Στην όμορφη Σπάρτη υπάρχουν κάποιοι που ζουν «σπαρτιάτικα». Δεν γεννήθηκαν στη Σπάρτη. Ήρθαν εκεί από το Μπανγκλαντές, σκαρφαλώνοντας βουνά και λαγκάδια, διασχίζοντας ηπείρους, μόνοι ή μαζί με τα παιδιά τους. Κάνουν δουλειές τις οποίες οι νέοι Σπαρτιάτες δεν κάνουν πια και έμεναν σε ένα σπίτι με αρχαίες σπαρτιάτικες προδιαγραφές, από αυτά που κατασκευάζονται μόνο με έναν πέλεκυ και ένα πριόνι. Έκαναν και κάνουν βίο λιτό. Δουλεύουν σκληρά και μετρούν και το τελευταίο τους ευρώ, σαν πωρωμένοι τσιγκούνηδες. Στη ζωή τους δεν βρήκαν τίποτα έτοιμο. Δεν είχαν το προνόμιο να συντηρούνται από τους γονείς τους. Ίσως, εκείνοι πρέπει να συντηρήσουν τους γονείς. Και δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να μεγαλώνεις τους γονείς σου. Μεγαλώνουν ταυτόχρονα και παιδιά, ονειρευόμενοι ένα καλύτερο μέλλον- τουλάχιστον γι΄ αυτά. Αυτούς τους ξένους «Σπαρτιάτες» πήγαν να τους κάψουν ζωντανούς κάποιοι έφηβοι που γεννήθηκαν στη Σπάρτη. Από αυτούς- γράφουν οι εφημερίδες- που λίγο έως πολύ τα βρήκαν όλα έτοιμα. Έπαιζαν με τη φωτιά γιατί ...
..... έχουν μπουχτίσει από τη ζωή τους. Ένιωθαν πλήξη μάλλον και αναζήτησαν έναν ριψοκίνδυνο τρόπο να ταράξουν την αβουλία της ύπαρξής τους, για να τους ανεβάσει- έστω και προσωρινά- την αδρεναλίνη.
Μετά κατέγραψαν τα καμώματά τους και τα ανάρτησαν σε βίντεο στο Ίντερνετ. Ίσως κάποιος ψυχολόγος να είχε ονομάσει την πράξη τους «burning therapy» («θεραπεία της πυρπόλησης») που κάνει ρίμα με το «shopping therapy». «Η φωτιά εξαγνίζει» ήταν το σύνθημα της Κu Κlux Κlan, της οποίας τα μέλη έκαιγαν ζωντανούς μαύρους μέσα και έξω από τα σπίτια τους. Αλλά οι πυρπολητές μάλλον δεν ξέρουν καν τι σημαίνει Κu Κlux Κlan. Αν τους ρωτήσεις, μπορεί να σου απαντήσουν ότι είναι καινούργια μάρκα τζιν ή τζιπ. Σε κάθε περίπτωση, όποιος κάνει «burning therapy» εις βάρος συνανθρώπων του δεν ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στον άνθρωπο και το αντικείμενο. Γι΄ αυτούς τους εφήβους οι μετανάστες φαίνεται πως είναι απλά αντικείμενα, κάτι λιγότερο από έμψυχα όντα. Όταν μάλιστα συνελήφθηκαν από την Αστυνομία, ύστερα από την αντίδραση ευαισθητοποιημένων πολιτών, είπαν ότι το έκαναν «για πλάκα». Δεν ξέρω εάν κόπιασαν να βρουν την απάντηση ή την βρήκαν και αυτήν έτοιμη. Η εφηβεία είναι η φάση της ζωής κατά τη διάρκεια της οποίας, κανονικά, ένα πρόσωπο αποκτά την ικανότητα να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του, την ευθύνη ενός ενηλίκου. Οι συγκεκριμένοι έφηβοι δεν έχουν καμιά τέτοια διάθεση, φαίνεται. Και ίσως προδίδουν μια γενικότερη τάση των εφήβων που τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Ίσως γιατί ένα μέρος αυτών τυπικά έχουν δασκάλους και γονείς, αλλά ουσιαστικά είναι ορφανοί. «Μα τι να κάνουμε; Είναι παιδιά μας» φέρεται να απάντησαν οι γονείς τους όταν έμαθαν το νέο. Τι να κάνουμε;
Μια καλή ιδέα είναι να βάλουν αυτά τα παιδιά να εργάζονται για έξι μήνες ως ξεναγοί σε ανθρωπολογικό μουσείο. Μια άλλη ιδέα είναι να τους βάλουν για έναν χρόνο να ζουν «σπαρτιάτικα», όπως οι μετανάστες από το Μπανγκλαντές, δουλεύοντας σκληρά, πλένοντας πατώματα ή σκάβοντας με κασμά, μετρώντας και το τελευταίο ευρώ σαν πωρωμένοι τσιγκούνηδες. Μπορεί και να πιάσει...
/ / gazikapllani.blogspot.com / /
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου