Γεια σας,
Είχα διαβάσει παλαιές αναρτήσεις σας σε διάφορες άλλες ιστοσελίδες. Σήμερα ένας φίλος μου έστειλε ένα κείμενο σας.
Δυστυχώς σε ό,τι λέτε έχετε ...
απέραντο δίκαιο.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι πολίτες μεγαλώνουμε με μια αγωνιστική νοοτροπία που μας βάζει σε θέσεις μάχης. Θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας.
Τελείωσα το λύκειο στις αρχές της δεκαετίας του 80. Κατάγομαι από οικογένεια αριστερών πεποιθήσεων. Θυμάμαι την όρεξη την δική μου και των υπολοίπων στο κύκλο μου και όχι μόνο όταν ήταν να βγει στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρεά. Μάλλον είσαστε νέος εκείνη την περίοδο και δεν καταλαβαίνετε τι γινόταν. Οι περισσότεροι Έλληνες πίστευαν ότι με το ΠΑΣΟΚ θα πλουτίσει ο μέσος Έλληνας και μετά τα γεγονότα της Χούντας η χώρα είχε πάρει μεγάλη αριστερή στροφή. Οι Δικοί μου ένιωθαν ότι δεν υπήρχε πια ο φόβος κάποιος να είναι «αριστερός».
Υπήρχε μια νοοτροπία εμείς-οι-εργάτες-κατά-των-αφεντικών. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μια βιοτεχνία στην Κεντρική Ελλάδα. Με τις αλλάγες που έφερε το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του τετραετία και με τις επιδοτήσεις θέλαμε εμείς-οι-εργάτες να πάρουμε μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Πιστεύαμε ότι το αφεντικό μας κορόιδευε και μας εκμεταλλευόταν.
Με το σωματείο που δημιουργήσαμε οργανωθήκαμε περισσότερο και αυξήσαμε τις απαιτήσεις μας. Πιστεύαμε στον εργασιακό παράδεισο και είμασταν πάντα σε μάχη κατά της εργοδοσίας. Πρέπει να πω ότι πιο πολύ ασχολούμασταν με τις απαιτήσεις παρά με το να παράγουμε έργο.
Να μην τα πολυλογώ η βιοτεχνία έκλεισε μετά από μερικά χρόνια και μείναμε χωρίς δουλειά. Όλοι μας είχαμε μπλεχτεί με τα συνδικαλιστικά θέματα και με τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ. Ήταν λίγο μετά τον δεύτερο θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ τις εκλογές του 1985.
Πολλοί συνάδελφοι/συναγωνιστές τοποθετήθηκαν σε διάφορες εταιρίες του δημοσίου και βολεύτηκαν, πολύ πιθανόν οι πολιτικές γνωριμίες να βοήθησαν. Θα μπορούσα και εγώ να είχα ενταχθεί τότε. Θυμάμαι ακόμα τις συζητήσεις ότι σε αυτές τις εταιρίες οι εργαζόμενοι έχουν πραγματικά δικαιώματα και ότι η αλλαγή εκεί είχε έρθει, πίναμε όλοι στο όνομα του Ανδρέα- “Τσοβολά δώστα όλα”
Πιθανών εάν είχα πάει στο Δημόσιο ακόμη και τώρα στο 2012 να είχα τις ίδιες απόψεις που είχα το 1980. Ιδεολογικά κατηγορούσα την αδίστακτη εργοδοσία για το κλείσιμο της βιοτεχνίας και πίστευα ότι αφού είχα κάνει εργάτης, είχα τις ικανότητες να δημιουργήσω μια εταιρεία όπου θα καταλάβαινε τους εργαζόμενους και η επιτυχία της θα ήταν δεδομένη. Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω να γίνω επιχειρήματός τότε άνοιξαν και τα μάτια μου.
Δεν έχω ταξιδέψει πολύ στο εξωτερικό, αλλά δεν γίνεται να υπάρχει χωρα και κοινωνία πιο εχθρική στην επιχειρηματικότητα από την Ελλάδα. Αυτά που πίστευα τότε τα πίστευε και τα πιστεύει ακόμη μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας.
Πίστευα στην ταξική πάλη. Νόμιζα ότι επιχειρήσεις κάνουν μόνο οι δεξιοί και οι πλούσιοι. Πίστευα ότι σκοπός των επιχειρηματιών είναι να εκμεταλλεύονται τους εργάτες για να πλουτίζουν στην πλάτη τους. Τα πίστευα αυτά γιατί έτσι με μεγαλώσε η οικογένεια, αυτά άκουγα από τις παρέες μου και αυτά έλεγαν οι πολιτικοί.
