Όταν, τον Ιούλιο του 2009, συζητήθηκε στη Βουλή ο νόμος 3871, υπήρξε αποδοχή πολύ ευρύτερη από την πλειοψηφία που στηρίζει την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Κάποιοι ήλπισαν ότι εκείνη η συζήτηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια στενότερη συνεργασία. Συνεργασία δεν συνεπάγεται συμφωνία, άλλωστε. Εξάλλου, τη συμμετοχή καθιστούν υποχρεωτική και οι
στοιχειώδεις κανόνες καλής λειτουργίας της δημοκρατίας. Δεν σημαίνει ούτε συγκάλυψη, ούτε συνυπευθυνότητα, ούτε, προφανώς, υποχρεωτική υπερψήφιση.
Ο τίτλος του νόμου είναι χαρακτηριστικός: «Δημοσιονομική Διαχείριση και Ευθύνη». Ενας κύριος λόγος που μας κάνει, ως πολίτες, φορείς ή επιχειρήσεις, να απαξιώνουμε με τόσο επιδεικτικό τρόπο τους νόμους είναι η πλήρης άγνοιά τους. Το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο συμπληρώνει όσα πολύ σωστά είχαν θεσπιστεί το 1995 (νόμος 2362). Και τότε η Ελλάδα βρισκόταν στο μέσον μιας σπουδαίας προσπάθειας εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών. Οι ενέργειες εκείνης της εποχής επέτρεψαν στη χώρα να περάσει στην τρίτη περίοδο της ιστορίας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που ξεκινά το 1996. Η πορεία αυτή ενισχύθηκε όταν, τον Μάρτιο 1998, η δραχμή κλείδωσε την ισοτιμία της (με 357 δραχμές ανά Ecu!) και εισήλθε στον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών. Για να εγκριθεί, τον Ιούνιο 2000 (με αλλαγή της ισοτιμίας στις 340,75 δραχμές ανά ευρώ) η είσοδός της στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση την 1η Ιανουαρίου 2001, έναν χρόνο πριν από την καθιέρωση του ευρώ σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης.
Από πρακτική άποψη, αν οποιαδήποτε κυβέρνηση τηρήσει όσα λέει ο συγκεκριμένος νόμος, η περίφημη συνταγματική ρύθμιση που ζητούν οι Γερμανοί, το χρεόφρενο, θα έχανε τη σημασία που της αποδίδεται. Δυστυχώς, η ελλιπής προετοιμασία της κυβέρνησης, δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας, η έλλειψη ικανοτήτων και ανεξαρτησίας στην προετοιμασία και παρακολούθηση της δημοσιονομικής πολιτικής από την πλευρά της Βουλής, δηλαδή της νομοπαρασκευαστικής και νομοθετικής εξουσίας, καταρρακώνουν τις ελπίδες να δούμε τον τόπο μας να μοιάζει με τα άλλα σοβαρά και έξυπνα κράτη.
Αν είχαμε κάποια αμφιβολία, η στάση της Νέας Δημοκρατίας, του ΚΚΕ και του Σύριζα δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Θα μπορούσαν να μπουν στον κόπο, γι' αυτό πληρώνονται άλλωστε, να πάνε μέχρι την ενημέρωση που είχε ετοιμάσει ο υπουργός Οικονομικών για το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, 2012 - 2015». Η στάση των τριών κομμάτων φέρει τον σπόρο της προδοσίας απέναντι σε ύψιστες προτεραιότητες του κράτους. Και καλά, η σταλινική αριστερά της Παπαρήγα και του Τσίπρα κρύβει την ανικανότητά της να προτείνει οτιδήποτε μπορεί να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων κάτω από τον μανδύα μιας δήθεν «αμφισβήτησης». Η ομάδα Σαμαρά, όμως;
Είναι σαφές ότι το υπό συζήτηση Πλαίσιο 2012 - 2015 ξεπερνά το πρόγραμμα του Μνημονίου. Αυτό δεν ζητούσε και η αντιπολίτευση; Ο λαός δεν πρέπει να γνωρίζει, μέσα από τις διαδικασίες που περιγράφει ο νόμος του κράτους, τις απόψεις, τις προτάσεις και τα σχέδια της αντιπολίτευσης; Ο κ. Σαμαράς προτιμά τις πανηγυρικές -σοβιετικού τύπου- «συνεντεύξεις» από τις καθαρές και ανοικτές πολιτικές διαδικασίες; Το επιτελείο της Συγγρού δεν αντιλαμβάνεται πως οι διεθνείς πιστωτές μας ανησυχούν περισσότερο όταν διαπιστώνουν την κάθετη εχθρότητα της μείζονος αντιπολίτευσης στην τόσο απαραίτητη προσαρμογή; Τελικά, γιατί ο κ. Σαμαράς πάει στη συνάντηση Παπανδρέου, αλλά δεν στέλνει τους επιτελείς του στο υπουργείο Οικονομικών;
Θα πείτε, κάποιοι, πως ούτε ο Παπανδρέου πήγε όταν τον κάλεσε ο Καραμανλής. Σωστό! Εκανε μνημειώδη βλακεία. Και, δικαίως, την πληρώνει κάθε μέρα που περνάει. Τι νόημα όμως έχουν όλα τούτα, μπροστά στις παρούσες προκλήσεις; Κανένα! Θα έχουν μάλιστα ακόμη μικρότερο όταν θα έχουμε περάσει στην προσεχή φάση, η οποία ξεκινάει τους αμέσως επόμενους μήνες. Οι πολιτικοί «αναλυτές» υπογραμμίζουν την οξύτητα με την οποία εκρήγνυνται στο εσωτερικό της κυβερνώσας παράταξης οι αντιπαλότητες στελεχών, η ομαδοποίηση τόσο διαφορετικών στόχων, η ήδη σαφής παράλυση της ομάδας Παπανδρέου και, τελικά, η εξάπλωση της ιδιοτέλειας.
Ετσι, την ώρα που περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται ο τόπος διακυβέρνηση, η μεγάλη ομάδα των κυβερνητικών δείχνει ανέτοιμη. Της λείπουν οι συγκεκριμένες ιδέες. Απουσιάζουν οι ικανότητες διοίκησης. Φοβάται να υπερασπιστεί το μόνο σχέδιο που έχει να εφαρμόσει. Παραπαίει σε προσωπικούς εγωισμούς. Διαδηλώνει τη μοναξιά που περιβάλλει τον κυβερνήτη, ακόμη κι όταν βρίσκεται στην προστατευτική αγκαλιά των ολίγων φίλων του. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να στείλει κανένα θετικό μήνυμα στις παγκόσμιες αγορές, στις πρωτεύουσες των φιλικών μας κυβερνήσεων, στους κατόχους ελληνικών ομολόγων, σε ενδεχόμενους επενδυτές. Η νέα υπονόμευση της χώρας προκύπτει από τη διεθνή της απομόνωση. Απομόνωση που βλάπτει, πλέον, ζωτικά συμφέροντα του κράτους. Οσο και αν οι ευθύνες βαραίνουν κυρίως όσους κυβερνούν, το κρίμα θα πέσει στους πολιτικούς ριψάσπιδες. Τους επόμενους μήνες, η αποκάλυψη αυτής της απλής, δημοκρατικής πραγματικότητας θα είναι συνταρακτική.
Του Μπαμπη Παπαδημητριου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου