Η Δημοκρατία μας σε κρίση;

Σε ένα σημείωμα, εδώ, την Πέμπτη 4/2/2010 διατύπωσα για πρώτη φορά την πιθανότητα ανόδου του Ευρωσκεπτικισμού στην Ελλάδα για πρώτη φορά από την είσοδο της χώρας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες το 1981. Η άνοδος αυτού του ρεύματος προετοιμαζόταν αργά για αρκετά χρόνια, η εμφάνισή του αναβαλλόταν εξαιτίας ευνοϊκών οικονομικών συγκυριών αλλά και εφαρμοζόμενων πολιτικών. Αναβαλλόταν επίσης από την ακραία και αντιευρωπαϊκή εκπροσώπησή του από τμήματα της άκρας δεξιάς και της αριστεράς τα οποία ούτε το ρεύμα μπορούσαν να εκφράσουν αλλά και απωθούσαν με τις τοποθετήσεις τους τμήματα της κοινής γνώμης που δεν επιθυμούσαν την πλήρη έξοδο από την Ένωση, διέβλεπαν όμως προβληματικές καταστάσεις στη δημιουργία του Ενωσιακού εγχειρήματος. Η σημερινή οικονομική και αυριανή κοινωνική συγκυρία αλλάζει άρδην αυτά τα δεδομένα. Η πορεία της χώρας στην Ένωση, η συμμετοχή της σε αυτήν δε μπορεί να συνεχίζεται όπως μέχρι σήμερα και αυτό αφορά και την Ελλάδα και την Ένωση.

Η Ελληνική πορεία μέχρι τώρα ως χώρα μέλος...

... της Ένωσης αλλά και της Ευρωζώνης οδηγεί σε μια νέα αντίληψη για το τι επιδιώκουμε και πως μέσα στην Ένωση. Επί μακρόν για τους Έλληνες η Ένωση ήταν αφενός η παχιά αγελάδα που αρμέγαμε (και αρμέγουμε) και αφετέρου ένας οργανισμός που επιβάλλει τις εκσυγχρονιστικές θελήσεις του σε ένα κατά τα λοιπά κορπορατιστικό και αδύναμο κράτος. Αυτή υπήρξε η εργαλειακή προσέγγιση της ελληνικής κυβερνώσας ελίτ (πολιτικοί, επιχειρηματίες, τύπος, πνευματικοί ταγοί) μέχρι σήμερα όπου εμφανώς έχει φτάσει στα όρια της.

Από τη μια οι εισροές χρήματος και τεχνογνωσίας από την Ένωση –με ευθύνη αυτής της κυβερνώσας ελίτ-, ουδέποτε οδήγησε σε σύγκλιση με τους Ευρωπαϊκούς μέσους όρους: και αυτό δεν αφορά μόνο στο εισόδημα αλλά και σε μια σειρά από δείκτες που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη. Ενώ την ίδια στιγμή ήταν ολοένα και πιο φανερό ότι στο παζάρι που γινόταν (με συγχωρείτε: στη διαπραγμάτευση) στους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς η Ελλάδα υποχωρούσε συνεχώς: η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας δεν είναι αποτέλεσμα της συνήθους Ελληνικής κεφαλαιακής καχεξίας μέσα από διαδικασίες αποεπένδυσης και κρατικού αρτηριοσκληρωτισμού όσο μιας μη διαφανούς κατανομής αυτής της παραγωγικής βάσης σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο. Εξηγούμαι: δεν πρόκειται για κανένα μυστικό σχέδιο συνωμοσίας εναντίον της Ελλάδας, είναι απλώς η συστηματική εξυπηρέτηση των συμφερόντων του σκληρού πυρήνα των εξαγωγικών Ευρωπαϊκών Κρατών χωρίς απάντηση από τη δική μας κυβερνώσα ελίτ. Αδυναμία και βόλεμα…

Δεν πήγαμε στην Ένωση ποτέ για να διαπραγματευτούμε τον οποιοδήποτε μετασχηματισμό της παραγωγικής βάσης, ενδιέφερε μόνο η εξαγορά του κλεισίματος ολόκληρων κλάδων να γίνει με έναν τρόπο που δε θα είχε συνέπειες για την πολιτική ηγεμονία αυτής της κυβερνώσας ελίτ. Δεχτήκαμε τη μετατροπή της πρωτογενούς παραγωγής σε επιδοτούμενο μηχανισμό απόσυρσης προϊόντων αφού εν τέλει εξασφαλιζόταν η πολιτική της στήριξη στις εκλογές. Η πληροφορική στην Ελλάδα μετά από 1 και 2 και 3 και 4 προγράμματα στήριξης μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι υγιής κλάδος; Ή μήπως μπορεί να αποτολμήσει κανείς να εξηγήσει ποιο είναι το ενεργειακό σχέδιο αυτής της χώρας –πως θα αξιοποιήσει παλιές και νέες τεχνολογίες για το σκοπό αυτό; Αλλά αυτά είναι οι δικές μας αδυναμίες.
Η αδυναμία της Ένωσης είναι ότι οι θεσμοί της ευνοούν αυτούς που έχουν την ισχύ να τους χρησιμοποιούν και ξέρουν τι θέλουν…Η αδυναμία της Ένωσης είναι ότι τη στιγμή που ο παράνομος μετανάστης ξαναγυρίζει από εκεί που ήρθε, στα σύνορα της χώρας μας δηλαδή. Καμιά (πολιτική έστω…) στήριξη σε αυτή τη μετατροπή ενός Ευρωπαϊκού προβλήματος σε Ελληνικό. Έτσι ο Γερμανός πολίτης, που δε θέλει να επιβαρυνθεί ούτε ένα cent για τη διάσωση της Ελλάδας, επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο με πολλά δις Ευρώ το χρόνο για τη φύλαξη των Ευρωπαϊκών συνόρων και τη υποδοχή –σπάσιμο μεταναστευτικών ροών για να μην ενοχληθούν οι θαμώνες στις μπυραρίες της Νυρεμβέργης…Α, και με την ευκαιρία, η Γερμανική κυβέρνηση εφαρμόζει το δίκαιο της θάλασσας ( ζώνη των 12 μιλίων) στη Βόρεια θάλασσα καλώντας την Ελλάδα να μην κάνει το ίδιο στο Αιγαίο, ούτε καν νότια της Κρήτης. Όλα αυτά είναι , αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες όψεις κοινής Ευρωπαϊκής πορείας.

Εν κατακλείδι: η ήττα της Ελληνικής κυβερνώσας ελίτ είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στον τρόπο που διαχειρίστηκε τη συμμετοχή της χώρας στο Ενωσιακό project. Είναι ώρα , αφού δεν ξέρουν τι τους γίνεται να αρχίσουν να μας ρωτάνε: αντί κανείς να σπαταλά φαιά ουσία σε νόμους παροχής ιθαγένειας (και άλλοι να σπαταλούν την ίδια ουσία σε αναζήτηση δημοψηφισματικών τεχνασμάτων επί τεχνικών θεμάτων) μήπως θα έπρεπε στις προσεχείς Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές να τεθεί ναι να συζητηθεί και να ψηφιστεί από τον Ελληνικό Λαό ένα σχέδιο για την πορεία της χώρας σε Ενωσιακό Επίπεδο; Αν η ώρα των δημοψηφισμάτων έχει έρθει ας γίνει μια αρχή με κάτι που να έχει αξία. Εφεξής ό,τι προέρχεται από την Ένωση και αφορά αλλαγές όπως αυτές που προγραμματίζονται για το 2020 οφείλει να έχει την έγκριση του Λαού.

 // False Flags / του Σεραφείμ Μακρή  / www.democracycrisis.com  //