Όταν ξεκίνησα την εταιρεία μου ήμουν σίγουρος για την επιτυχία της. Ξεκίνησα μια μικρή βιοτεχνία ειδών ένδυσης με δάνειο από τράπεζα, ενίσχυση από οικογένεια και φίλους Δεν είχα φοβερές εμπειρίες, παρά μόνο αυτή στην προηγούμενη θέση μου, αλλά αυτό δεν με πτόησε. Τους υπαλλήλους τους έβλεπα σαν την ίδια μου την ομάδα. Το πρώτο έτος πήγε εντάξει.
Μετά ήρθε το ΦΠΑ που πραγματικά έφερε τα πάνω κάτω το 1987 (με καθυστέρηση 3 ετών). Η εταιρεία είχε παραγγελίες και αυξανόμενο δίκτυο πελατών για δυο έτη. Φαινόντουσαν εύκολα όλα. Για κάποια έτη η κατάσταση ήταν τέλεια.
Να μην τα πολυλογώ η έλλειψη σχεδιασμού, οργάνωσης και κακών πληρωμών έφεραν προβλήματα στα μετέπειτα χρόνια. Ο ανταγωνισμός είχε πάρει μερίδιο αγοράς και είχαμε κάποια θέματα. Αποφάσισα να κάνω κάποιες αλλαγές για να βελτιωθεί η εταιρεία.
Σε αυτές τις αλλαγές βρήκα εμπόδιο μπροστά τους εργαζόμενους που αντιτάχθηκαν σε κάθε προσπάθεια αλλαγής και βελτίωσης της κατάστασης. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση τότε. Αναρωτήθηκα δεν καταλαβαίνουν την ανάγκη αλλαγών. Δεν θέλανε να δουλέψουν περισσότερο ή να γίνουν απολύσεις. Δεν ήθελαν να βελτιώσουν την παραγωγικότητα κ.λ.π. Δεν θέλω τα σκέφτομαι γιατί πραγματικά στεναχωριέμαι.
Το σωματείο των εργαζόμενων με την στάση του με ανάγκασε να κλείσω την εταιρία αφού με τις πράξεις τους χάναμε πελάτες, παραγγελίες. Οι παλαιοί μου φίλοι με κατηγορούσαν ότι είχα πουλήσει την ψυχή μου και είχα γίνει ένας αδίστακτος εργοδότης.
Το ξύπνημα από την ξύλινη γλώσσα της αριστεράς ήρθε με αρκετό πόνο. Έγινα επιχειρηματίας μπόρεσα και κατάλαβα πώς λειτουργεί η οικονομία, κάτι που ποτέ δεν ασχολήθηκα όσο ήμουν εργάτης. Σαν εργάτης πίστευα τα χρήματα τα έχουν οι βιομήχανοι και κρατάνε μακριά από εμάς. Όταν μπήκα στην θέση του ιδιοκτήτη κατάλαβα την πραγματικότητα χωρίς τις αγκυλώσεις της αριστεράς.
Εγώ κουβαλούσα το ρίσκο και έπρεπε να ταΐζω τις οικογένειες αυτών που δούλευαν για εμένα. Αυτοί δεν το καταλάβαιναν ότι εάν η επιχείρηση δεν πήγαινε καλά θα έκλεινε. Εκεί είναι που τρελάθηκα. Στην προηγούμενη επιχείρηση που εργαζόμουν και έκλεισε είχε παιχτεί το ίδιο θέατρο, μόνο που ήμουν στην άλλη πλευρά.
Εκεί σαν εργάτης κατηγόρησα την εργοδοσία. Τότε κατανόησα πόσο καταστρεπτικές ήταν οι πράξεις μου. Στην Ελλάδα όντως νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη. Αυτά τα γεγονότα έγιναν πριν 20 χρόνια. Φαίνεται η Ελλάδα δεν άλλαξε καθόλου αυτά τα χρόνια.
Θυμάμαι σαν επιχειρηματίας τους υψηλούς φόρους που πλήρωνα, τις εισφορές. Από το 90 αυτά δεν έχουν πάει προς τα κάτω, αλλά αντιθέτως έχουν αυξηθεί.
Το κράτος ξέρει να ρουφά και να μην επιστρέφει τίποτα. Χώρες όπου στην Βουλγαρία, Σκόπια οι φόροι δεν ξεπερνάνε το 20% μαζέυουν επενδύσεις.. Δεν είναι περιέργο ότι οι Ελληνικές επιχειρήσεις πάνε προς αυτές. Το περίεργο είναι πώς υπάρχουν ακόμα εταιρίες που λειτουργούν στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου