Σ την ανοιχτή επιστολή του κ. Αντώνη Καρκαγιάνη με τίτλο «Στον Μ. Γλέζο», που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της 9ης Μαρτίου 2010, απαντά σήμερα από τις στήλες της εφημερίδας ο κ. Μανώλης Γλέζος.Σε εκείνο το άρθρο ο εκδότης της «Καθημερινής» έγραφε σε προσωπικό τόνο προς τον Μανώλη Γλέζο: «Σε θεωρώ πάντοτε, όχι κομματικό, αλλά εθνικό κεφάλαιο... Σαν ένα πολιτικό κεφάλαιο χωρίς ηρωικές πράξεις. Προχθές, όμως, είδα πάλι τη σημαία της Ακρόπολης να ανεμίζει σε άλλα χέρια, στην αρχή κάποιας «συνιστώσας» και μετά χωρίς σκέψη και χωρίς έλεγχο την πήραν τα πονηρά «κανάλια» και ανέβασαν τη θεαματικότητά τους...».
Ο κ. Καρκαγιάννης εξέφρασε και την προσωπική του ανησυχία για την εμπλοκή του αγωνιστή της αντίστασης στις συγκρούσεις των διαδηλωτών με τους αστυνομικούς: «Με απασχόλησε όταν σε είδα στη «μάχη», έξω από ...
... το Κοινοβούλιο. Πρώτα για σένα. Εχεις προ πολλού υπερβεί τα 85! Αμέσως σκέφθηκα, τι θέλει μέσα σ' αυτή την κόλαση όπου μόνο εικοσάρηδες μπορούν να αντέξουν...». Και έθετε μια επιπλέον σοβαρή διάσταση: «Ενας από τους τότε κοινούς μας φίλους είχε μια περισσότερο πρακτική και πολιτική σκέψη. Σκέφθηκε άραγε ο Μανώλης τι θα συνέβαινε στη χώρα αν σ' αυτή την εμπλοκή του, μπροστά στο Κοινοβούλιο συνέβαινε κάτι σοβαρότερο. Γιατί και αδαείς εικοσάρηδες αστυνομικοί υπάρχουν, και μη γνωρίζοντες, και αδιάφοροι, αλλά ενδεχομένως και «βαλτοί». Τα σκέφθηκε ο Μανώλης, στην ηλικία που βρίσκεται, όλα αυτά; Σκέφθηκε πώς θα διαμορφωνόταν η πολιτική ζωή και οι διεκδικήσεις του «λαϊκού κινήματος» αν συνέβαινε κάτι πιο σοβαρό;».
Στο άρθρο αυτό απαντά σήμερα ο κ. Μανώλης Γλέζος:
Αγαπητέ μου Αντώνη
Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή το δημόσιο προς εμένα γράμμα σου. Σ' ευχαριστώ, κατ' αρχήν, που μου προσφέρεις τη δυνατότητα με τους προβληματισμούς, τα ερωτήματα και τις διαπιστώσεις σου, να ξανασκεφθώ τα γεγονότα της 5ης Μαρτίου 2010. Μελέτησε, λοιπόν, και τις δικές μου απόψεις.
Πρώτον: Γνωρίζεις πολύ καλά πόσο έχω προσπαθήσει να απομυθοποιηθώ από την «ηρωοποίησή» μου. Αλλά, ακόμη και από το να είμαι «εθνικό κεφάλαιο», όπως εσύ με θέλεις. Θέλω να είμαι ένας ενεργός πολίτης.
Δεύτερον: Το ίδιο επιδιώκω και το ξέρεις και αυτό πολύ καλά, να μην είμαι όργανο κανενός κόμματος. Επιχείρησαν να με χρησιμοποιήσουν πολλά και απ' όλες τις πλευρές, αλλά έσπασαν τα μούτρα τους.
Τρίτον: Δεν θα συμφωνήσω με τη γνώμη σου για τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν, από τα 39 πολιτικά μορφώματα, της πολυδιασπασμένης Αριστεράς, όπου το καθένα υψώνει τη σημαία της αυθεντικής αλήθειας, τα έντεκα απ' αυτά συναπεφάσισαν να συνεργαστούν και δημιούργησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτομάτως παραδέχθηκαν πως δεν είναι μόνον αυτοί οι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας, είναι και οι άλλοι. Και μόνον γι' αυτή την υπέρβαση αξίζει να είμαι μαζί τους.
Τέταρτον: Διαφωνείς με την παρουσία μου στους αγώνες, εναντίον των κυβερνητικών μέτρων και την εκτιμάς «σαν απόπειρα αυτοκτονίας».
Μόλις το διάβασα, θυμήθηκα το γράμμα που μου έστειλε ο Νίκος Ζαχαριάδης, όταν στις 9 Οκτωβρίου 1951 ξεκίνησα απεργία πείνας, για την αποφυλάκιση των 10 εκλεγέντων βουλευτών της ΕΔΑ εξορίστων και φυλακισμένων. Μου έγραφε: «Αγ. σ. Μανώλη, χαιρόμαστε όλοι για τον αγώνα που κάνεις (...), αλλά δεν μπορεί τα στελέχη του κόμματος να θυσιάζονται έτσι και γι' αυτό σου ζητάμε να σταματήσεις την απεργία».
Δεν σταμάτησα την απεργία, παρά μόνον όταν απολύθηκαν από την εξορία και πήγαν στη Βουλή και οι εφτά εξόριστοι βουλευτές.
Ολες τις φορές η συμμετοχή μου στους αγώνες δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Αλλά το ταξίδι για την Ιθάκη πρέπει να γίνει.
Και αν δεν με γελάει η μνήμη μου, σου άρεσε, τότε, στα χρόνια της εξορίας στη Λέρο, το παρακάτω ποίημά μου, με τον τίτλο: «Δεν κατάφερε».
» Ο χρόνος άσπρισε τα γένια μας, / την κάθε μέρα χάραξε στον τοίχο, / ρυτίδα βαθιά στα πρόσωπά μας. / Δεν κουράστηκε να φορτώνει, / χειμώνες στη ράχη μας. / Κι είπε στα παιδιά να μας λένε γέρους. / Τις ελπίδες μας να εξαντλήσει δεν κατάφερε».
» Διότι εις τον έχοντα κοινωνίαν μεταξύ πάντων των ζώντων είναι ελπίς» (Εκκλησιαστής, Κεφ. Θ).
Πέμπτον: Οσο για τη σημαία, το ερώτημα είναι: επειδή γίνεται από τον ένα και τον άλλο η όποια εκμετάλλευση, πρέπει να σταματήσω να αγωνίζομαι;
Εκτον: Μου υποδεικνύεις να μη συμμετέχω σ' αυτές τις μορφές πάλης, λόγω ηλικίας «τι θέλει μέσα σε αυτή την κόλαση, όπου μόνο εικοσάρηδες μπορούν να αντέξουν».
Γνωρίζεις, όμως, ότι η επιλογή μου είναι από την αρχή η ίδια. Στον αγώνα συμμετέχω ολόψυχα, χωρίς υπολογισμούς και πολύμορφα. Με την πένα και την άμεση δράση. Δεν κατηγορώ όσους, λόγω ηλικίας, δεν συμμετέχουν στις διαδηλώσεις. Προσωπικά, όμως, θεωρώ πως δεν πρέπει και δεν μπορώ να απέχω.
Αναρωτιέμαι όμως: υπάρχει όριο ηλικίας, απαγορευτικό συμμετοχής στους αγώνες; Δηλαδή, δεν έπρεπε να πάω στη Δυτική Σαχάρα το 1982 και να βρεθώ στο πλευρό του λαού των Σαχράουι στον αγώνα τους εναντίον των Μαροκινών που ήθελαν να τους υποτάξουν; Βρέθηκα και τότε στην πρώτη γραμμή και κινδύνεψε η ζωή μου. Είχα περάσει τα εξήντα.
Το ίδιο το 1985 όταν πήγα στην Αγγλία και συμπαραστάθηκα στους ανθρακωρύχους στη μεγάλη απεργία τους.
Το 1999 επίσης στο Σεράγεβο, στην πρώτη γραμμή των μαχών.
Εβδομον: Εκείνο, όμως, που με προβλημάτισε πολύ είναι αυτό που γράφεις πως είπε «ένας από τους τότε κοινούς μας φίλους»: «Σκέφθηκε άραγε ο Μανώλης τι θα συνέβαινε στη χώρα, αν σε αυτή την εμπλοκή του, μπροστά στο Κοινοβούλιο συνέβαινε κάτι σοβαρότερο;».
Αναρωτήθηκα: γιατί ο κοινός μας φίλος δεν έδειξε την ίδια αντίδραση όταν το 2002 είχα πάει στην Παλαιστίνη και συμμετείχα στον αγώνα για την απελευθέρωση του Γιασέρ Αραφάτ στον αποκλεισμό του στη Ραμάλα; Βροχή και τότε τα δρακρυγόνα. Παρόντες, επίσης οι: Ελσα Παπαδημητρίου, Γιάννης Μπανιάς, Αντώνης Σκυλάκος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Μιχάλης Κύρκος.
Και τότε οι συνέπειες για την υγεία μου υπήρξαν τέτοιες, ώστε στο αεροδρόμιο να χάσω τις αισθήσεις μου και να με ανεβάσουν στο αεροπλάνο της επιστροφής με φορείο και ανελκυστήρα. Είχα περάσει τα ογδόντα.
Αναρωτιέμαι, γιατί τότε δεν υπήρξε παρόμοια αντίδραση από τον κοινό μας φίλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου