Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή τη δήλωση του βουλευτή Ηρακλείου Κρήτης Λευτέρη Αυγενάκη, με την οποία δημοσιοποίησε την απόφασή του να ενταχθεί στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ.
Επιθυμώ με αφορμή αυτή την κορυφαία πολιτική επιλογή του Κοινοβουλευτικού άνδρα, να κάνω δύο (2)επισημάνσεις.
Εγκαλούμε πολλές φορές, τον τελευταίο καιρό πιο έντονα (σχεδόν καθολικά) τα πολιτικά πρόσωπα, ότι, στο βωμό της ατομικής τους πολιτικής επιβίωσης, επιλέγουν είτε τη σιωπή είτε την τυφλή "καλογερίστικη" υπακοή στον εκάστοτε αρχηγό του κόμματος που ανήκουν ή στον εκάστοτε πρωθυπουργό, αν είναι μέλη μιας κυβέρνησης.
Είναι αλήθεια, ότι το σχεδόν δικομματικό (και λόγω κουλτούρας του εκλογικού σώματος και κυρίως λόγω εκλογικού συστήματος) πολιτικό σύστημα δεν ................
.......................ευνοεί τις ανεξάρτητες φωνές.
Σε συνδυασμό δε με την ανύπαρκτη ουσιαστικά δημοκρατία στην εσωτερική λειτουργία των μέχρι σήμερα ελληνικών κομμάτων, η "Σιωπή των Αμνών" κυριάρχησε ως συνετή συμπεριφορά όσων ήθελαν καταρχήν να επιβιώσουν και στη συνέχεια να ανέβουν στην κομματική επετηρίδα. Αυτή όμως η καταναγκαστική "νομιμοφροσύνη" επέφερε παρενέργειες και δημιούργησε παθογένειες, που όψιμα σήμερα οι περισσότεροι διαπιστώνουμε.
- Αλήθεια ή μύθος ότι το ανθρώπινο πολιτικό δυναμικό είναι ελλειμματικό και κατώτερο των περιστάσεων και των αναγκών;
- Σωστή ή λάθος διαπίστωση, ότι άτομα με διαμορφωμένη προσωπικότητα, με κύρος, με επιτυχίες στον επαγγελματικό τους βίο δεν έλκονται πλέον από την πολιτική και επιλέγουν την αποχή από τα δημόσια πράγματα και το κενό τους, σχεδόν νομοτελειακά καλύπτουν οι "αχρείοι" του Θουκυδίδη;
- Αλήθεια ή ψέματα, ότι στη χώρα μας εδώ και χρόνια δεν παράγεται πολιτική σκέψη και κατ' επέκταση πολιτική;
- Υπαρκτό ή φανταστικό το φαινόμενο της άρθρωσης πολιτικού λόγου "ζελατίνας", ισοπεδωτικά ίδιου και κενού, σχεδόν από όλους;
Και βέβαια, ως μέλη αυτών των παρωχημένων κομματικών κοινωνιών, ΔΕΝ είμαστε άμοιροι των ευθυνών. Όλοι μας στηλιτεύσαμε κατά καιρούς, όσους αποπειράθηκαν να "εκστομίσουν" κάτι διαφορετικό, λόγο εκτός "γραμμής". Τους είπαμε "διασπαστές", τους κατηγορήσαμε ως εκβιαστές, τους ονομάσαμε "δελφίνους". Όχι ότι δεν υπήρξαν και τέτοιοι. Δεν ήταν όμως όλοι και σε όλες τις περιόδους τέτοιοι. Με αυτά και μ΄αυτά γίναμε κι εμείς, ως εκλογικό σώμα - πελατεία, διαμορφωτές της "σιωπής", διότι ως "λύκοι" του εκάστοτε αρχηγού φοβίσαμε τους "αμνούς" που αποπειράθηκαν να γίνουν παραγωγικά "ερίφια"..
Συμπέρασμα: Ο Αυγενάκης "καταδικάστηκε" από παλιούς "δικαστές" και με βάση προϊσχύον "δίκαιο". Ουσιαστικά όμως αυτός που τον διέγραψε τον λύτρωσε πολιτικά και κυρίως τον απελευθέρωσε!!
Στο ξεκίνημα των πολιτικών κομμάτων, είναι συνηθισμένο να δηλώνουν παρόν και στελέχη, που δεν "άντεχαν" να είναι σε δεύτερο, τρίτο κ.ο.κ. σκαλοπάτι της κομματικής πυραμίδας στο κόμμα που ανήκαν μέχρι σήμερα. Στελέχη που επιλέγουν με τη λογική "καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δευτεροτρίτος ή και τελευταίος στην πόλη". Καλή ή κακή η συγκεκριμένη λογική είναι υπαρκτή και ανθρώπινη και κυριαρχεί στις επιλογές αρκετών.
Στην αντίπερα όχθη του μυαλού κατοικεί μια άλλη, εντελώς διαφορετική λογική: "Δεν ρισκάρω, δεν αντέχω την ανηφόρα και τις δυσκολίες του καινούργιου, κάθομαι στη βόλη του δεδομένου, του μεγάλου, του σίγουρου και ή απολαμβάνω με κάθε τίμημα και κυρίως έκπτωση την πρωτοκαθεδρία (αν την έχω ήδη) ή περιμένω σιωπηλά και καρτερικά τη σειρά μου".
Τα παραδείγματα άφθονα. Θα θυμίσω δυο πρόσφατα και χαρακτηριστικά με επίκεντρο τη Ντόρα Μπακογιάννη.
α) Στις διαδικασίες του 2009 για την εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία, όταν οι πρώτες δημοσκοπήσεις την εμφάνιζαν ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, το 70 % της κοινοβουλευτικής ομάδας έτρεξαν να πάρουν θέση δίπλα της. Δεν φαντάζομαι να πίστεψε τότε και κυρίως τώρα κανένας, ότι οι περισσότεροι βουλευτές το έκαναν για λόγους κοινών με αυτή, πολιτικών αρχών και αξιών. Άλλωστε δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοια εξόχως "ιδεαλιστική" συμπεριφορά.. Είτε μας αρέσει είτε όχι, εκείνο που κυρίως λειτούργησε (όχι σε όλους) ήταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που Δόξα τω Θεω, το έχουν οι βουλευτές σε αφθονία.
β) Σε συνέχεια του πρώτου και το δεύτερο παράδειγμα πολιτικής αυτοσυντήρησης, στα όρια του αριβισμού. Όταν η Μπακογιάννη ίδρυσε τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και πριν "αλέκτωρ λαλήσει τρις", πολλοί μέχρι εκείνη την ώρα "λεονταριστές" έγιναν "λαγοί" (με όλο το σεβασμό μου στα χαριτωμένα θηλαστικά). Γιατί τα κομπιουτεράκια εμφανίζουν δύσκολη, τουλάχιστο προς το παρόν, την κατάκτηση βουλευτικής έδρας στους νομούς τους. Γιατί κάποιοι δεν γεννήθηκαν και δεν αντέχουν τα δύσκολα. Γιατί άλλοι διαπραγματεύτηκαν και διαπραγματεύονται σκληρά τον "Μπακογιαννισμό" τους (Θα δείτε σε λίγες μέρες τη νέα στελέχωση της ηγετικής πυραμίδας στη νέα Ν.Δ. και θα καταλάβετε..)
Συμπέρασμα: Ο Αυγενάκης, ως πρώτος σε ψήφους βουλευτής στο νομό Ηρακλείου, άρα κραταιός πολιτικά, αλλά και νέος ηλικιακά, άρα άφθαρτος και με προοπτική εξέλιξης, δεν ανήκει σίγουρα στην πρώτη προαναφερόμενη κατηγορία (των δευτεροτρίτων) και δεν επέλεξε, αν και είχε όλες τις "προϋποθέσεις" να διαπραγματευτεί, να "ξεπωληθεί" και να ενταχθεί στη δεύτερη, αυτή των "ταπεινά προσκυνημένων".. Φέρθηκε κατά τη φύση του και την καταγωγή του ΛΕΒΕΝΤΙΚΑ, ΚΡΗΤΙΚΑ @ ''ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΙΑ" (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός στο επίρρημα) και έκανε άλμα, όχι στο κενό, όπως εκτιμούν οι "μικρούληδες" και οι "σιγουρατζήδες" αλλά στο ΜΕΛΛΟΝ..!!
Με αυτές τις σκέψεις δικαιολογώ τον τίτλο στο παρόν «ΟΙ "ΑΥΓΕΝΑΚΗΔΕΣ", ΛΙΓΟΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΟΛΛΟΙ ΑΥΡΙΟ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ»
ΗΛΙΑΣ ΚΥΡΜΑΝΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου