Τέρμα τα βιλαέτια, ζήτω ο αρχηγός Αντώνης!

Η ομιλία της Ντόρας Μπακογιάννη πέτυχε μάλλον τον στόχο της και αυτό το συμπέρασμα εξάγεται εάν ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα blogs που στηρίζουν τυφλά τον Αντώνη. Φυσικά για τη Ντόρα είτε πει κάτι, είτε δεν πει, τηρούν απαρέγκλιτα την ίδια ακριβώς απαξιωτική και υβριστική στάση. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι η στάση τους βρίσκεται σε πλήρη συνεννόηση με τους θλιβερούς και καταθλιπτικούς στενοσυμβούλους του αρχηγού Αντώνη. Η Ντόρα ουσιαστικά επετέθη στο αρχηγικό μοντέλο που προσπαθεί να επιβάλλει το επιτελείο του Σαμαρά στη Νέα Δημοκρατία. Ήταν φυσικό να τους θίξει γιατί μέσα από αυτό το αρχηγικό μοντέλο προσπαθούν να ωφεληθούν προσωπικά και οι ίδιοι. Η φιλοσοφία των μηχανισμών της Νέας Ρηγίλλης κινείται στο μοντέλο των απόλυτων πελατειακών σχέσεων. Σχέσεις που έχουν ασφαλέστερα αποτελέσματα μέσα σε προσωποπαγείς οργανώσεις και αυστηρά ελεγχόμενες διασυνδέσεις. Όλοι αυτοί που το έπαιζαν δημοκράτες και ήθελαν εκλογές από τη βάση, σήμερα ξέχασαν τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες και ευαγγελίζονται την δήθεν αναγκαιότητα της συστράτευση με τον Αρχηγαντώνη. Οι ευαισθησίες πήγαν περίπατο. Τις πήρε το πρώτο κύμα ευνοιοκρατίας και εξόφλησης ακριβών γραμματίων.
Η Ντόρα Μπακογιάννη μίλησε στο προσυνέδριο της ΝΔ με όρους μέλλοντος και φυσικά οι περιχαρακωμένοι στο παρελθόν και ...

... προκατειλημμένοι υμνητές του αρχηγού δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν τι θέλουν να πουν οι άλλες φωνές. Οι άλλες φωνές είναι προτιμότερο να διαγραφούν, να σιωπήσουν δια της βίας και να αποσυρθούν στη σιωπή για να μην «στενοχωριέται ο πρόεδρος»! Πολύ ευαίσθητο μας τον παρουσιάζεται βρε παιδιά. Εάν στενοχωριέται έτσι με το παραμικρό, τότε κάνει για πρωθυπουργός της χώρας; Ή μήπως οι ευαισθησίες είναι όπλο στα αδίστακτα χέρια σας;
Από την ομιλία της Ντόρας υπενθυμίζουμε την τελευταία παράγραφο όπου πιστεύουμε βρίσκεται η ουσία της παρέμβασής της:
«Η κρίση δεν περιορίζεται στην οικονομία. Τροφοδοτείται και τροφοδοτεί τη θεσμική κρίση, την κρίση αξιών και προτύπων, την κοινωνική συνοχή και την εμπιστοσύνη.
Στην Ελλάδα σήμερα, ισχυροποιείται μια προϋπάρχουσα διαχωριστική γραμμή που διαπερνά την κοινωνία: η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις της δημιουργίας και τις δυνάμεις του παρασιτισμού.
Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι σήμερα αυτή η διαχωριστική γραμμή διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία και όχι κάθετα.
Αποτέλεσμα αυτού του διαχωρισμού είναι ότι υπάρχει σήμερα ένα άθροισμα δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία που δεν εκπροσωπείται από κανέναν μας.
Και το δυστύχημα είναι ότι οι δυνάμεις αυτές κυρίως συνιστούν την παραγωγική Ελλάδα.
Τους ανθρώπους που έχουν κουραστεί απ’ τα μεγάλα λόγια και την ατέρμονη διαβούλευση και θέλουν αποτελέσματα.
Τους πολίτες που πιστεύουν σε κανόνες και ευκαιρίες, όχι στα μέσα και στα καραγκιοζιλίκια.
Τους αυτοδημιούργητους, μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες και αγρότες, που έμαθαν να τα βγάζουν πέρα στη ζωή τους χωρίς να τα περιμένουν όλα από το κράτος.
Τους νοικοκύρηδες που έμαθαν να δημιουργούν δουλεύοντας.
Τους εργαζόμενους στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα που με αίσθημα ευθύνης και εντιμότητας κάνουν το καθήκον τους.
Τους νέους που ζουν την παγκοσμιοποίηση του διαδικτύου και βλέπουν τον κόσμο να αλλάζει με γοργούς ρυθμούς και τον τόπο τους να χάνει ευκαιρίες.
Όλοι αυτοί θα ενεργοποιηθούν για έναν και μόνο βασικό λόγο: όταν επιτέλους κάποιος ενεργοποιηθεί για να κάνει την Ελλάδα μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα. Αυτή είναι η πρόκληση της επόμενης δεκαετίας και σ΄ αυτήν πρέπει να ανταποκριθούμε.
Φίλες και φίλοι,
Αυτό είναι το προνομιακό κοινό στο οποίο πρέπει να στοχεύσουμε. Αυτή είναι η εκλογική δεξαμενή του αύριο. Αλλά, κυρίως αυτή είναι η Ελλάδα του αύριο.
Για να του κεντρίσουμε την προσοχή χρειάζεται να τολμήσουμε. Χρειάζεται να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε εμείς ως κόμμα, για να αλλάξουμε και το πολιτικό σύστημα. Χρειαζόμαστε πολλά, μαζί μ΄ αυτά όμως θέλουμε μια διαφορετική νοοτροπία.
Αν αυτό το κοινό μας αφήσει στα αζήτητα τότε, θα εξαντλούμαστε σε αυτάρεσκες περιστροφές γύρω από τον άξονα μας παραμένοντας κομμάτι μιας ξεπερασμένης εποχής.
Αν αυτός ο νέος ελληνικός κόσμος που γεννιέται μας αναζητήσει, τότε οι προτάσεις και η πολιτική μας μπορούν να γίνουν ο φορέας ανατροπής της παρατεταμένης παρακμής που βιώνει ο τόπος».