Στην πραγματικότητα όμως το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει χτες, έχει και άλλους γύρους που θα παιχτούν σε επόμενο στάδιο: η Κυβέρνηση δεν διαπραγματευόταν τίποτα για την ουσία των μέτρων γιατί ούτε το μπορούσε ούτε το ήθελε: όλο το διάστημα στο οποίο αυτή η Κυβέρνηση κατέχει τις καρέκλες του Υπουργικού Συμβουλίου και τα κλειδία του Κράτους μόνη της φροντίδα υπήρξε να διαχειριστεί επικοινωνιακά το «δεν υπάρχει σάλιο». Να διαχειριστεί επικοινωνιακά το πως θα πείσει μια ολόκληρη κοινωνία ότι «η χώρα χρεωκόπησε».’Ολα αυτά δεν προκύπτουν μόνο από την .....
.... παρατήρηση και δεν αποτελούν εκτιμήσεις: συστηματικά, επί μακρό χρονικό διάστημα τα στελέχη της Κυβέρνησης, τμήμα του κομματικού μηχανισμού που αυτή ελέγχει, με τη βοήθεια συγκεκριμένων μέσω και καναλιών ενημέρωσης μας έφεραν εδώ: στην αδυναμία να δανειστεί η χώρα από τις αγορές.
.... παρατήρηση και δεν αποτελούν εκτιμήσεις: συστηματικά, επί μακρό χρονικό διάστημα τα στελέχη της Κυβέρνησης, τμήμα του κομματικού μηχανισμού που αυτή ελέγχει, με τη βοήθεια συγκεκριμένων μέσω και καναλιών ενημέρωσης μας έφεραν εδώ: στην αδυναμία να δανειστεί η χώρα από τις αγορές.
Αυτό που συνέβη με την ανακοίνωση των μέτρων δεν είναι παρά η συνέχεια αυτού του μιθριδατισμού: απειλώ ότι τα μέτρα θα είναι σκληρά, κάνω ένα βήμα πίσω κι ανακοινώνω κάτι λιγότερο σκληρό. Έτσι έχω καταφέρει να αισθάνεται ο πολίτης ότι κάτι γλίτωσε και αυτό είναι μια απλή ανθρώπινη αλήθεια. Αλλά ταυτόχρονα βγάζω τις επόμενες μέρες στα «Μέσα» τους ανθρώπους μου να επισείουν κίνδυνο για νέα μέτρα, το υπόλοιπο όσων δεν ανακοινώθηκαν κι άλλα ανήλιαγα ακόμα. Η κυβέρνηση λοιπόν δεν διαπραγματευόταν τίποτα επί της ουσίας αυτές τις ημέρες: διαπραγματευόταν, για την ακρίβεια συνεργάζονταν με το ΔΝΤ για το πως επικοινωνιακά θα ήταν καλύτερα να περάσουν τα μέτρα.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή την ώρα της πιο ακραίας ταξικής επίθεσης, επίθεσης όχι στους χαμένους από χέρι παρίες του συστήματος και της ζωής, αλλά στη μεσαία αστική τάξη της χώρας, δεν υπάρχει στην Ελλάδα πολιτική δύναμη που να εκφράσει με σοβαρότητα μια εναλλακτική agenda απέναντι σε αυτή την επίθεση: επίθεση στα κυριαρχικά δικαιώματα μας και στον κοινωνικό ιστό , επίθεση που αποσαθρώνει –το όποιο- παραγωγικό μοντέλο χωρίς να προτείνει άλλο.
Ούτε οι φρουρές έξω από τη Μ.Βρετανία, ούτε τα μπλόκα στο λιμάνι είναι εναλλακτικές πολιτικές. Ούτε συνιστά διέξοδο –και δη προοδευτική- η υπεράσπιση του ανεξέλεγκτου μεταναστευτικού ρεύματος στη χώρα στο πλαίσιο άραγε ποιανού οράματος κοινωνίας...Αλλά άλλο τόσο και η δαιμονοποίηση του κάθε ταλαίπωρου που αναζητάει καταφύγιο στη χώρα δε λύνει κανένα πρόβλημα.
Φυσικά, όσοι έφεραν τη χώρα εδώ, πολιτικές ηγεσίες με ρόλους διανομής ισχύος, μέσα από διεθνείς πάτρωνες ή εντολείς, που σήμερα είτε σιωπούν είτε –νομίζοντας πως δεν καταλαβαίνουμε- προμοτάρουν τα εργαλεία του ΔΝΤ καμιά ελπίδα νομιμοποίησης δεν έχουν.
Ιδού η μαμμή-ιστορία: η συνθήκη – συμφωνία με το ΔΝΤ εκχωρεί εθνική κυριαρχία στο ΔΝΤ και σε όσους το μεταχείριζονται ως όργανο πολιτικής. Εκχωρεί επίσης μέρος του εθνικού προϊόντος από την Εργασία όχι στο ελληνικό Κεφάλαιο αλλά στο διεθνές κερδοσκοπικό. Και αυτά δεν είναι αποδεκτά: επιβάλλεται επομένως η έγκριση μιας τέτοιας συμφωνίας από τη Βουλή με τη διαδικασία του άρθρου 28 παρ 2 του Συντάγματος και την πλειοψηφία των 3/5 που αυτό επιβάλλει. Κάθε άλλη διαδικασία, εκτός του ότι θα αντιμετωπίσει πιθανές δικαστικές εμπλοκές, αποτελεί υπεκφυγή μιας καταρρέουσας πολιτικής τάξης και κυβερνώσας ελίτ, προσπάθεια αναβολής του τέλους της. Και αποτελεί ευκαιρία σε όποιον νομίζει ότι είναι κάτι διαφορετικό να το αποδείξει.
/ / Του Σεραφείμ Μακρή || www.democracycrisis.com / /
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου