"aDORAble..."

Tου Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ο μονολεκτικός τίτλος σημαίνει «αξιολάτρευτη», «αξιαγάπητη» και εκ του λογοπαιγνίου και της σήμανσης μπορείς να καταλάβεις για ποια γράφεται..

Αυτή τη λέξη σκέφτηκα για να χαρακτηρίσω την τηλεοπτική παρουσία της, στην εκπομπή «Ουδείς Αναμάρτητος» της Άννας Παναγιωταρέα στη ΝΕΤ, όπου κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις ενός εξεταστήριου απαρτισμένου από γυναίκες δημοσιογράφους. Θα περίμενες ότι λόγω φύλου και λόγω της αήθης και εμετικής επίθεσης που δέχτηκε ως Γυναίκα από διάφορα Μέσα το τελευταίο διάστημα, η καλεσμένη των κυριών -αλλά κυρίως της Ιέρειας Οικοδέσποινας- θα τύχαινε μιας ευνοϊκής αντιμετώπισης ή έστω μιας ευμένειας πηγάζουσας από την ομοιοφυλία.

Αντίθετα όμως, και παραμερίζοντας το γεγονός ότι Εκείνη είναι η μόνη που δέχτηκε την τηλεοπτική συνέντευξη με πάνω από έναν δημοσιογράφο ή έστω, ένα στημένο ντουέτο, όρμισαν ενορχηστρωμένα για να την σκυλέψουν.

Ερωτήσεις σκληρές ενίοτε, καυστικές παρατηρήσεις και ένταση στο ηχόχρωμα των φωνών και στις κινήσεις τους. Μία εξ αυτών δε, κατάφερε να ρίξει ένα φλιτζάνι με καφέ. Κάποιος θα πει το γνωστό ότι «μια γυναίκα έχει πάντα έναν μεγάλο και σίγουρο αντίπαλο.. μια άλλη γυναίκα».

Προσωπικά, πιστεύω ότι...

μια γυναίκα έχει αντίπαλο μια γυναίκα, όταν μία από τις 2 χρησιμοποίησε έναν άντρα για να ανελιχθεί ή δεν είχε έναν άντρα, για τον ίδιο λόγο.

Ένας άντρας έχει αντίπαλο έναν άντρα, όταν ένας από τους 2, μπορεί να έχει πάνω από μία γυναίκες. Αλλά είναι άλλη και μεγάλη κουβέντα αυτή, προσφερόμενη για ποτό/ά και όχι για ανάρτηση.

Πάρα λοιπόν την πολεμική, την ίσως δικαιολογημένη εν μέρει αυστηρή κριτική αντιμετώπιση, Εκείνη έδωσε πειστικές απαντήσεις -μετά και την ομολογία της Οικοδέσποινας στο τέλος της εκπομπής- σε κάθε ερώτηση των Κυριών: της Χριστίνας Κοραή από την Ελευθεροτυπία, της Έλλης Τριανταφύλλου από την Καθημερινή και το ΣΚΑΪ, της Λώρας Ιωάννου από τη Real News και της Νόνης Καραγιάννη από τον Αθήνα 984.

Υπογράμμισε ότι η Ίδια «δεν κινείται σε προστατευμένο επικοινωνιακό περιβάλλον» και πράγματι έτσι είναι, καθώς δεν αποφεύγει καμία συνέντευξη, εν αντιθέσει με τον συνυποψήφιο ο οποίος στερείται επιχειρημάτων και μιλά συνέχεια μόνο για «τζάκια» και «φέουδα», λες και ο ίδιος τα στερείται.

Αναφερόμενη στην ομιλία του αντιπάλου της στη Θεσσαλονίκη, σχολίασε: «Μίλησε για το Βουκουρέστι..

Είχε κανείς την αίσθηση πως εκείνος ήταν στο Βουκουρέστι και πως δεν ήμουν εγώ η αρχιτέκτων αυτής της στρατηγικής».

Κάλεσε τον συνυποψήφιό της να αποσαφηνίσει τη θέση του σχετικά με το θέμα: «Δεν κατάλαβα πού διαφοροποιείται ο κ. Σαμαράς. Είναι όμως σκόπιμο να πει ακριβώς τί εννοεί, διότι δεν πρέπει ένας υποψήφιος αρχηγός κόμματος να αφήνει να πλανώνται υποννοούμενα».

Δήλωσε επίσης με νόημα ότι «δεν πιστεύω στα νούμερα. Ούτε νούμερο 2 ούτε νούμερο 3. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια» και μου θύμισε κάποια νούμερα που ενώ στην αρχή φλέρταραν με το δικό της στρατόπεδο, στη συνέχεια και μετά το μη τάξιμο κάποιου πόστου, είτε π.χ. τη θέση αντιπροέδρου, ή τη θέση κοινοβουλευτικού εκπροσώπου ή τη θέση εκπροσώπου τύπου, πήγαν στην άλλη μεριά, μπερδεύοντας και τους ακόλουθούς τους. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις, αυτές του κ. Αβραμόπουλου και του κ. Παναγιωτόπουλου.

Στη συνέχεια, τόνισε την πρότερη καταγεγραμμένη αποτυχία του ανθυποψήφιου: «Το ερώτημα είναι με τί εχέγγυα προσπαθείς να στήσεις το αύριο. Κατά τη γνώμη μου αυτές οι ιδέες που κατατίθενται σήμερα έχουν παρουσιαστεί στην ελληνική κοινωνία με το κόμμα του κ. Σαμαρά, απορρίφθηκαν από την ελληνική κοινωνία και επανέρχονται σήμερα». Και έκλεισε με το δίλημμα-διακύβευμα των εκλογών:

«Γιατί αυτή η εκλογή έχει διακύβευμα: Αν θα πάμε στη λογική της μεγάλης ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς ή αν θα περιχαρακωθούμε».