Με τον τηλεαποχυμωτή «καθαρίζουν» τα σκάνδαλα.

Από το 1985 μέχρι σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάμε σε εκλογές χωρίς σκάνδαλα. Ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ με την ψεύτικη αφίσα του Μητσοτάκη, που εκ των υστέρων μάθαμε ότι ήταν κατασκευασμένη και δημοσιοποιήθηκε την κατάλληλη στιγμή για να επηρρεάσει το ............

................

εκλογικό αποτέλεσμα. Έκτοτε την ίδια περίπου λογική έχει η σκανδαλολογία που έγινε μόνιμο φαινόμενο σε όλες τις εκλογικές μάχες και είχε διαστάσεις δικομματικής αντεκδίκησης. Μια μορφή πολιτικής βεντέτας!

Το ερώτημα είναι τι γίνονταν μετά; Η πηγή της σκανδαλοποίησης, η περίφημη αφίσα αποδείχτηκε ότι ήταν κατασκευασμένη. Με τα σκάνδαλα όμως, που έβρισκαν φανατικό κομματικό ακροατήριο και οδηγούσαν σε πτώσεις κυβερνήσεων τι κάναμε; Τίποτα! Σχεδόν κανένα σκάνδαλο δεν οδηγήθηκε στη δικαισύνη, σε Εξεταστικές αποδεικνύονταν περίτρανα η κατασκευή τους ή οδηγούσαν σε απαλλαγή των εμπλεκομένων με τη μέθοδο της παραγραφής, της «ανευθύνης» των υπουργών και την πολλαπλή έκδοση πορισμάτων.

Στην κοινωνία όμως αναλάμβανε πάντα το δικομματικό σύστημα ενημέρωσης. Δηλαδή παραπληροφόρησης. Με κυρίαρχο στο χώρο, το διαπλεκόμενο σύστημα μεγαλεργολάβων και προμηθευτών. Η σκηνοθετημένη απόδοση των σκανδάλων λειτουργεί είτε ως μοχλός πίεσης για εκταμίευση δημοσίου χρήματος, είτε οδηγεί πάντα σε πρόσκαιρα κομματικά οφέλη, κάτι σαν ανεπίσημη εκδήλωση «εκτίμησης» των μεγαλοσυμφερόντων προς την εκάστοτε κυβέρνηση . Η συνεχόμενη σκανδαλολογία έχει στόχο την πτώση μιας κυβέρνησης που δεν θέλει ή δεν μπορεί να δώσει άλλα στους μεγαλοκαναλάρχες, τη στιγμή που οι «επόμενοι» διαβεβαιώνουν ότι «θα τα δώσουν όλα»!

Το κλιμακωτά δημιουργούμενο σασπένς κάπου σταματά και ο τηλεθεατής κουράζεται από τα ίδια και διψά για κάτι διαφορετικό. Νέα σκάνδαλα ή κάποιο διάλειμμα μέχρι νεωτέρας. Το πραγματικό «καθάρισμα» γίνεται επί της οθόνης. Τι θα πει ότι στα κόμματα πήγαιναν οι μίζες, σήμερα; Σε τηλεοπτικά δεδομένα ….. τίποτα! Όταν απλά λέγεται σε εικονικές διαστάσεις και σε πραγματικές συνθήκες παραγράφονται οι τηλεοπτικές «αποκαλύψεις» λειτουργούν αντίθετα από το κοινό αίσθημα. Καθυποτάσσουν τελικά το κοινό αίσθημα στην τηλεαποχυμωτική δύναμη της οθόνης.