Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Οι διεθνείς επενδυτές ανησυχούν για την πολιτική αστάθεια στην Αμερική

The New York Times
Ως πολιτικό βαρόμετρο, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός προσφέρει συνήθως αποκαλυπτικές ενδείξεις. Και φέτος δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Κυκλοφορούσε μια φράση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την οποία ομολογώ ότι δεν είχα ξανακούσει: «πολιτική αστάθεια».
Η «πολιτική αστάθεια» είναι κάτι που συνήθως αναφέρεται σε χώρες όπως η Ρωσία, το Ιράν ή η Ονδούρα. Ωστόσο, όπως μου επισήμανε ένας Αμερικανός επιχειρηματίας στο Νταβός «έχουμε γίνει απρόβλεπτοι στη διεθνή κοινότητα».

Αν και συνήθως στις διεθνείς συνόδους η Αμερική γίνεται αντικείμενο επικρίσεων και παραπόνων, φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτή τη φορά, Ασιάτες και Ευρωπαίοι κυρίως σε έπαιρναν παράμερα για να σε ρωτήσουν: «Τι συμβαίνει στη χώρα σου;». Προκαλούμε εκνευρισμό στον κόσμο. Τράπεζες, πολυεθνικές και hedge funds συχνά επιδιώκουν μια .....
.... «ανάλυση πολιτικού κινδύνου» πριν επενδύσουν σε περιοχές όπως το Καζακστάν ή η Αργεντινή. Ενδεχομένως σύντομα θα πρέπει να προσθέσουν στη λίστα τους και τις ΗΠΑ.

Μπορείτε να καταλάβετε γιατί είναι ανήσυχοι οι ξένοι. Κοιτάζουν στην Αμερική και βλέπουν έναν πρόεδρο, εκλεγμένο με μεγάλη πλειοψηφία, να ανεβαίνει στην εξουσία μέσα σε κύμα αισιοδοξίας, να ελέγχει τόσο τη Βουλή όσο και τη Γερουσία. Εντούτοις, ένα χρόνο αργότερα δεν μπορεί να περάσει ένα νομοσχέδιο για την υγεία, που είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητά του.

Μια άλλη φράση, που δεν έχω ξανακούσει: Η «Συναίνεση του Πεκίνου» αντικαθιστά τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον»; Η Συναίνεση της Ουάσιγκτον είναι ένας όρος μπου συνδέθηκε μετα-ψυχροπολεμικά με την ελεύθερη αγορά, την εμπορική και παγκοσμιοποιημένη πολιτική που προώθησε η Αμερική.
Προσωπικά, δεν θα εγκατέλειπα τόσο γρήγορα τη Συναίνεση της Ουάσιγκτον. Ο λόγος που πάσχει δεν είναι οι αρχές των ανοιχτών αγορών και του εμπορίου, πολλές από τις οποίες εφαρμόζει καλύτερα η Κίνα από ό, τι εμείς τελευταία. Αποτυγχάνει, μάλλον, εξαιτίας της Ουάσιγκτον.
Είναι δύσκολο να διαβάσει κανείς την ομιλία του προέδρου Ομπάμα για την Κατάσταση του Εθνους και να μην αισθανθεί τον διχασμό ανάμεσα στο όραμά του για τα επόμενα χρόνια και τη συναίσθηση ότι οι δυνάμεις της αδράνειας και των ειδικών συμφερόντων τους -για να μην πούμε ολόκληρο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα- περιορίζουν τις πιθανότητες εφαρμογής αυτού του οράματος. Και αυτό σημαίνει ότι έχουμε «κολλήσει».

Το λυπηρό και απογοητευτικό είναι ότι θα μπορούσαμε εύκολα να ξεκολλήσουμε. Αν υπήρχαν έξι ή οκτώ Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές έτοιμοι να συναντηθούν με τον Ομπάμα κάπου στη μέση για τη μείωση του ελλείμματος, την ενέργεια, την υγεία και τη μεταρρύθμιση των τραπεζών, πιστεύω ότι μετά την ήττα στη Μασαχουσέτη ο πρόεδρος θα προέβαινε στους απαραίτητους συμβιβασμούς γι’ αυτά τα καίρια ζητήματα.

Αν τα δύο κόμματα μπορούσαν να ομονοήσουν στην απομάκρυνση της αβεβαιότητας γι’ αυτά τα θέματα, την αίσθηση ότι η χώρα μας έχει παραλύσει πολιτικά, δεν θα χρειάζονταν άλλα πακέτα οικονομικής στήριξης. Οι επενδύσεις και ο δανεισμός θα κινητοποιούνταν αυτομάτως. Αν όμως τα δύο κόμματα συνεχίσουν σε παραλυτικούς ρυθμούς, κανένα πακέτο στήριξης δεν θα μας δώσει τη σταθερή ανάπτυξη και απασχόληση που χρειαζόμαστε.

Δεν υπάρχουν σχόλια :