(του Κωνσταντίνου Μίχου)
Ο Κώστας Καραμανλής υπήρξε χωρίς αμφιβολία ένας ευλογημένος πολιτικός.Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής στην Θεσσαλονίκη στο πανηγυρικό κλίμα των νικηφόρων αναμετρήσεων 1989-1990. Έμεινε ανέγγιχτος και αναμάρτητος από την φθορά των ετών 1993-1997.
Εξελέγη πανηγυρικά αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας το 1997 μετά από μια ξέφρενη κούρσα τριών μηνών, προσφέροντας το όνομα και την ρητορεία του σαν υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον της παράταξης.
Πέρασε αναίμακτα τα εσωκομματικά σκαμπανεβάσματα και σχεδόν αμέσως έγινε αδιαμφισβήτητος ηγέτης του κόμματος υπό όρους μονοκρατορίας. Κατάφερε σταδιακά να κερδίσει την συμπάθεια του μέσου έλληνα με τρόπο που δεν μπορούσαν να αγνοήσουν τα μέσα ενημέρωσης.
Έφερε την Νέα Δημοκρατία στο ισοδύναμο αποτέλεσμα του 2000 και την οδήγησε στην απόλυτη πολιτική ηγεμονία το 2004. Τότε πιά έκανε την εμφάνισή του το φαινόμενο της ...
... “μαγείας Καραναλή”: το καλοκαίρι του 2004 έγινε συνώνυμο μιας νέας εποχής, στην οποία η Ελλάδα οργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες, κερδίζει την Γαλλία του Ζιντάν στο ποδόσφαιρο και καθιερώνει την Έλενα Παπαρίζου ως διεθνή πόπ στάρ.
Ο Κωνσταντίνος Μίχος είναι δικηγόρος και πρώην μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ
Τότε το πολιτικό και προσωπικό του περιβάλλον απέκτησε υπερφυσικές διαστάσεις και εξουσίες. Η εσωκομματική του αντιπολίτευση τον αντιμετώπιζε με σεβασμό και δέος, στηρίζοντας κάθε επιλογή του και αρκούμενη στην νομή της εξουσίας, όπως ο ίδιος μονομερώς την καθόριζε.
Οι ομιλητές των κομματικών εκδηλώσεων προσπαθούσαν να βρούν τρόπο να αναφέρουν όσο περισσότερο το όνομά του για να αποσπάσουν τα χειροκροτήματα του κοινού, ενώ η εμφάνισή του στα κομματικά ακροατήρια και μπαλκόνια αρκούσε για να ξεσπάσουν σε πανηγυρισμούς τα πλήθη.Από το 2004 και στα πεντέμιση χρόνια που ακολούθησαν κανένα ατυχές πολιτικό συμβάν δεν μπορούσε να ακουμπήσει τον Καραμανλή, αλλά αντίθετα αρκούσε μια λέξη του για να καταλαγιάσει κάθε τρικυμία.
Μέχρι που ήρθε το καλοκαίρι του 2009. Μέχρι τότε κανείς (εκτός από τον Πέτρο Τατούλη) δεν θα τολμούσε να υπονοήσει διαφωνία του προς τον Καραμανλή ούτε για το χρώμα της γραβάτας του .
Η απόφαση του Καραμανλή να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό λέγοντας φωναχτά τον Αύγουστο του 2009 αυτό που ψελλίζει ο ΓΑΠ τον Μάρτιο του 2009, ότι δηλαδή η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αποδείχθηκε γι’ αυτόν μοιραία.
Κι έφερε την πτώση του μέσα σε λιγότερο από τριάντα ημέρες:
Το τρομαγμένο από τις εξαγγελίες δύσκολων μέτρων και εξοργισμένο από τις καταγγελίες διαφθοράς εκλογικό σώμα έφερε την Νέα Δημοκρατία στο ιστορικό της χαμηλό και τον Κώστα Καραμανλή στο πόντιουμ να ανακοινώνει ότι βγαίνει από την εικόνα.
Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος.
Σήμερα, σχεδόν έξι μήνες μετά, ο Κώστας Καραμανλής βιώνει την δεύτερη πτώση του.
Η Νέα Δημοκρατία θέλει να γίνει «Νέα» Νέα Δημοκρατία και της είναι βάρος η παλιά Νέα Δημοκρατία. Οι υμνητές της Νέας Διακυβέρνησης έγιναν οι φυγάδες της και ήρωες της παράταξης έγιναν οι διαχρονικοί λιποτάκτες της, ατσαλάκωτοι και “καθαροί”.
Στην αρχή περίσσευαν «αυτοί που πλήγωσαν την παράταξη». Μετά περίσσευαν και αυτοί που πλήγωναν τον Σαμαρά. Στο τέλος περίσσευε πιά κι ο ίδιος ο Καραμανλής.
Το πρωτότυπο στην συγκυρία αυτή είναι η αμφισβήτηση του έργου και η αποδόμηση του προσώπου του απερχόμενου ηγέτη δεν επιχειρούνται από την εσωκομματική του αντιπολίτευση (στην οποία άλλωστε στις εκλογές του Νοέμβρη φορτώθηκαν όλες η αποτυχίες της διακυβέρνησής του).
Αντίθετα, επιχειρούνται από τους ίδιους που επιχείρησαν να εμφανισθούν ως κιβωτός και θεματοφύλακες του Καραμανλισμού· ενός Καραμανλισμού, όμως, που απ’ όσο φαίνεται δεν περιελάμβανε τελικά τον ίδιο τον Καραμανλή.
Η υπόθεση αυτή προσφέρει σίγουρα πολύτιμα συμπεράσματα σε επίπεδο πολιτικής και προσωπικής ηθικής και συνέπειας, για όποιους τουλάχιστον ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα.
Αλλά αποτελεί εξίσου και πρωτίστως ζήτημα πολιτικής πράξης και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού για το κόμμα της αυτοαποκαλουμένης «Νέας» Νέας Δημοκρατίας.
Σήμερα, η «Νέα» Νέα Δημοκρατία φαίνεται να κλίνει προς το «αξίωμα», ότι όσο πιό γρήγορα απομακρυνθεί από τα στερεότυπα της εποχής Καραμανλή, τόσο πιό γρήγορα θα αναζητήσει μια νέα δυναμική και φυσιογνωμία, αναμένοντας ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ να διανύσει την δική του καθοδική καμπύλη.
Όμως, στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο:
Διότι όσο η «Νέα» Νέα Δημοκρατία συμβάλλει η ίδια στην εκμηδένιση και αμαύρωση της πενταετίας Καραμανλή και στην αποδόμηση του προσώπου του Καραμανλή, τόσο υπονομεύει μακροπρόθεσμα την αξιοπιστία της στην ελληνική κοινωνία, υποσκάπτοντας ταυτόχρονα την παραταξιακή της ομοψυχία.
Χαμηλώνοντας τον πήχυ της ιστορίας της, ο σημερινός αρχηγός της «Νέας» Νέας Δημοκρατίας πιθανόν διευκολύνεται στην εσωκομματική του επικράτηση και στην εσωτερική του αναμέτρηση με την σκιά του/ων προκατόχου/ων του, αλλά δεν διευκολύνεται η ίδια η Νέα Δημοκρατία, η οποία δεν αναμετράται με φαντάσματα, αλλά με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην οποία υπάρχει ως διαχρονικό υποκείμενο.
Η αδιάκριτη αποδόμηση του παρελθόντος της Νέας Δημοκρατίας και η μηδενιστική του προσέγγιση δεν συνιστούν μόνο αποδόμηση προσώπων.
Συνιστούν ανατροπή της ιστορικής και πολιτικής συνέχειας της παράταξης και υπονόμευση της πολιτικής της φυσιογνωμίας και αξιοπιστίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου