Το νέο εθνικό αφήγημα λέει ότι για όλα φταίει η τρόικα και η συνταγή της, γνωστή και ως Μνημόνιο. Σε εκείνους που από την αρχή αντιδρούσαν ανέξοδα, χωρίς φυσικά να προσφέρουν ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, πέραν ενός θεσπέσιου οράματος που θα μπορούσε να ...
υλοποιηθεί σε μηδενικό χρόνο και δίχως χρονοβόρες διαδικασίες για να μετατρέψει τη χώρα σε Κήπο της Εδέμ, προστέθηκαν τον τελευταίο καιρό και όψιμοι επικριτές διαφόρων ειδικοτήτων. Δημοσιογράφοι, υπουργοί, βουλευτές, οικονομολόγοι, ακόμη και εκπρόσωποι της επιχειρηματικής τάξης.
Αναμφίβολα υπάρχουν περιθώρια κριτικής. Ο Θεός μόνο είναι τέλειος, αλλά όχι και το δημιούργημά του, ο κόσμος μας. Αλλωστε, υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση αν η συνταγή της λιτότητας που επιβάλλουν τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, και κυρίως η Γερμανία, είναι η ενδεδειγμένη για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη.
Η Ελλάδα, όμως, είναι πολλαπλώς «ειδική» περίπτωση όπως αναφέρουν και τα ευρωπαϊκά κείμενα... Με αυτό το δεδομένο, δεν είναι δυνατόν να συμπεράνουμε αν φταίει η τρόικα και η συνταγή της, όταν μάλιστα δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά.
Πώς και γιατί φταίει η τρόικα όταν ένα κράτος λειτουργούσε επί χρόνια χωρίς στατιστικά στοιχεία, δεν γνώριζε και ίσως δεν γνωρίζει ακόμη πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και τι δουλειά κάνουν, δεν είναι σε θέση να περιορίσει τη φοροδιαφυγή, να συγχωνεύσει ή να καταργήσει άχρηστους οργανισμούς και υπηρεσίες, να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, να προχωρήσει στοιχειωδώς σε ιδιωτικοποιήσεις οργανισμών που δεν είναι αναγκαίο να είναι κρατικοί, να απορροφήσει κοινοτικά κονδύλια, ακόμη και να κάνει πολιτική επιστράτευση όταν το αποφασίζει η κυβέρνησή του;
Η εδραιωμένη πεποίθηση σήμερα είναι ότι για όλα αυτά ευθύνεται η κυβέρνηση Παπανδρέου και είναι σωστό ότι επέδειξε μεγάλη ανεπάρκεια στην επίτευξη των στόχων που είχε θέσει και της είχαν τεθεί.
Αποτελεί υπόθεση αν άλλη κυβέρνηση θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα μέσα στο ίδιο περιβάλλον και με δημόσια διοίκηση που τα προβλήματά της είναι κολοσσιαία και διαχρονικά.
Η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ απεικονίζει με εξαιρετική ακρίβεια την κατάσταση της ελληνικής κεντρικής διοίκησης (ακόμη χειρότερη η κατάσταση στην περιφερειακή διοίκηση), και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η χώρα μας ίσως δεν θα έπρεπε να είχε γίνει δεκτή στην Ευρωζώνη.
Οι οικονομικοί δείκτες του 1999, με τους οποίους η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ΟΝΕ, ήταν αληθινοί και τουλάχιστον όχι περισσότερο «πειραγμένοι» από άλλων χωρών.
Αναμφισβήτητα, το πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης είναι πολιτικό, με την έννοια ότι η πολιτική τάξη τη διαχειρίζεται, η πολιτική τάξη με τις αποφάσεις και τις παραλείψεις της την οδήγησε στα σημερινά χάλια και αυτή οφείλει να βρει τις λύσεις για να τη διορθώσει.
Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στις απαρχές της σύστασης του ελληνικού κράτους και στην πορεία του. Αλλά έχει νόημα να επισημάνουμε ότι η σύγχρονη πολιτική τάξη, που υποτίθεται ότι έχει την απαιτούμενη μόρφωση, χαρακτηρίζεται από ασυγχώρητη άγνοια στα θέματα διοίκησης.
Το γεγονός και μόνο ότι η λειτουργία της ελληνικής διοίκησης καθορίζεται από 17.000 νόμους, διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ, μιλάει από μόνο του.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι φυσικά τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει τώρα με το τέρας. Αξιωματούχος του ΟΟΣΑ δήλωσε ότι απαιτείται ένα big bang, δηλαδή άμεση επανίδρυση της δημόσιας διοίκησης σε όλες τις μορφές της.
Μακάρι να μπορούσε να γίνει, αλλά προς το παρόν έχουν αναλάβει να την αναμορφώσουν ο Χ. Ράιχενμπαχ και η Ομάδα Δράσης της Κομισιόν. Μόνοι τους δύσκολα θα το κατορθώσουν, χρειάζονται τη βούληση και τη βοήθεια της πολιτικής τάξης. Για αρχή, καλό θα ήταν όσοι ασχολούνται με τα κοινά να κλέψουν λίγο χρόνο από το αέναο παιχνίδι της δημοσιότητας και της αναγνωρισιμότητας για να διαβάσουν την έκθεση του ΟΟΣΑ. Το κείμενο είναι πολύ διδακτικό, αν θέλουν βέβαια να συμβάλουν στη σωτηρία της χώρας.
Η τρόικα σίγουρα φταίει που αργά κατάλαβε την κατάσταση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Αλλά είτε είναι σωστή η συνταγή είτε όχι, χωρίς τη θεαματική βελτίωση της δημόσιας διοίκησης δεν έχει νόημα να το συζητάμε!
Toυ AΓΓEΛOY ΣTAΓKOY // στην Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου