότι δεν έκανε αυτό που νόµιζα ότι έκανε. ∆ιακριτικός όπως είµαι, δεν τον ρώτησατι έκανε. Σκέφτηκα πολύ απλά ότι είναι ανθρωπιστικό δικαίωµα του καθενός να υπηρετεί τη φύση του, όπως και είναι ανθρωπιστική µου υποχρέωση να µην εµποδίζω την άσκηση των σωµατικών δικαιωµάτων του οποιουδήποτε.
Πολύ πριν οι οικολόγοι αναλάβουν την προστασία των απειλούµενων µε εξαφάνιση βατραχοειδών, πολύ πριν οι δυτικές κοινωνίες αναγνωρίσουν τη χάρτα των δικαιωµάτων του ατόµου, πριν ακόµηκαι από την αποδοχή του habeas corpus, η ικανοποίηση των σωµατικών αναγκών έχει αναγνωρισθεί ως κεκτηµένο δικαίωµα.
∆εν ξέρω πόσοι από σαςθα συµφωνήσετε µε την εκδοχή του ανθρωπισµού που αναγκάστηκα να αποδεχθώ για να µην ξεκινήσω τη µέρα µου φωνάζοντας, βρίζοντας, ουρλιάζοντας ή απλώς µεµψιµοιρώντας για να οικτίρω τον εαυτό µου, τη χώρα µου, την κυβέρνηση,τον δήµο, το κράτος, τον ΟΑΣΑ, τις ∆ΕΚΟ και όποιον άλλον αρµόδιο ή αναρµόδιο παρέσυρε η ακατάσχετη έκκριση αδρεναλίνης που προκάλεσε ησυνάντησή µου µε τα γυµνά οπίσθια.
Ακόµη όµως καιόσοι διαφωνείτε οφείλετε να παραδεχθείτε πωςδεν είναι ούτε πρωτότυπη ούτε αιρετική. Είναι µιαεκδοχή που η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας έχει κατοχυρώσει µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Πολλοί σιτίζονται απ’ αυτήν, και δεν εννοώ µόνον τους λαθρέµπορους από την Κεντρική Αφρική ή την Ασία που καλύπτουν τα κενά της οικονοµικής κρίσης. Εννοώκαι όσους ασκούν το συµπαθές επιτήδευµα του «κοινωνικώς ευαίσθητου» καταδικάζοντας όλους τους υπόλοιπους να βράζουν στο ζουµί της αναλγησίας τους.
Σαν τους παλιούς καλούς ραφτάδες, έχουν πάρει µια µεζούρα και κόβουν κοστούµια ανάλογα µε τις διαστάσεις του ανθρωπισµού του καθενός. ∆εν ξέρω αν και τα δικά τους καταστήµατα θα ανοίγουντα Σάββατα, όµως εκείνοπου ξέρω είναι πως πρέπει και το επάγγελµα τού «κοινωνικώς ευαίσθητου» κάποτε, επιτέλους, να ανοίξει.
Ισως ο ανταγωνισµός επιτρέψει να αποκατασταθεί κάποιο µέτρο της αξίας και στο µέτρο του ανθρωπισµού.
Θεωρούν, για παράδειγµα, πως είναι πιο ανθρωπιστικό να µετατραπούν οι µεγάλες πόλεις σε χωµατερές της ανθρώπινης απελπισίας παρά να προστατευθεί ο δηµόσιος χώρος από τη δραστηριότητα των λαθρεµπόρων της ζωής.
Και εξεγείρονται µε την ιδέα του «τείχους».
«Το τείχος συµβολικά περιφράσσει το τοπίο της κρίσης» λένε, και όποιος καταλάβει τι λένε πολύ θα ήθελα να µου το εξηγήσει. Μακάρι να έφταναν µερικά χιλιόµετρα από συρµατόπλεγµα για να περιφράξουµε την κρίση, να την αποµονώσουµε και να τελειώνουµε.
Εχουν και τα σύµβολα την αξία τους, θα µου πείτε. Η επίδειξη γυµνών οπισθίων µπροστά στο Κοινοβούλιο είναι µια χειρονοµία που συµβολίζει την αγανάκτηση. Η δηµόσια αφόδευση όµως δεν συµβολίζει τίποτε. Κατεβάζει την κοινωνική ζωή στο επίπεδο της στυγνής πραγµατικότητας, πνιγηρής, δύσοσµης, ανεξέλεγκτης. Και υπό το πρίσµααυτής της πραγµατικότητας, οφείλουµε να αντιµετωπίσουµε και το πρόβληµα τηςλαθροµετανάστευσης, τουτείχους ή τωνθαλάσσιων συνόρων. Να συνειδητοποιήσουµεκατ’ αρχάς πως, ασχέτως αριθµών,οικονοµικής κρίσης και λοιπών εύκολαµετρήσιµων παραµέτρων, µια κοινωνία η οποία έχει καταργήσει τα εσωτερικά της σύνορα, τα όρια της κοινωνικής συµπεριφοράς, είναι ανοχύρωτη πρωτίστως απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. Τα συρµατοπλέγµατα στον Εβρο είναι µια σχεδόν γραφική λεπτοµέρεια στο όλο τοπίο.
Οι αντιδράσεις όµως που προκάλεσαν δείχνουν, εκτός από την επαγγελµατική συνέπεια της εργολαβικής Αριστεράς, ότι τα ερείσµατα της κοινής λογικής, ακόµη και σ’ αυτό το ζήτηµα, αφήνουν τη σκέψη µας απροστάτευτη. Το θέµα δεν είναι αν ο πακιστανός άστεγος που αφοδεύειστην πλατεία τουΑγίου Παντελεήµονα έχει λιγότερα δικαιώµατα από τον έλληνα άστεγο που αφόδευε χθες το πρωί δίπλα στην πόρτα του γραφείου µου. Το θέµα είναι αν η ελληνική κοινωνία έχει ακόµη τα αντανακλαστικά για να µπορέσει να αποκαταστήσει τα όρια της κοινωνικής συµπεριφοράς που έχει η ίδια καταλύσει.
Γιατί, ως γνωστόν, η ίδια η έννοια του δικαίου στηρίζεται στην αποδοχή τωνορίων, µε συρµατοπλέγµατα ή χωρίς.
Είναί λαθος
η «κοινωνική ευαισθησία» που θεωρεί ότι είναι πιο ανθρωπιστικό να µετατραπούν οι µεγάλες πόλεις σε χωµατερές της ανθρώπινης απελπισίας παρά να προστατευθεί ο δηµόσιος χώρος από τη δραστηριότητα των λαθρεµπόρων της ζωής
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου