Πώς επιβιώνει κανείς μετά την πολιτική καταστροφή του; Σε αυτό το ερώτημα απάντησε η Ντόρα, αρνούμενη το σκιώδες χαρτοφυλάκιο Παιδείας και Πολιτισμού που της προσέφερε ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλά επειδή έχω αδυναμία στις απότομες μεταπτώσεις του ύφους, ας δούμε πώς αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα ο κατ’ εξοχήν «καλλιτέχνης» της πολιτικής επιβίωσης, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.Μετά την Καλλίπολη και την παραίτησή του από το υπουργείο Ναυτικών, υπέστη τον εξευτελισμό να φέρει τον τίτλο του υπουργού για το Δουκάτο του Λάνκαστερ (ή κάτι τέτοιο), μόνο και μόνο για να δικαιολογείται η παρουσία του στο υπουργικό συμβούλιο. Αφού το άντεξε όσο μπορούσε, θυμήθηκε ότι είχε ξεκινήσει από αξιωματικός του στρατού και αποφάσισε να προσφέρει τις ... ... υπηρεσίες του στο δυτικό μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κίνησε γη και ουρανό για να του αναγνωρισθεί ο βαθμός του ταξιάρχου -σκανδαλώδης απαίτηση, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι τότε ήταν μόλις 43 ετών και είχε φύγει από τον στρατό ως υπολοχαγός. Αρκέστηκε να παίξει για λίγο τον διακοσμητικό συνταγματάρχη. Από εκεί ξεκίνησε σιγά σιγά να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα επάνω. Ομως τη δύναμη, που τον εκτόξευσε εντέλει στην κορυφή, τη δημιούργησε στα χρόνια της απομόνωσής του στην εσωκομματική αντιπολίτευση. Θέση την οποία ο ίδιος επέλεξε, βασιζόμενος στην ορθή πρόβλεψη των επερχόμενων κινδύνων.
Για να επαναφέρω την αφήγηση στα δικά μας, έχω την εντύπωση ότι, με την άρνησή της, η Ντόρα απέφυγε τη λάσπη των χαρακωμάτων και έπιασε από τώρα θέση εκεί όπου στο μέλλον θα είναι η εσωκομματική αντιπολίτευση. Κάθεται και περιμένει απλώς να φανούν οι «επερχόμενοι κίνδυνοι». Η αντιπολίτευση είναι, ούτως ή άλλως, μέσα στη φύση της λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών οργανισμών. Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα την εκφράσει και στη Ν.Δ. Γιατί να μην ετοιμάζεται να το κάνει εκείνη, που έχει και την κληρονομιά του 40% των ψήφων της 29ης Νοεμβρίου; Η άλλη επιλογή που ανοιγόταν στην Ντόρα ήταν να βουτήξει στα χαρακώματα της Παιδείας· από τη μια, να αντιπολιτεύεται την Αννα Διαμαντοπούλου (με την οποία έχει απείρως περισσότερα κοινά απ’ όσα, λ.χ., με την Κατερίνα Παπακώστα...) και, από την άλλη, να ανταγωνίζεται τον κύριο «Δεν κλέψαμε» για τη θέση της στην κομματική ιεραρχία. Αν το έκανε αυτό, στην καλύτερη περίπτωση θα κέρδιζε ένα ρόλο βαρώνης στην κομματική αριστοκρατία και θα άφηνε τον Αρη Σπηλιωτόπουλο να αλωνίζει ελεύθερος και να προετοιμάζεται για τη δική του ώρα. Φαίνεται ότι, παρόλο που έχασε το στοίχημα της εκλογής, η Ντόρα επιμένει στους όρους με τους οποίους το έθεσε από την αρχή: «όλα ή τίποτε». Τούτη τη φορά, όμως, από διαφορετική θέση. Για να παραφράσουμε τον πρόεδρο Τζόνσον, προτιμά να μείνει έξω από τη σκηνή, ώστε να στέλνει τα μηνύματα προς τα μέσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου